Αγγελική Ντούνα, 23 Νοεμβρίου 2024
Θέαση αθέατη κι ασάλευτο θέαμα του νου,
Της δύσης μύρια χρώματα, ανταύγειες ήλιου κι ουρανού…
Κάλυμμα πιο θερμό, της κρύας μου καρδιάς
Και θαλπωρή πρωτοφανής, μιας άλλης αγκαλιάς…
Ξάφνου το κάλλος έσβησε και ξένη να ’μαι πάλι,
με κοίταγμα επιπόλαιο, μια σκέτη παραζάλη!
Τα χρώματα ξεθώριασαν, οι σκέψεις μου τα σβήσαν…
Κάποιου άλλου έγιναν στιγμές, τα μάγια τώρα λύσαν.
Απλό μα τόσο δύσκολο! Πού πήγε η στιγμή μου;
Πώς θα σταθώ στον κόσμο αυτόν δίχως τη δύναμή μου;
Φύλλο που φύσηξε βοριάς, πέταλο πλανεμένο,
Μια πεταλούδα επέστρεψε σε άνθος ρημαγμένο.
Η θύμηση της όαση είναι, που ξεδιψά για λίγο –
κι αποζητά ξανά η ψυχή το ψέμα να αποφύγω.
Η προσμονή της μου γεννά λαχτάρα για το τώρα
Ποιος ξέρει – ίσως και να γευτώ ξανά αυτά τα θεία δώρα…
