από τον Νικόδημο
1. Υπάρχει στη ζωή ένα στοιχείο μυστηρίου, ένα στοιχείο του ανεξήγητου και θαυμαστού, που όμως δεν μένει μαζί μας για πολύ και χάνεται.
Για τις μάζες, για τους κοινούς ανθρώπους που ζουν μια καθημερινότητα ρουτίνας (σπίτι, δουλειά, σπίτι, στα ίδια κτήρια, στους ίδιους δρόμους, με τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια προγράμματα στην τηλεόραση, τις ίδιες μορφές ψυχαγωγίας), οι στιγμές του θαυμαστού ή του μυστηρίου είναι σπάνιες και σύντομες, σβήνοντας χωρίς σχεδόν να γίνουν αισθητές ή να καταγραφούν ως κάτι σημαντικό.
Πρώτα πρώτα η ίδια η ύπαρξή μας είναι μυστήριο. Γιατί άραγε υπάρχουμε ενσωματωμένοι σε αυτόν τον πλανήτη για 60 ή 80 χρόνια; Και γιατί έχουμε αυτόν τον πλούσιο ψυχολογικό κόσμο με τόσα συναισθήματα, οράματα και διανοήματα, τόσες σκέψεις, ιδέες και διαθέσεις; Τι γίνεται με, ή μετά, τον θάνατο; Αν υπάρχει κάτι που παραμένει ζωντανό χωριστά από το νεκρό κορμί, πού πάει, τι του συμβαίνει;
Αλλά ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε ακόμα πιο επισταμένα, πώς γεννιόμαστε και από πού έρχεται αυτό το κάτι που κάνει τη διαφορά μεταξύ ζωντανού και νεκρού; Μήπως η γέννηση δεν είναι ακόμα μεγαλύτερο μυστήριο και θαύμα;
Μετά είναι η ομορφιά. Ένα χαμόγελο ή χαρούμενο πρόσωπο. Ένα τριαντάφυλλο ή ανθισμένο δέντρο. Μια φεγγαρόλουστη θάλασσα, η βροχή, το πευκόδασος, ο άνεμος, μια ζωγραφιά, ένα τραγούδι, μια μουσική που σε γεμίζει ευγνωμοσύνη…
2. Ο κόσμος δεν είναι το μουντό και τετριμμένο και βαρετό της καθημερινής ρουτίνας. Όλη την ώρα μας περιβάλλει το μυστήριο, το θαυμαστό, το ανεξήγητο.
Υπάρχουν χιλιάδες βιβλία πια, επιστημονικά και μη, που δίνουν εξηγήσεις για τα τόσα φαινόμενα που δεν κατανοούμε στην πραγματικότητα, αν και όταν πραγματικά δώσουμε λίγη προσοχή σε αυτά. Οι επιστημονικές εξηγήσεις γίνονται αποδεκτές γενικά και ναρκώνουν τον νου χωρίς όμως να εξηγούν αληθινά: απλώς μεταθέτουν την απορία σε άλλο επίπεδο, σε πιο μακρινό ορίζοντα.
Αν όντως οι σχετικές επιστήμες γνώριζαν και κατανοούσαν το φαινόμενο της ζωής (αυτό που διαφέρει στο ζωντανό από το νεκρό), λέγοντας πως είναι ηλεκτροχημικές διενέργειες, θα μπορούσαν να το αναπαράγουν ή να το κατασκευάσουν. Έχουν κατασκευάσει πολύπλοκες συσκευές, όχι όμως έναν απλό μονοκυτταρικό οργανισμό!
Οι εκλάμψεις του ανεξήγητου ή θαυμαστού ή μυστηρίου που ανέφερα πιο πάνω μας δείχνουν πως υπάρχει κι ένα επίπεδο αόρατο, άγνωστο, πέρα από τις αισθήσεις και τη συνηθισμένη λειτουργία του νου μας.
