Έχω γράψει πως αρχικά η Φιλοσοφία και η Ψυχολογία ήταν μία και ίδια επιστήμη. Αυτό το γεγονός το βλέπουμε στον Ηράκλειτο, Πλάτωνα και άλλους. Το βλέπουμε στον Ταοϊσμό ή Κομφουκισμό στην Κίνα όπου ο Ταοϊσμός έχει και απόψεις που σήμερα θεωρούνται θρησκευτικές. Το ίδιο και στη Βεδική παράδοση στην αρχαία Ινδία όπου φιλοσοφία και ψυχολογία είναι αδιαχώριστη και όπου η θρησκεία επίσης αποτελεί μέρος της μελέτης.
Διάβασα ένα άρθρο μίας κυρίας παιδοψυχολόγου που ένιωθε θλίψη και ανησυχία επειδή μικρά παιδιά ζωγράφιζαν ανθρώπους με μάσκα στο πρόσωπο σαν να ήταν φυσιολογικό. Ένιωθε αγωνία για το ότι τα παιδιά θα μεγαλώσουν έχοντας ριζωμένη στη νοοτροπία τους και την αντίληψη πως οι άνθρωποι φορούν τη μάσκα όπως φορούν παντελόνια και άλλα ρούχα. Θα ήθελα να πιστέψω πως η αγωνία, ανησυχία και θλίψη της ήταν ειλικρινής αλλά το έβρισκα δύσκολο.
Υπάρχουν πολλές χειρότερες, δολιότερες αμφιέσεις που φορούμε καθημερινά καλύπτοντας μύριες λόξες και παραβάσεις. Η μάσκα τον καιρό της πανδημίας δεν είναι τόσο μεγάλη δυσχέρεια. Εξάλλου, τον 18ο αιώνα οι άντρες βάφονταν συχνά σαν πόρνες και φορούσαν περούκες! Είναι παράξενο να μένουν οι ψυχολόγοι σε τέτοιες ασήμαντες απόψεις αντί να ασχολούνται με τα πιο σοβαρά θέματα ηθικής στην ανατροφή κι εκπαίδευση.
Μία άλλη ψυχολόγος δίνει δημόσια απάντηση σε κάποιο πρόσωπο που ρωτά πως να αναπτύξει τη διαίσθηση ή διορατικότητά του (στο Διαδίκτυο) και απαντά ως εξής:
α) Να δίνεις προσοχή στις μελωδίες και τα τραγούδια που “τυχαία” ξεπηδούν στον νου σου. Τα λόγια των τραγουδιών συνήθως περιέχουν ένα μήνυμα από τη διαίσθησή σου.
β) Το πρωί να γράφεις νωρίς τα όνειρά σου: αυτή η πρακτική θα φέρει μεγάλες αλλαγές στη ζωή σου. Η ζωή έτσι μπορεί να συμμετέχει σε μία ιερή πνευματική διάσταση αντί να είναι μία κουραστική και ανιαρή ρουτίνα με μπόλικη σύγχυση.
γ) Προμηθεύσου μία τράπουλα Ταρώ ή κάτι όμοιο. Όταν αντιμετωπίζεις μία δύσκολη ή περίπλοκη κατάσταση, τράβα ένα χαρτί. Κοίτα το καλά και συλλογίσου με ποιο τρόπο ή εικόνα και τα λόγια σχετίζονται με την κατάσταση που αντιμετωπίζεις. Μετά γράψε τις σκέψεις σου.
Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις με τις οποίες θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε. Μα οι δύο φτάνουν να δείξουν τον ξεπεσμό και την επιπολαιότητα όπου έχει ολισθήσει αυτή η επιστήμη!
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ή προσποίηση ευαισθησίας ή συναισθηματισμό που δεν ενισχύει καθόλου τον χαρακτήρα του παιδιού. Δεν μπορούν οι μελιστάλαχτες συμπεριφορές “καρδούλα μου, ματάκια μου” με αγκαλίτσες και κανάκεμα να θεωρούνται αγάπη και στοργή. Τα παιδιά χρειάζονται στοργή και φροντίδα οπωσδήποτε μα αληθινή, τέτοια που να ενδυναμώνει τη δική τους αυτοπεποίθηση. Χρειάζονται πειθαρχία και αυστηρότητα για να δέσουν οι καλές ιδιότητες ενός χαρακτήρα αξιόπιστου και υπεύθυνου.
Όσο για τη δεύτερη – εδώ έχουμε κοροϊδία κι εξευτελισμό. Οι μελωδίες κλπ. στο κεφάλι μας τρέχουν τυχαία, μηχανικά και άσκοπα όπως οι ανεξέλεγκτες σκέψεις και είναι δίχως την παραμικρή σημασία. Τα όνειρα επίσης. Άλλωστε μόνο αποσπασματικά τα θυμόμαστε. Οι μακροσκελείς και λεπτομερείς περιγραφές ονείρων που βρίσκει κανείς σε βιβλία ψυχανάλυσης είναι πλασματικές. Κανένας δεν βλέπει τέτοια όνειρα ή μπορεί να τα θυμάται τόσο επακριβώς! Όσο για τα χαρτιά – αυτά μπορούν να σημαίνουν ό,τι θέλει ο καθένας. Ελάχιστοι άνθρωποι κατανοούν πλέον την αληθινή σημασία τους.
Αυτά όλα είναι κοροϊδία κι εξαπάτηση. Ο δε συναισθηματισμός συμβάλει μόνο σε σαθρότητα και σύγχυση. Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες έπαψαν να καταπιέζουν το “παιδί”. Τώρα το υποστηρίζουν ακόμα και αν κλέβει “ένα αυτοκινητάκι” ή δολοφονεί άλλο παιδί!
