Δεν υπάρχει οδός ή μονοπάτι για την φώτιση, την Αυτογνωσία ή Αυτοσυνειδητοποίηση. Όπως έλεγε ξεκάθαρα ο Κρισναμούρτι –
“Η Αλήθεια είναι μια χώρα στην οποία δεν οδηγεί κανένας δρόμος Truth is a pathless land”.
Ο νους μας θέλει φώτιση και τη θέλει για τον εαυτό του. Θέλει να γίνει κάποιος, ή να έχει κάτι που δεν έχει, όπως νομίζει, κι έτσι να γίνει κάποιος άλλος, κάποιος διαφορετικός. Κι είναι κάποιο ον μέσα στην απεραντοσύνη του νου που το θέλει αυτό: να γίνει καλύτερο, ανώτερο.
Έτσι άλλο μέρος του νου επινοεί μέσα κα τρόπους, την οδό ή το μονοπάτι που θα οδηγήσει σ’ εκείνη την ανώτερη κατάσταση και η επιθυμία θα ικανοποιηθεί. Είναι θέμα χρόνου και προσπάθειας του νου, προσπάθειας που θ’ αλλάξει λειτουργείες, δομές, συνήθειες, μέσα στον ίδιο τον νου, σε κάποια άγνωστη διάρκεια προς κάτι άγνωστο ανώτερο.
Η ιδέα της Οδού ή Ατραπού είναι πανάρχαια. Επίσης η ιδέα της κλίμακας όπου σε κάθε σκαλί σε κάθε βαθμίδα ή επίπεδο, η κατάσταση αλλάζει προς το καλύτερο. Η ιδέα υπάρχει σε πολλές διδασκαλίες. Η κινέζικη διδασκαλία του Τάο είναι μια και το Τάο σημαίνει “τρόπος” ή “οδός”. Μα είναι συγχρόνως μια δύναμη που προϋπάρχει της δημιουργίας κι ενυπάρχει μέσα στον άνθρωπο, ήδη πλήρης και τέλεια.
Έτσι έχουμε το οξύμωρο ή παράδοξο, το ον μέσα στον νου να θέλει να γίνει αυτό που είναι ήδη – πέρα από τον νου.
Το ίδιο παράδοξο παρουσιάζεται και σε άλλα συστήματα φιλοσοφίας ή ψυχολογίας – όπως το αρχαίο ινδικό Vedānta, που λέει πως ο αληθινός Εαυτός του ανθρώπου είναι πλήρης, τέλειος, αγέννητος, αθάνατος, αμετάβλητος. Εκείνο είμαστε αληθινά και ας μην το ξέρουμε στον γνωστό ανήξερο νου μας.
Ο νους είναι συνεχώς απασχολημένος με την εικόνα του, τη φύση του, τη θέση του, το περιεχόμενό του, τις ιδιότητες και λειτουργίες του, την ψυχοσύνθεσή του. Δεν μπορεί το μυαλό να μην ασχολείται με κάτι που πάντα καταλήγει στον εαυτό του.
Θα προσέξετε πως έτσι σκέφτεστε όταν είστε δίχως συντροφιά η κάποια εργασία που απαιτεί την προσοχή σας σε κάποιο βαθμό. Μα και όταν έχετε συντροφιά ή κάνετε κάτι, σύντομα η ομιλία σας γίνεται περιαυτολογία ή ο νους τρέχει στα δικά του.
Τι έκανα, τι είδα, τι εμπειράθηκα εγώ. Τι μου έκαναν, τι μου είπαν, τι έγινα εγώ.
Κάποιοι μάλιστα λένε πως δεν υπάρχουν αληθινά και μιλούν για την ανύπαρκτη ύπαρξή τους και λένε και λένε και ας είναι ανύπαρκτος ο εαυτός που μιλάει κυρίως για τον εαυτό του.
Οι σοφοί, οι φωτισμένοι, όπως θεωρούνται, σαν τον Λάο Τσε, τον Βούδα, τον Σωκράτη, δεν μιλούν για τον εαυτό τους για την ύπαρξη ή ανυπαρξία τους, για την κατάσταση, τις ιδιότητες, τις επιθυμίες ή εμπειρίες τους. Μιλούν για την πραγματικότητα και διαβεβαιώνουν πως όλοι μετέχουμε, είτε το γνωρίζουμε είτε συνηθέστερα δεν το γνωρίζουμε, στην πραγματικότητα. Διότι μόνο η πραγματικότητα υπάρχει μέσα μας, γύρω μας, στο παρελθόν, στο μέλλον, παντού τώρα και πάντοτε.
Ναι, πολλοί δέχονται μαθητές και τους διδάσκουν. Μα η όλη διαδικασία είναι μια πράξη σ’ ένα θεατρικό δράμα, είναι μια προσποίηση πως ακολουθείται μια Οδός ή γίνεται ανάβαση σε μια κλίμακα.
Δεν υπάρχει Οδός ή Κλίμακα προς τη Φώτιση. Διότι όλη την ώρα υπάρχει το Ον που θεάται τον νου και την ακατάπαυτη δράση του μα και την ησυχία του. Όλη την ώρα. Εκείνο είναι φωτισμένο!
Εμείς γινόμαστε εκείνο, μα πώς;
