1. Είναι μια συμπαντική αρχή πως ότι γεννιέται θα πεθάνει και ότι έχει δημιουργηθεί θα διαλυθεί. Αναπόφευκτα και ο πολιτισμός κάποια ώρα παρακμάζει και καταρρέει καθώς η βαρβαρότητα σταδιακά μα σταθερά τον φθείρει εσωτερικά, συμμαχώντας κάποτε με βάρβαρους εξωτερικούς, και κυριαρχεί αναμφισβήτητα για πολύ καιρό.
Η ροπή προς τη βαρβαρότητα εγείρεται πολύ νωρίς μέσα στον άνθρωπο – σε όλους τους ανθρώπους – καθώς εντείνεται η επαφή του με τον υλικό κόσμο και τους άλλους. Το βασικό στοιχείο από το οποίο ξεπηδούν πολλά άλλα, όπως φαίνεται, είναι ο εγωισμός της ξεχωριστής μας ύπαρξης. Αυτό το στοιχείο είναι σχεδόν αναπόφευκτο καθώς ταυτιζόμαστε με το υλικό σώμα μας, που όντως είναι ξεχωριστό από άλλα και όσα του συμβαίνουν – ανάπτυξη, πείνα, κρύο ή ζέστη, αρρώστια κλπ.
Από τον εγωισμό γεννιούνται πολλά στοιχεία που αντιμάχονται το αίσθημα Δικαίου, ευσπλαχνίας ή συμπόνιας, εντιμότητας και παρόμοια. Είναι ποικίλα ποταπά, αρνητικά και σκοτεινά συναισθήματα όπως αλαζονεία, απληστία, κτητικότητα, μοχθηρία, οργή, συμφεροντολογία, τσιγκουνιά, υπεροψία, φόβος, φθόνος και παρόμοια.
Από αυτά πάλι παράγονται τα ποικίλα επαίσχυντα πάθη που παρακινούν τους ανθρώπους σε εγκληματικές πράξεις. Αυτά όλα τα αρνητικά συναισθήματα και πάθη αντιμάχονται τον πολιτισμό ο οποίος είπαμε έχει ως άξονα την Δικαιοσύνη, που είναι η εσωτερική διάθεση να δίνουμε στα πάντα αυτό που αρμόζει – χωρίς αναφορά στο τι θέλω εγώ ή τι μου αρέσει.
2. Ο πόλεμος ενάντια στον πολιτισμό και η ανατροπή του διεξάγεται σιγανά, με ύπουλο και πονηρό τρόπο έτσι που οι άνθρωποι, ακόμα και οι έξυπνοι και μορφωμένοι, να μην αντιλαμβάνονται την αλλαγή. Γίνεται με το βαθμιαίο μαλάκωμα και τον παραμερισμό καθηκόντων, πειθαρχίας, αυστηρής τιμωρίας και παρόμοιων, με τη σταδιακή διαβολή των αρετών και τη διαστροφή των αξιών και των επιτευγμάτων του πολιτισμού.
Σε τέσσερα πεδία παρουσιάζονται τα επιτεύγματα του πολιτισμού: φιλοσοφία, θρησκεία, επιστήμη και τέχνη. Για τον άνθρωπο του Εσώτερου κύκλου, που έχει αναπτύξει τις τρεις πλευρές της ανθρώπινης φύσης, τη διανοητική, την αισθηματική και την δραστική ή ζωτική, αυτά τα τέσσερα είναι ουσιαστικά ένα πεδίο. Αλλά για μας, τους κοινούς ανθρώπους η φιλοσοφία και η επιστήμη ανήκουν στη σφαίρα της διάνοιας (χωρίς να αποκλείονται οι δύο άλλες πλευρές) ενώ η θρησκεία και η τέχνη στη σφαίρα του αισθήματος (πάλι χωρίς να αποκλείονται οι δύο άλλες πλευρές).
3. Αλλά αμέσως εγείρονται άλλες απορίες. Πχ. τι είναι φιλοσοφία ή θρησκεία; Υπάρχει μόνο μια μορφή ή πολλές σε διαφορετικά επίπεδα και όχι μόνο σε διαφορετικά διαμερίσματα στο ίδιο επίπεδο; Ποιο είδος έχουμε σήμερα εμείς;
Διότι, για να πάρουμε το εύληπτο παράδειγμα της θρησκείας, άλλα διδάσκει ο Ιησούς Χριστός και άλλα πράττουν οι εκκλησίες και οι απανταχού ‘χριστιανοί’. Σπανιότατα ένας χριστιανός αγαπά πράγματι τον εχθρό του ή στρέφει το άλλο μάγουλο, όπως δίδασκε ο Χριστός. Οι δε ιεράρχες τσακώνονται για ένα μετόχι, ντύνονται σε χλιδάτα άμφια και ζουν σε αρχοντικά, ενώ ο Ιησούς δίδασκε λιτότητα και ταπεινότητα.
