1. Είδαμε πως υπάρχει συνείδηση (συναίσθηση ή επίγνωση) που είναι ο υποκειμενικός κόσμος ή το επίπεδο του νου στον ένα κόσμο. Επίσης πως υπάρχει ο περιβάλλων κόσμος που είναι το υλικό ή αντικειμενικό επίπεδο του ενός κόσμου. Νιώσαμε πως υπάρχουν ερωτήσεις.
Τι είναι χώρος; Τι είναι χρόνος;
Συνδέονται χώρος και χρόνος; Αν ναι πώς;
Γιατί βλέπουμε μόνο τρεις διαστάσεις στον χώρο – πλάτος, ύψος, μήκος; Μήπως υπάρχουν περισσότερες;
Τι είναι ύλη; Τι είναι μάζα κι ενέργεια;
Αυτές είναι μερικές ερωτήσεις που διατυπώσαμε σχετικά με τον υλικό ή αντικειμενικό κόσμο.
Στραφήκαμε στον χρόνο που γίνεται αντιληπτός ως αλλαγή καταστάσεων ή περιστατικών και ως κίνηση της ύλης δίνοντας αίσθηση διαδοχής γεγονότων.
Γνωρίζουμε πως ο χρόνος έχει πριν ή παρελθόν, τώρα ή παρόν και μετά ή μέλλον. Δεν έχουμε πρόσβαση ούτε στο παρελθόν ούτε στο απώτερο μέλλον τα οποία είναι σα να μην υπάρχουν. Το τώρα ή παρόν είναι η στιγμή μετάβασης μιας ανυπαρξίας που παρουσιάζεται σε ύπαρξη στιγμιαία και χάνεται στο παρελθόν, πάλι ανυπαρξία. Καταλαβαίνουμε πως λογικά δεν μπορεί αυτό που παρουσιάζεται στιγμιαία στο τώρα να κατασκευάζεται στην αμέσως προηγούμενη στιγμή (στο μέλλον) και να αποδομείται στην αμέσως επόμενη στιγμή (στο παρελθόν).
2. Ο υλικός κόσμος στον οποίο είμαστε ενσωματωμένοι σαφώς αποτελείται από υλικά ή ύλη. Τι είναι η ύλη αυτή;
Πρώτα όμως ας ερευνήσουμε λίγο τα υλικά σώματα. Τι είναι αυτά;
Τα υλικά σώματα είναι διάφορα στέρεα, αποτελούμενα από ποικίλες μορφές ύλης όπως ξύλο, πέτρα, μέταλλο κλπ, ή οργανική ύλη σαν τα σώματά μας. Αυτά έχουν τρεις διαστάσεις.
Ένα σημείο είναι ύπαρξη δίχως διαστάσεις.
Ξεκινώντας από τη θέση του σε μια οποιαδήποτε κατεύθυνση μακρύτερα διαγράφει μια γραμμή που αποτελείται από άπειρα “σημεία”. Η κατεύθυνση στην οποία κινείται είναι έξω από τον εαυτό του, διότι μέσα του δεν έχει κατευθύνσεις!
Η γραμμή τώρα έχει μήκος μα τίποτε άλλο. Ξεκινώντας από τη θέση της σε μια οποιαδήποτε κατεύθυνση μακρύτερα κι έξω από τον εαυτό της, σχηματίζει μια επιφάνεια που έχει άπειρες γραμμές. Αν κινηθεί στην μια κατεύθυνση που η ίδια έχει, τότε απλώς επεκτείνεται ως γραμμή.
Η επιφάνεια επίσης αν κινηθεί σε μια από τις κατευθύνσεις που έχει θα επεκταθεί ως επιφάνεια μόνο. Ξεκινώντας από τη θέση της σε μια κατεύθυνση έξω και μακρύτερα από τον εαυτό της δημιουργεί ένα στέρεο, ένα τρισδιάστατο σώμα.
Από τέτοια σώματα και μόνο αποτελείται ο υλικός κόσμος.
