Η συνθηματολογία δεν ανήκει μόνο σε πολιτικές παρατάξεις. Τη χρησιμοποιούν κι εξειδικευμένες ομάδες που έχουν συμφέροντα, όπως επιχειρηματίες και συνδικαλιστές. Μα και πολλές άλλες – πάντα με συμφέροντα. Ορισμένες, όπως, ας πούμε, φυσικοί, οικονομολόγοι, φιλόλογοι κ.λπ., έχουν “τεχνική ορολογία” αντί συνθήματα. Το ίδιο ισχύει για ιερωμένους, θεολόγους κι εκκλησιαστικούς γενικά.
Το μυαλό μας γρήγορα μαθαίνει κι εθίζεται στο να χρησιμοποιεί ένα εξειδικευμένο λεξιλόγιο κι ορισμένες δομές σκέψης.
Οι εκκλησιαστικοί γενικά μιλούν και γράφουν με εύκολη ευφράδεια για τα θέματα της θρησκείας τους, συνήθως εντελώς μηχανικά, χωρίς να σκέφτονται πως οι όροι που χρησιμοποιούν δεν σημαίνουν πολλά για τον άλλο άνθρωπο.
Πρόσφατα, αντάλλαξα δυο μηνύματα με έναν ρωμαιο-καθολικό ιερέα στην Αγγλία, θέτοντάς του κάποια ερωτήματα σχετικά μ’ ένα άρθρο του στο διαδίκτυο. Στο ένα ερώτημα δεν απάντησε καθόλου. Στο άλλο απάντησε με μια γενικόλογη υπεκφυγή.
Εγώ είχα ρωτήσει τι και πού είναι “ο ουρανός (= παράδεισος) όπου διαμένουν οι Άγιοι, οι ήρωες του Χριστιανισμού”, όπως είχε γράψει στο άρθρο του.
Σε βιτρό του καθεδρικού της Νόριτς.
Εκείνος αναφέρθηκε στο όραμα της αγίας Ιουλιανής της Νόριτς (14ος αιώνας), όπου το τεντωμένο χέρι του Θεού κρατά ένα μικρό φουντούκι. Δηλαδή, το σύμπαν κι όλα τα φαινόμενα και δημιουργήματά του είναι ένα απειροελάχιστο πράγμα στο χέρι του Δημιουργού.
“Ο ίδιος ο Θεός, ο ουρανός, η κόλαση, η αιωνιότητα, είναι πέρα από την υλική δημιουργία, πέρα από τον χρόνο” – έγραψε.
Οι εκκλησιαστικοί, είτε Ρωμαιοκαθολικοί είτε Ορθόδοξοι, το παίρνουν ως δεδομένο πως και οι άλλοι άνθρωποι, που ίσως δεν ανήκουν στη θρησκεία ή Εκκλησία τους, θ’ αποδεχτούν εξίσου την αυθεντία του Αγίου οραματιστή που εκείνοι αποδέχονται δίχως άλλη σκέψη. Και μετά, πως εσύ θα αποδεχτείς τις έννοιες, τις αντιλήψεις ουρανού, κόλασης, θεού και αιωνιότητας με τον ίδιο τρόπο που εκείνοι τις έχουν αποδεχτεί.
Το καταπληκτικά παράξενο στην – κατά τ’ άλλα – κοινότατη χριστιανική διατύπωσή του είναι πως, αφού διαχωρίζει τον γνωστό μας υλικό κόσμο και κάποιον άλλο χώρο πέρα από τον γνωστό μας χωρόχρονο, σε αυτόν τον άλλο μεταφυσικό χώρο (= πνευματικό, υπερπέραν) τσουβαλιάζει μαζί τέσσερα πολύ ανόμοια στοιχεία (= όντα, υπάρξεις) – θεός, ουρανός, κόλαση, αιωνιότητα.
Σίγουρα η αιωνιότητα είναι μια ιδιότητα που υπερβαίνει το υλικό σύμπαν όπου τα πάντα είναι παροδικά, όχι αιώνια. Ο Θεός εξ ορισμού, όμως, πρέπει να είναι αιώνιος, ακατάλυτος, αμετάβλητος, ατελεύτητος, δίχως αρχή και τέλος.
Αλλά τι γίνεται με τον ουρανό (= παράδεισο) και την κόλαση; Μπορούν να είναι στον ίδιο χώρο με τον Θεό;
Αν αυτές οι δυο περιοχές με τόσο διαφορετική φύση βρίσκονται στον μεταφυσικό χώρο, δεν μπορούν να είναι στο ίδιο επίπεδο ή στο ίδιο μέρος εκείνου του χώρου.
Είναι και οι δυο περιοχές εξίσου αιώνιες όπως ο Θεός; Μα, από την άλλη, δεν πρέπει ο Θεός να τις έχει δημιουργήσει; Οπότε δεν θα είναι εκ φύσεως κατώτερες του Δημιουργού τους – κι έτσι σε άλλη περιοχή;
Οι θεολόγοι θα πρέπει να τα ξανασκεφτούν αυτά!
Θα επανέλθω…..