Επομένως συμπεραίνουμε πως σήμερα, κι εδώ και πολλούς αιώνες, έχουμε μια μορφή ψευδοθρησκείας, ψευτοχριστιανισμού. Και όλες οι θρησκείες στη σύγχρονη εκκλησιαστική τους μορφή είναι ψευδοθρησκείες.
Το ίδιο ισχύει για τα άλλα τρία πεδία. Έχουμε ψευδοφιλοσοφία, ψευδοεπιστήμη και ψευδοτέχνη. Αυτά δυστυχώς είναι τα μόνα είδη που ξέρουμε και με αυτά τρεφόμαστε. Ποιος θα ισχυριστεί πως γνωρίζει τις γνήσιες μορφές;
4. Η γνήσια φιλοσοφία στρέφεται στην αληθινή φύση του Ανθρώπου, δηλαδή τον αληθινό Εαυτό, και στη φύση και μορφή του κόσμου. Στηρίζεται στη λογική, στη στόχαση και στη σύνθεση των όσων γνωρίζουμε. Περιέχει επίσης τις αρχές και το περιεχόμενο της θρησκείας, της επιστήμης και της τέχνης, χωρίς να αποκλείει την έμπνευση και την αποκάλυψη. “Γνώθι σ’ αυτόν” είναι μια σύνοψή της. Αλλά που θα βρεθεί τέτοια φιλοσοφία και ποιος θα την αφομοιώσει;
Η επιστήμη ερευνά τους νόμους όλου του φυσικού κόσμου, όχι μόνο του υλικού, και βασίζεται στην παρατήρηση, στον πειραματισμό, τη διαμόρφωση θεωριών και υποθέσεων και την επαλήθευση ή διάψευση τους. Δεν πρέπει να έχει δόγματα ούτε φόβους και να μένει στραμμένη στην αλήθεια. Όπως η φιλοσοφία, πρέπει να χρησιμοποιήσει τη λογική, τη στόχαση και τη σύνθεση των όσων γνωρίζουμε. Πρέπει επίσης να είναι ανοιχτή σε άλλες σφαίρες και ανεξήγητα ή ακατανόητα και μη προσμετρήσιμα φαινόμενα.
Η τέχνη απορρέει από αισθηματική κατανόηση και την αίσθηση του Αγνώστου και του Αμετάβλητου που βρίσκεται πίσω από όλες τις ορατές ή απτές μορφές. Βασίζεται και στη δημιουργική δύναμη να μεταδίδει εκείνη την κατανόηση πλάθοντας και αναπλάθοντας σε ακουστικές ή/και οπτικές μορφές τα συναισθήματα και τα οράματα, τις εμπνεύσεις και διαθέσεις του καλλιτέχνη. Ένα στοιχείο θα πρέπει να είναι μια αίσθηση της αρμονικής αλληλοσύνδεσης κι ενότητας των πάντων και της ζωής σε όλα τα πράγματα.
5. Αυτές οι γνήσιες εκφράσεις του πολιτισμού βαθμιαία παραποιούνται καθώς υποτάσσονται στην ισχύ της βαρβαρότητας που εισδύει μέσα τους και τις μιαίνει. Έτσι ο πολιτισμός όχι μόνο ανακόπτεται στην πρόοδο του αλλά μπαίνει στην υπηρεσία της βαρβαρότητας.
Η φιλοσοφία μετατρέπεται σε σημειωτική και κριτική λογοτεχνία. Η θρησκεία παίρνει τη μορφή της εκκλησίας με τα δόγματα και τα τελετουργικά της. Η επιστήμη αποκτά ταμπού (όπως ο μυστικισμός) και υπηρετεί την πολιτική, τις επιχειρήσεις και την τεχνολογία. Η δε τέχνη γίνεται προσωπική και στρυφνή, με φτηνό εντυπωσιασμό για να διατηρούνται οι μάζες σε αυξανόμενη αποβλάκωση.
Βαθμιαία η ίδια η βαρβαρότητα ξεπέφτει σε ολοένα χαμηλότερες, χοντρότερες μορφές και μόνο αυτές γίνονται αποδεκτές καθώς οι μάζες εξοικειώνονται πλήρως με αυτές.
Θα επανέλθω.