Είναι άλλες διαστάσεις ή μάλλον απόψεις, πέρα από τις τρεις συντεταγμένες του τρισδιάστατου κόσμου μας, που οι θετικές επιστήμες έχουν αποκλείσει στις έρευνές τους και μάλλον δεν ξέρουν πώς να τις ερευνήσουν!
3. Σήμερα, ας κάνουμε καταχρηστικά ή χαριστικά δύο υποθέσεις. Τη μια την έχουμε κοιτάξει δυο τρεις φορές στο παρελθόν. Έχει να κάνει με τον κόσμο στον παροδικό, όπως φαίνεται, χρόνο.
Τα εξωτερικά γεγονότα και τα εσωτερικά ψυχολογικά σας φαινόμενα του χθες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν και είναι πλέον απρόσιτα. Δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε ούτε στο ελάχιστο.
Μπορούμε άραγε να υποθέσουμε πως έχουν διαλυθεί, εξαϋλωθεί; Όχι, διότι πολλά από τα συστατικά τους συνεχίζουν να υπάρχουν στο παρόν – εμείς, τα ρούχα μας, τα σπίτια μας, οι δουλειές μας, οι άνθρωποί μας…
Και τα μελλούμενα, τα ψυχολογικά και τα εξωτερικά τεκταινόμενα του αύριο ή της άλλης βδομάδας; Αυτά φτιάχνονται άραγε σήμερα ή λίγη ώρα πριν εμφανισθούν σε μας;
Ούτε αυτό μπορούμε να το υποθέσουμε. Διότι, πάλι, πολλά από τα συστατικά του μέλλοντος είναι προεκτάσεις και παρουσίες φαινομένων που υπάρχουν τώρα, στο παρόν – τα ρούχα, τα σπίτια, οι δουλειές μας, ίσως κι εμείς οι ίδιοι…
Τι είναι και πού βρίσκονται το παρελθόν και το μέλλον;
Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα. Επινοήσαμε τους όρους “παρελθόν” και “μέλλον” και νομίζουμε πως ξέρουμε!!!
4. Ας προχωρήσουμε τώρα με μια αναλογία κάνοντας μια δεύτερη υπόθεση.
Ας φαντασθούμε πλάσματα που ζουν στον δισδιάστατο κόσμο της επιφάνειας. Αυτά βλέπουν μόνο δυο διαστάσεις – πλάτος και μήκος. Το ύψος ή πάχος, η τρίτη συντεταγμένη, δεν υπάρχει για αυτά: είναι έξω από την αντίληψή τους.
Ας υποθέσουμε πως ζουν στην αμμουδιά και βλέπουν το σχήμα που αφήνει μια πατούσα, δυο σειρές από τέτοια σχήματα. Εμείς αμέσως αναγνωρίζουμε τα σχήματα της δεξιάς και της αριστερής πατούσας του ίδιου ανθρώπου. Αλλά πώς θα φανεί αυτό το φαινόμενο στα πλάσματα της επιφάνειας με τη δισδιάστατη αντίληψη;
Για τα πλάσματα της επιφάνειας θα είναι δυο σειρές από όμοια σχήματα μα εντελώς ξεχωριστά και ασύνδετα. Θα τους είναι αδύνατο, εντελώς αδύνατο, να φαντασθούν ένα δίποδο πλάσμα, όπως ο άνθρωπος, που περπατά στον κόσμο τους.
Ο τρισδιάστατος κόσμος, ακόμα και ο απλούστερος όγκος του, μια σφαίρα, ένας κύβος, θα τους είναι ασύλληπτος.
Για αυτά τα πλάσματα η τρίτη διάσταση, το ύψος είναι, μαζί με τις άλλες δυο, φυσικά, ένας αόρατος κόσμος, πηγή θαυμάτων και μυστηρίων.
Δεν πρέπει να υποθέσουμε πως και για μας υπάρχει κάτι άλλο, ένας κόσμος με όντα μιας πρόσθετης διάστασης, που είναι πέρα από τις αισθήσεις και τον νου μας, πέρα από τη δική μας αντίληψη;…
Πώς προσεγγίζουμε τον κόσμο αυτό;…