Σημειώστε καλά πως δεν υπάρχει στον υλικό κόσμο επιφάνεια, γραμμή ή σημείο ανεξάρτητα από ένα τρισδιάστατο σώμα! Τι σημαίνει αυτό;…
3. Και τώρα η μεγάλη ερώτηση: Τι είναι ύλη;
Η απλή αλήθεια είναι πως κανείς δεν γνωρίζει τι είναι ύλη! Και δεν το γνωρίζουμε διότι απλούστατα δεν υπάρχει “ύλη”!
Ναι, ξαφνιαζόμαστε, ίσως, μα “ύλη” δεν υπάρχει χώρια από το τρισδιάστατο σώμα.
“Ύλη” είναι μια ιδέα, ένα διανόημα (concept=σύλληψη). Υπάρχει ξύλο, πέτρα, σίδερο κλπ, μα κανείς δεν έχει δει, ούτε θα δει, ποτέ “ύλη” ως κάτι ανεξάρτητο.
Το ίδιο ισχύει για την “ενέργεια” ή “δύναμη”. Και αυτή δεν μπορεί να υπάρχει χώρια από την κίνηση ενός υλικού σώματος με συγκεκριμένη ταχύτητα.
Η “ενέργεια” είναι, όπως η ύλη, μια ιδέα, ένα διανόημα. Αλλιώς, αν κάποιο υλικό σώμα δεν βρίσκεται σε κίνηση, ακόμα και υποατομικά μορίδια ή ένας ήλιος, δεν υπάρχει ενέργεια (ή δύναμη).
Οι “υλιστές” είναι τέτοιοι μόνο κατά φαντασίαν.
Ακόμα κι αν κατέλθουμε στον σχεδόν ασύλληπτα μικρόκοσμο του υποατομικού σωματιδίου, εκεί που περιφέρονται ηλεκτρόνια, φωτόνια και παρόμοια, το κενό ανάμεσά τους είναι όπως ο διαγαλακτικός χώρος. Σίγουρα αυτό το κενό δεν είναι ύλη!
4. Πολλοί βέβαια θα πουν “Μα να το πάτωμα, το τραπέζι, ο τοίχος – αυτά είναι στέρεα, είναι ύλη: τη νιώθω, τη βλέπω. Πώς είναι ιδέα μόνο, ένα διανόημα;”
Είναι όπως να έλεγε κάποιος σήμερα: “Μα είναι ολοφάνερο πως ο ήλιος ανατέλλει και δύει! ” Ή “Και βέβαια η γη είναι επίπεδη: δείτε την!”
Δεν μπορείς να συζητήσεις με τέτοιους ανθρώπους.
Και δυστυχώς είναι πάρα πολλοί αυτοί, ακόμα και ανάμεσα στους “διανοούμενους”.
Όλοι μας παραδεχόμαστε πως δεν κατανοούμε ανώτερα μαθηματικά, πως δεν μπορούμε να χορέψουμε κλασικό Ινδικό χορό ή να κυβερνήσουμε ένα υποβρύχιο. Εντούτοις όλοι νομίζουμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να εκφέρουμε γνώμη για κάθε ζήτημα που αφορά πολιτικά, οικονομικά ή βασικές αρχές, παρότι δεν ξέρουμε.
Αυτό είναι μεγάλο ζήτημα: το τι γνωρίζουμε πραγματικά – και κατ’ επέκταση το τι δεν γνωρίζουμε.
Σε νηφάλιες στιγμές, όταν επικρατεί καλή διάθεση και λογική (σε καλή παρέα), γνωρίζουμε πως είναι λιγοστά αυτά που πραγματικά γνωρίζουμε και κατανοούμε.
Έτσι εγείρεται το ερώτημα “Γιατί κάνουμε/νομίζουμε πως γνωρίζουμε και χάνουμε μια ευκαιρία να μάθουμε;”…
Επίσης εγείρεται το ερώτημα “Πώς γνωρίζουμε τον κόσμο;”
5. Πρέπει να μας είναι φανερό πλέον πως το όργανο με το οποίο κάνουμε αυτήν την έρευνα έχει ορισμένους περιορισμούς.
