1. Είναι πλουσιότερη σε επιλογές η Συλλογή του 2015, Κοινωνία των (δε)κάτων. 164 σελίδες με 150 ονόματα, μερικά παλιά (π.χ. Μπλάνας). Περιέχει πολλές απόπειρες για ποίηση:
Κι οι σκέψεις στο υπόστεγο του νου / Αγεληδόν μπάζουν βροχή (σ 54).
Το “υπόστεγο του νου” θα μπορούσε να σταθεί, μα το “αγεληδόν μπάζουν….”;
με κάθε ποίημα που αγγίζεις / Ένας ολόκληρος κόσμος ξεβάφει (σ 72).
Αυτό ισχύει, ειρωνικά και αθέλητα ίσως για τα περισσότερα κείμενα που περνούν για ποίηση: ο κόσμος τους διαλύεται μόλις τα ακουμπήσεις με κριτική διάθεση.
Ο λύκος ακονίζει νύχια σε / Λιμάνι πορφυρό στο δείλι (σ 108).
Ναι, η δεύτερη γραμμή θα μπορούσε να περάσει για ποίηση (αν και κάπως συχνο-ειπωμένη) μα “ο λύκος” είναι, για να το πω ήπια, παράταιρος.
Κρίνο βαστάω / Κι έχω ντύσει με χώμα / Τον άγγελό μου (σ 133).
Φαίνεται ότι επικρατεί η εντύπωση (από τον Σεφέρη και δώθε) πως τα χάι-κου είναι ανεπίλυτα αινίγματα, σαν τα αινίγματα κόαν του Ζεν Βουδισμού. (Δυο χέρια χτυπούν παλαμάκια: ποιος είναι ο ήχος του ενός χεριού; // Αν συναντήσεις τον Βούδδα, σκότωσέ τον! // Τι είναι ο Βούδδας; Μα – μισό κιλό βαμβάκι! // κ.λπ.). Τα κόαν ακονίζουν τη νόηση. Αυτά τα γραπτά με την ασυναρτησία τους ακονίζουν μόνο την υπομονή.
2. Ενδεικτικοί του εξυπνακισμού που διακατέχει τους επίδοξους ποιητές είναι μερικοί τίτλοι συλλογών:
Χέρια Παλίρροιας. Η Μοναξιά της Καμπύλης. Η Σαρκοφάγος του Ήλιου. Με Δίχτυ τον Άνεμο. Το Κελαηδιστό Πουκάμισο. Νυμφαλίδες. Μια Φορά κάθε Τοπίο κι Ολότελα. Μεταθανάτιος Χαρταετός. Μελάνι στον Ουρανίσκο. Γεωμετρία της Νήψης. Η Επίπεδη Σφαίρα. Γυάλινες Ραφές. Κυνηγώντας τον Δολοφόνο μου. Ιχθυόφωνο. Ρίγος Αιχμάλωτο στον Ήχο της Φωνής σου. Τα τραπέζια που Μιλούν. Ένα Τσεκούρι Κάθεται. Δυτικά της Σαπφούς. Τα 40 του Θανάτου.
Υπάρχει κι ένας τίτλος, Εξορία στη Γέννηση, που περιέχει βαθύτερες φιλοσοφικές αναφορές. Μα αμφιβάλλεις αν ο στιχοπλόκος ξέρει αυτό το βάθος. Αλλιώς δεν θα έγραφε (σ 153):
Μα όσοι ξέρουν ν’ αγαπούν, πεθαίνουν. Θα ’λεγα /
Περισσότερο απ’ ό,τι αναγεννιούνται / Ή έστω κουβαλούν /
Κάτι το γκρι μέσα απ’ τις στάχτες …
Κάθε πτώση, χρειάζεται έδαφος / Να την καθιστά αξιοπρεπή.
Εδώ έχουμε την ανιαρή προσποίση σοβαρής στόχασης και συνακόλουθη ασυναρτησία.
3. Στον σουρεαλισμό έγινε κανόνας η ασυναρτησία και το βλακώδες παράλογο.
Στρόφιγγες μαύρες των ωκεανών / Το ψάρι σας είμαι / …
Σκοτάδι θέλω… / Εκεί θα λάμψει το προαιώνιο κύτταρό μου (σ 42).
Εδώ είναι θεληματική, σχεδιασμένη προσπάθεια. Συχνά, όμως, ο ποιητάρης νομίζει πως γράφει “ποίημα” με σημασία:
Τα δάκρυα του ξύλου / Η σκουριά /
Χαράζουν τα ιδεογράμματα της μνήμης (σ 61).
Εδώ εμείς δεν ξέρουμε ποια είναι τα δάκρυα του ξύλου και η σκουριά και τι συμβολίζουν. Γιατί λοιπόν και πώς “χαράζουν τα ιδεογράμματα (γιατί “ιδεογράμματα”;) της μνήμης”;
Αν δείτε ματωμένο τον ορίζοντα / Είν’ ανοιξιάτικο
σημάδι πως / Η μύτη μου ξέσκισε την κοιλιά του / ( σ 128).
Εδώ η κακοτεχνία είναι και κακογουστιά: η μύτη «ξεσκίζει» (όχι απλά – σκίζει) τον ορίζοντα!
Κάτι θέλουν να πουν όλοι αυτοί οι ποιητάρηδες, μα γιατί πρέπει να μας καλούν να τα ακούσουμε στις δημοσιεύσεις τους και ξεσκίζουν την υπομονή μας με κακογουστιά και ανοησία;
Λίγη ουδέτερη αυτοεξέταση δεν θα έβλαπτε και θα τους βοηθούσε ή να γράψουν καλύτερα ή να μάθουν την αρετή της σιωπής.
