1. Η Κοινωνία των Δεκάτων δημοσίευσε (Νοεμ. 2016) την τακτική ετήσια Ανθολογία των ποιημάτων (ή ποιητών) του 2015. Την Ανθολογία επέλεξαν κι επιμελήθηκαν οι Γιώργος Χ. Θεοχάρης και Κωνστ. Β. Μπούρας. Γενικός επιμελητής της σειράς είναι πάντα ο Ντίνος Σιώτης.
Μερικά ποιήματα, όχι πολλά, μα περισσότερα από όσα περίμενα, με εξέπληξαν πολύ ευχάριστα με τη φρεσκάδα τους και την έλλογη έννοια. Γράφει η Πόπη Αρωνιάδα (σ 25):
Απλώνω την αγκαλιά μου να συνάξω/ Μουσική από ξερές καλαμιές,/
Αφρό απ’ τα κύματα τ’ ασπρισμένα,/ Άνθια της νυφοστόλιστης αμυγδαλιάς/
…
Τις μέρες του χρόνου όλες ν’ αδράξω/ Ίσα απ’ τη μιαν αυγή στην άλλη/
…./ Και κορεσμός του ήλιου στην ψυχή μου.
Αυτό έχει τίτλο “Διεκδίκηση”. Άλλο είναι “Η ραπτομηχανή” του Σ. Π. Βαρνάβα (σ 29) όπου γυρίζει η “ρόδα του απογέματος” –
γαζώνοντας τις ώρες μας/ με τις κλωστές των παιδικών μας χρόνων./
…./ κι άπλωνε γύρω εκείνη τη μελωδό στιγμή/
τύλιγα πλάι της σ’ ένα τετράδιο/ όσο μετάξι απέμεινε απ’ τη δύση.
2. Δίχως να είναι άριστα είναι και τα δύο καλά. Έχουν όλες οι εικόνες Αντικειμενική Αντιστοιχία. Δεν υπάρχει ασυναρτησία, σύγχυση σχημάτων κι αισθητήριων εντυπώσεων, σκοτεινότητα ή άλλα στολίδια του μανιακού μεταμοντερνισμού. Έτσι εύκολα συμμετέχεις στη ζωντανή απόλαυση.
Όπως ορθά παρατηρεί ο Ν. Σιώτης στον Πρόλογο, τέτοια “ποίηση θα μπορούσε να είναι η μαμή που ξεγεννά ελπίδα, αισιοδοξία, συμπόνια, καλοσύνη, κατανόηση”. Κρίμα που δεν είναι πολλά.
Τα πιο πολλά είναι ποίηση “συμβατική, μηχανική, ψεύτικη, άνευρη, εγωιστική, υποκειμενική, ζηλιάρα, τραυλίζοντας προσωπικά αδιέξοδα. Και σε αφήνει ερμητικά αδιάφορο”. Πολύ ορθά πάλι ο Σιώτης.
Δυστυχώς η κριτική λειτουργία υποχωρεί, σταματά, καθώς φουντώνει και κυριαρχεί η εμμονή να “είμαι” και να “θεωρούμαι” ποιητής/ποιήτρια.
3. «Θάλασσα είναι απλώς η υπενθύμιση/ Ότι δεν έχεις πού αλλού να πας/»
Εδώ υπάρχει τόση προσποίηση και υπεροψία στη μια λεξούλα “απλώς”. Αν σκεφτόταν λιγάκι θα έγραφε “είναι μια υπενθύμιση”. Δεν θα παραγόταν καλή ποίηση, μα τουλάχιστον θα έλειπε η ξιπασιά (εσείς δεν καταλαβαίνετε αυτό το τόσο απλό πράγμα!). Συνεχίζει όμως –
Σε λίγο η αγάπη μου θα μεγαλώσει τόσο/ Που θα μαζεύει απ’ τον τάφο της λουλούδια/
Κι εδώ επεκτείνεται η ξιπασιά σε εξυπνακισμό με το άξεστο οξύμωρο.
4. Ένα συχνό λάθος των στιχογράφων που μένουν άγουροι είναι η ευκολία με την οποία παρασέρνονται από την μεταφορά ή παρομοίωση και αναπτύσσουν το στοιχείο με το οποίο συγκρίνεται το κύριο αντικείμενο ενώ αυτό ξεχνιέται!
Είχε πολλές μέρες να βρέξει εδώ/ Κι είχε από μέρες στεγνώσει η ψυχή./
Χώμα ξερό, απότιστο/ Στα δάχτυλα μου αφημένο.
Πρώτα βλέπουμε την προχειρότητα με την επανάληψη “μέρες”. Μετά αδυνατούμε να καταλάβουμε με ποια άποψη της ψυχής αντιστοιχεί το χώμα που μένει ξερό (φυσικά, αφού είναι απότιστο). Κι ακόμα πώς μένει αφημένη αυτή η άποψη της ψυχής στα δάχτυλα!
Άλλος γράφει ομοίως για όσους μας πρόσφεραν στιγμές “στοργής και καλοσύνης”.
στο απέραντο βασίλειο της ερήμου Γκόμπι,/ με τα πουλιά να
ψάχνουν ακόμα/ στα ξερά φαράγγια και στις σχισμές των βράχων/
για τροφή και νερό.
Κι εδώ βλέπουμε την επέκταση του στοιχείου σύγκρισης, την έρημο (Γκόμπι, στην Κίνα!) μα δεν ξέρουμε σε τι αντιστοιχούν οι λεπτομέρειες – ούτε ο στιχουργός ξέρει.
Θα επανέλθω.
