από τον Νικόδημο
1. Ο κ. Kyprianos Christodoulides άφησε ένα σχόλιο για τη δημοσίευσή μου “ 27. Φιλοσοφία: Χριστιανισμός: Σώματα” γράφοντας –
Είσαστε πολύ, μα πάρα πολύ, λάθος. Όταν ο απ. Παύλος γράφει ότι “η σάρκα και το αίμα δεν μπορεί να κληρονομήσει τη Βασιλεία του Θεού”, αναφέρεται σε σαρκικούς ανθρώπους. Δηλαδή, ανθρώπους του “φάγωμεν πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν”, όπως γράφει παρακάτω. Ναι το ανθρώπινο σώμα θα αναστηθεί, άλλοι μεν ως πρόσωπα (εξηγώ, φέροντα την υπόσταση “άνθρωπος”), άλλα δε άμορφα και ενυπόστατα όνομα έχοντα ανθρώπου. Οι μεν θα πορευθούν σε ανάσταση ζωής, οι δε σε ανάσταση κρίσεως. Τα υπόλοιπα τα αφήνω, καθώς φαίνεται η τεράστια ανεπάρκεια που έχετε στα θεολογικά ζητήματα. Η φιλοσοφία είναι ατυχής μέθοδος προσέγγισης της θεότητας. Οι φίλοι της σοφίας, οφείλουν να μάθουν ποιους αποκάλεσε φίλους του ο Κύριος και ως προς την σοφία, ας ψάξουν να βρούν ποια είναι η ενυπόστατη σοφία.
Και απαντώ:
2. Αυτή είναι μια, όχι και η μόνη, ερμηνεία που εκκλησιαζόμενοι “ορθόδοξοι” δίνουν αγνοώντας “τα υπόλοιπα” (φράση του σχολιαστή) και σε όσα γράφω εγώ στο δοκίμιό μου αλλά και αυτά που έγραψε ο Παύλος στην άμεση συνέχεια του χωρίου 1Κορ.15. 50, μα και σε άλλες Επιστολές του.
Το να κατηγορείς κάποιον για “τεράστια ανεπάρκεια” ή οτιδήποτε, όπως και το να υπεκφεύγεις, είναι πανεύκολο. Το δύσκολο, μα μόνο ορθό, είναι να τεκμηριώνεις την κατηγορία. Οι 2 τελευταίες προτάσεις του κατήγορου είναι εξίσου εύκολες, προερχόμενες από πίστη στο εκκλησιαστικό δόγμα.
Αν τα πράγματα με τον επίσημο χριστιανισμό ήταν τόσο απλά, όσο υπονοεί ο σχολιαστής, δεν θα υπήρχαν τόσες αντιμαχόμενες σέχτες (Ορθόδοξη με τις αντιζηλίες μεταξύ πατριαρχείων, Καθολική, Αγγλικανική, Πρεσβυτεριανή κλπ) με τα περίεργα δόγματά τους και φυσικά τους ανταγωνισμούς για την πρωτοκαθεδρία.
Το ότι κυρίως φανατικές φονταμεντλιστικές θρησκείες, όπως ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός, με τους εσωτερικούς σπαραγμούς και τις τρομερές διώξεις και σφαγές “αιρετικών” και αλλοθρήσκων, ισχυρίζονται πως μόνο οι οπαδοί τους κατέχουν την αλήθεια και είναι “φίλοι του Κυρίου”, δείχνει αλαζονεία και περιορισμένη νοημοσύνη. Διότι, πώς θα σωθούν τα δισεκατομμύρια των θνητών που έζησαν πριν τη διατύπωση των δικών τους διαφορετικών δογμάτων;
3. Αμέσως μετά την αναφερόμενη περικοπή του Παύλου το κείμενο λέει (54) “το φθαρτό τούτο θα ντυθεί την αφθαρσία και το θνητό τούτο … την αθανασία”.
Αν ο σχολιαστής όντως δίαβαζε την Επιστολή, θα διαπίστωνε πως στο κεφ 15 ο Παύλος δεν αναφέρεται καθόλου σε “ανθρώπους του φάγωμεν και πιώμεν κλπ”, όπως γράφει, μα στα σώματα του ανθρώπου – βλ 35, 40, 44 κλπ. – όπως υπέδειξα στο τμήμα §2 το οποίο ο σχολιαστής αγνοεί περιφρονητικά.
Μετά υπάρχουν και τα Γνωστικά Ευαγγέλια (25. Φιλοσοφία: Χριστιανισμός: Αποκαλυπτισμός) μερικά εκ των οποίων παρουσιάζουν μια πολύ διαφορετική και κατά τη γνώμη μου, πολύ αληθέστερη άποψη της διδασκαλίας του ίδιου του Ιησού από τις δογματικές ανοησίες των πολύ μεταγενέστερων εκκλησιαστικών. Κι εδώ είναι πολύ εύκολο να λες πως αυτά είναι “αιρετικά” ενώ τα δικά μου δόγματα είναι “ορθοδοξία” και, κατά τον σχολιαστή, “ενυπόστατη σοφία”!
4. Τελειώνω επαναλαμβάνοντας πως η θρησκεία είναι μόνο μια περιορισμένη προσέγγιση προς το Θείο. Ο κάθε θεολόγος, ιεράρχης ή λάτρης, προσεγγίζει το Θείο σε πολύ μικρό βαθμό και μόνο μέσω καλής, ενάρετης συμπεριφοράς. Μα υπάρχει πολλή πρόσθετη εργασία. Αν νομίζει πως έχει πίστη (λόγω βάπτισης και παρόμοια) και πως αυτή τον σώζει, ας τη βάλει σε δοκιμασία λέγοντας όχι σε βουνό (όπως τονίζει ο Ιησούς) μα σε μια πολυθρόνα να μετακινηθεί – και τότε συζητάμε.
Μόνο ο μύστης, ο ασκητής, που όντως έχει απαρνηθεί τον εγωισμό (άγνοια, αλαζονεία και απληστία) σε συνεχή εσωτερικό διαλογισμό (ή παράδοση πλήρη), μπορεί να ενωθεί με το Θείο. Αυτό δεν οφείλεται στη “θρησκεία”!
Όμως υπάρχει πρώτη πρώτη η φιλοσοφία επίσης, μετά και η τέχνη και η επιστήμη. Είναι οδοί και αυτές προσέγγισης και τελικής ενότητας με το Θείο που είναι μέσα σε κάθε άνθρωπο.
Όλες προϋποθέτουν εργασία και πλήρη καθυπόταξη του εγωισμού μας.
