1. Απαντώ στο σχόλιο που έστειλε η Ελένη Του, στην παλιότερη δημοσίευση “56. Φιλοσοφία: Ελεύθερη Βούληση“:
Θεωρώ οτι στα μείζονα θέματα (γέννηση θάνατος έρωτας, παιδιά) ταχθήκατε με την αποψη ότι στερούμαστε έλεύθερης βούλησης αλλά στα δευτερεύοντα (επιλογή φρούτων, κινήσεων κλπ) ότι έχουμε. Ομως στα ήσσονος σημασίας θέματα, επιλέγουμε βάσει των ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ. Αλλο Βούληση δηλ κι άλλο επιθυμίες
Ναι, άλλο επιθυμίες και άλλο βούληση σε αυτή τη φιλοσοφική προσέγγιση εσωτερισμού.
2. Σε γενικές γραμμές, ναι, υπάρχουν ζητήματα και γεγονότα μείζονος και ήσσονος σημασίας, όπως φαίνονται αυτά σε μας. Αλλά όσον αφορά τη βούληση και τις επιθυμίες, η διαφορά δεν έγκειται τόσο μεταξύ μείζονων ζητημάτων και ήσσονων. Καμιά φορά η επιλογή ενός φρούτου μπορεί να αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερης σημασίας, από έναν άκαρπο γάμο που τελειώνει με χωρισμό σε ένα ή ενάμιση έτος.
Έτσι κι αλλιώς ούτε τους έρωτες, ούτε τον γάμο, ούτε τα παιδιά τα επιλέγουμε όντως και
με όλη τη σημασία της “επιλογής” εμείς. Σε μας αυτά όλα συμβαίνουν υπό την εξουσία κάποιας επιθυμίας, βέβαια, μα μάλλον τυχαία και τυφλά. Δεν ξέρουμε από πού έρχονται οι επιθυμίες μας: δεν αποφασίζουμε, για παράδειγμα, “Ναι! θα ερωτευθώ ετούτο ή το άλλο πρόσωπο”, και αργότερα “Τώρα θα ξε-ερωτευθώ”. Πολλές φορές οι άνθρωποι ερωτεύονται το πιο ακατάλληλο πρόσωπο. Ξάφνου εγείρεται – χάρη σε ένα βλέμμα ή χαμόγελο, μια κουβέντα ή κίνηση – η ερωτική επιθυμία και ακολουθεί το πανάρχαιο παιχνίδι με τις συνέπειές του.
3. Η διαφορά συνίσταται σε ποιότητα και δύναμη ενέργειας.
Τις επιθυμίες τις γνωρίζουμε καλά. Μερικές έρχονται και φεύγουν γοργά, δίχως να αφήσουν βαθύ ίχνος. Άλλες είναι πιο έντονες κι επανέρχονται σε ευνοϊκές γι’ αυτές συνθήκες, κάποτε τις ικανοποιούμε και κάποτε όχι. Άλλες πάλι είναι πολύ επίμονες και δεν δέχονται απόρριψη καθόλου εύκολα. Άλλες γίνονται βασανιστικές εμμονές και φιλοδοξίες που μένουν για όλη μας τη ζωή. Αυτές οι τελευταίες περνούν για βούληση.
Η βούληση προϋποθέτει σταθερότητα κι ενότητα, δηλαδή πλήρη εναρμόνιση λογικού και (συν)αισθηματικού, ώστε να μην υπάρχει καμιά διχογνωμία ή σύγκρουση μέσα μας. Και αυτή η κατάσταση πρέπει να είναι αμετάβλητη! Αυτή μας είναι άγνωστη.
Η κατάσταση αυτή έρχεται ως αποτέλεσμα μακρόχρονης εργασίας στην οποία παίζει πρωτεύοντα ρόλο η συγκράτηση όλων των επιθυμιών και η σταδιακή μείωσή τους με τη χρήση της διάκρισης – και βέβαια κάποιας καθοδήγησης.
Δίχως βοήθεια, μένουμε κυριολεκτικά σκλάβοι των επιθυμιών μας – όσες ελευθερίες και αν υπερηφανευόμαστε πως έχουμε στα δημοκρατικά καθεστώτα μας.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν ακόμα, αλλά ας το αφήσουμε εδώ.
