Φιλ932: Αμαρτία και αξιοσύνη

Για τον ευσεβή ινδουιστή δεν υπάρχει, λόγω μη λατρείας, θέμα αμαρτίας ιδίως προπατορικού αμαρτήματος.

Στις αβρααμικές θρησκείες του μονοθεϊσμού, ο Θεός, λέει το θεολογικό δόγμα, πλάθει τον άνθρωπο για να δοκιμαστεί στη ζωή αυτού του κόσμου (γιατί τέτοια διαδικασία;) και για να λατρεύει τον Θεό, ο οποίος τον τιμωρεί αν δεν το κάνει! Και τα εκατομμύρια των πιστών στον Ιουδαϊσμό, Χριστιανισμό και Ισλάμ, παίρνουν αυτά τα δόγματα ως θεόπεμπτη και αναντίρρητη αλήθεια. Και ας έχει καθεμιά διαφορετικό θεό, διαφορετική δογματική και διαφορετικές τελετές. Σε κάθε περίπτωση βλέπουμε έναν Θεό με ανθρώπινες αδυναμίες – όπως η απαίτηση για λατρεία και η εκδικητικότητα.

Στη Βεδική Παράδοση, ναι, υπάρχει, ο μονοθεϊσμός του Brahman Πνεύμα Απόλυτο, με δημιουργούς και άλλους θεούς και θεές και πνεύματα και ξωτικά κλπ., μα αυτά όλα είναι εκδηλώσεις του Μπράχμαν. Οι Ινδουιστές δεν λατρεύουν το αφανέρωτο Μπράχμαν μα μπορούν να λατρεύουν όποια θεότητα επιθυμούν – ακόμα και σε ποτάμια ή λίμνες, δέντρα ή βράχια ή ό,τι άλλο. Λατρεύουν γιατί το θέλουν, για να δείξουν ευλάβεια, ευγνωμοσύνη κι ευχαριστία, όχι διότι το απαιτεί η θεότητα που έχουν επιλέξει ως πιο αρεστή ή/και προσιτή.

Οι θεότητες είναι, σύμφωνα με τα ιερά κείμενα και τους σοφούς της παράδοσης, κι ενσωματώσεις φυσικών νόμων ή φαινομένων, όπως ο αέρας, ο ήλιος, τα νερά κλπ., μα επίσης βρίσκονται στις φυσιολογικές λειτουργίες του ανθρώπου όπως οι 5 αισθήσεις του, η αναπνοή του, το δραστήριο μυαλό του, η δύναμη διάκρισης κλπ.

Για τον ευσεβή ινδουιστή δεν υπάρχει, λόγω μη λατρείας, θέμα αμαρτίας ιδίως προπατορικού αμαρτήματος. Αυτό που έχει σημασία είναι οι πράξεις, ο τρόπος ζωής. Μόνο ο νόμος του Κάρμα – δηλ. αιτίας και αποτελέσματος.

Για όλες τις σέχτες του Ινδουισμού υπάρχει αξιοσύνη και το κακό ή η παράβαση που συνοψίζονται στη ρήση paropakāraḥ punyāya, pāpāya parapīḍanam: αξιοσύνη κερδίζεται με καλές πράξεις που ωφελούν άλλους, παραβατικότητα με πράξεις που βλάπτουν άλλους.

Το λεγόμενο Κάρμα karma και η μετενσάρκωση από μια γέννηση σε άλλη (μετενσωματώσεις) είναι για να δίνεται η ευκαιρία να διορθωθούν οι κακές, βλαπτικές πράξεις παραβατικότητας και να γίνουν καλές. Για τέτοια μεταβολή χρειάζεται –

α) Αναγνώριση του λάθους και ανάληψη της ευθύνης.

β) Μετάνοια στον νου και αλλαγή στη δράση.

γ) Ορθή δράση με κάποια αποζημίωση, όπου χρειάζεται, και με αίτημα συγχώρεσης από το άτομο που υπέστη βλάβη.

Στη βάση βρίσκεται η αρετή της φιλαλήθειας και της γενναιότητας να ομολογήσεις το λάθος σου και να δεχτείς τις συνέπειες. Η εμπέδωση της αρετής, φυσικά, προϋποθέτει καλή ανατροφή και παιδεία.