Śūnyatā’ είναι φιλοσοφικός όρος και στον Βουδισμό και στη Βεδική παράδοση. Οι λέξεις “κενότητα” ή “το κενό,” δεν αποδίδουν την έννοια.
Στα Ελληνικά το κενό σημαίνει “δίχως περιεχόμενο”. Το ίδιο και η κενότητα (= δίχως νόημα, ανοησία).
Ως φιλοσοφικός όρος σημαίνει σε πρώτη φάση κάτι, ένα επίπεδο ή πεδίο όπως το κβαντικό. Αυτό μοιάζει άδειο (λέγεται και πεδίο ή σημείο μηδέν) μα είναι γεμάτο δυναμικό, γεμάτο δυνατότητες, όπου παρουσιάζεται ουσία ή ενέργεια, δονήσεις και υποατομικά μορίδια .
Στην Chāndogya Ουπανισάδα (1.9.1) κάποιος Salavatya ρωτά: “Ποια είναι η τελική υπόσταση του κόσμου;”
Ο σοφός Pravahana απαντά: “ākāśa-αιθέρας, χώρος” [όπου εκδηλώνονται τα όντα]. Και συνεχίζει: “Όλα τα όντα εδώ παρουσιάζονται από τον αιθέρα και πίσω στον αιθέρα επιστρέφουν διότι ο ākāśa είναι μεγαλύτερος όλων και τα στηρίζει”.
Σε άλλο κείμενο, το Laksmī-tantra (8.5) λέγεται: “ekam nārāyaṇa–brahma-śūnyaṃ suddham nirāmayam. Το Απόλυτο (brahma–n) είναι η μια Πρωτουσία (= το όντως Ον), κενό με δυναμικό, αγνό, αμόλυντο”.
Σε πρώτη φάση είναι το κβαντικό πεδίο στον υλικό κόσμο.
Σε δεύτερη φάση, στο πνευματικό πεδίο που παραμένει αθέατη πηγή και στήριξη του νοητικού και υλικού κόσμου είναι το Μπράχμαν, η Πρωτουσία, Πρωταρχή και Πρωταιτία από όπου τα πάντα εκδηλώνονται.
Γι’ αυτό οι μεγάλοι μύστες περιγράφουν την ένωση με το Απόλυτο ως κενότητα, σιωπή, σκοτεινιά, γνόφος.
