1. Ο τόμος αυτός με 93 κείμενα του 2014 μα τυπωμένος 1/2015, έχει πρόλογο από τον κ. Ν. Σιώτη, υπεύθυνο της σειράς και εισαγωγή από τις επιμελήτριες Έλσα Κορνέτη και Κλεοπάτρα Λυμπέρη (και οι δύο στιχοπαραγωγοί).
Ο υπεύθυνος δηλώνει (σ 9) πως τα 93 κείμενα επιλέχθηκαν από 600 συλλογές σύμφωνα με «κάποιους κανόνες και κάποιες αρχές» των «απαιτητικών» επιμελητριών. Δυστυχώς, ως συνήθως με τους σταθερούς του ποιητικού κύκλου, δεν μας δίνει τους κανόνες και τις αρχές. Μια από τις δικές του απόψεις έδειξα πως δεν σχετίζεται καθόλου με τα περισσότερα κείμενα.
Σε άλλη του διατύπωση γράφει: η ποίηση «υψώνει το κεφάλι και… στέκεται σταθερά στα πόδια της… απεγκλωβίζοντας δυνάμεις που φωτίζουν τις αόρατες πλευρές του κόσμου ετούτου». Νομίζω πως έδειξα πως ούτε η δήλωση αυτή έχει πολλή σχέση με τα κείμενα. Παίρνω μερικά πρόσθετα παραδείγματα.
Στη σ14 ονειρεύεται κάποιος τη νεκρή μητέρα του –
κι είχαν τα μάτια της επιστροφές φωτός /όσες τα χέρια της δωροδοκίες μνήμης.
Στην σ60 μια κυρία μας πληροφορεί κάπως εξυπνακίστικα –
Η Μήδεια δεν σκότωσε τα παιδιά της |Τα χρησιμοποίησε|
Ο Οιδίποδας πλαγιάζει ακόμα |Με τη μάνα του – γνωστό στιλ|
Και στη σ111 μαθαίνουμε –
Το «κάποτε» θα γίνει «τώρα» |το γνωρίζω.||
και τώρα που το ξέρω |το υπομένω αναπόφευκτα.
2. Οι επιμελήτριες επίσης αναφέρουν πως έκαναν τις επιλογές τους «μέσα από έναν όγκο βιβλίων» αλλά δεν μας φωτίζουν σχετικά με τα κριτήριά τους.
Γράφουν όμως, όπως σχολίασα στο προηγούμενο, πως «η ποίηση αποτυγχάνει μόνο όταν υποδύεται την ποίηση» – όταν είναι δηλαδή προσποίηση και παραποίηση. Κι έδειξα με 10 τόσα παραδείγματα πως ακριβώς τέτοια αποτυχημένα κείμενα επέλεξαν.
Μας λένε επίσης πως αν έχει φρεσκάδα η γραφή, τότε «το ποιητικό βλέμμα μπορεί να δίνει λαμπερή μορφή στο χάος». Προσθέτουν όμως – «το ποίημα σήμερα κατασκευάζεται συνήθως στο εργαστήριο πάρα μέσα στην ψυχή». Επίσης, πως «το ζητούμενο της τέχνης» ίσως να βρίσκεται «εκεί όπου εκλύεται μια μικρή ή μεγάλη συγκίνηση… η εσωτερική δόνηση» (σ11).
Στη σ20 ένας μεστός στιχοπαραγωγός μας πληροφορεί –
Οι καμαριέρες αφυπνίζονται σε όλα | τα ξενοδοχεία νωρίς – αν
κοιμούνται | εσωτερικές – πράγμα που έχουμε λόγο |
να αμφιβάλλουμε –
Γράψτε μου αν εδώ βρίσκετε φρεσκάδα, λάμψη στο χάος κι εσωτερική δόνηση. Ή εδώ –
Μια | στιγμή ουτοπίας στον τόπο του εγκλήματος, που |
φωταγωγείται στους αιώνες με δάχτυλα κομμένα |
και ραμμένα στη σιωπή. (σ53)
Άραγε στη σ110 υπάρχει λάμψη και συγκίνηση; –
Η ερημιά γεμίζει τα ερμάρια | χιλιάδες ώρες μαζί||
3. Μπορώ να πολλαπλασιάσω επί 20 τα παραδείγματα ανίας ή εξυπνακισμού και αξεπέραστης, ασύνειδης προσποίησης. Π.χ.
Και των ερώτων οι μαγείες ασήμαντες μοιάζουν κι αυτές. |
Απώλειες, χαρές, ξεφαντώματα, όλα κουραστικά στη σκέψη |
μέσα στην επανάληψη και την απελπισία. (σ22)
Στη σ27 το «Περσεφόνη» λέει –
Αγάπη δε μη έχω | γέγονα κρημνός Ηχούς |
και των αστέγων αστέρων | παγκάκι πυρωμένο…|
Στη σ51 το «Τετραλογία» τελειώνει με τις γραμμές –
Ήσυχος και τρελός | πέθανε ο φιλόσοφος | Στοίχημα έβαλε
όλα τα λεφτά του | στ’ άλογο του Θεού. ||
Στη σ74 ο στιχουργός γράφει –
Εξορισμένος | σε μια θάλασσα νεκρή | εισπνέω μνήμες. |
Στη σ106, μια κυρία εξομολογείται –
Αυτό που με τραβάει | στον έρωτα και στο θάνατο |
είναι αυτό που σε κάνει | να μελετάς το τραύμα |… |
Η κυρία ζωολογία θέλει | να κρεμαστείς σα σε σφαγείο |
στη βιτρίνα ενός χασάπικου | κι η μύγα να ρουφάει το αίμα.
Δεν αναλύω αυτές τις γραμμές διότι δεν αξίζει τον κόπο. Είναι τόσο καταφανής η κακογουστιά.
Αυτό που έχει όμως μεγάλη σημασία είναι η πλήρης αποχαύνωση των επιμελητών που δεν μπορούν να δουν την προσποίηση και παραποίηση παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες τους περί «ποίησης». Τα δικά τους γραπτά είναι της ίδιας ποιότητας.
Θα επανέλθω για τα λιγοστά κείμενα που έχουν κάποια, μικρή έστω αξία.
