1. Είναι η σειρά για τα ποιήματα ενός έτους από την Κοινωνία των (δε)κάτων – ένα ποίημα από κάθε συλλογή που δημοσιεύθηκε στο συγκεκριμένο έτος. Υπεύθυνος της σειράς ο κ. Ντίνος Σιώτης.
Ο τόμος με 93 επιλογές τυπώθηκε τον Ιανουάριο, 2016. Ο Ν. Σιώτης βρίσκει “ολιγότερη εσωστρέφεια, περισσότερη πειραματική και πεισματική αλληλουχία νοημάτων”.
Θα ήθελα να τον πιστέψω λέγοντας “αμήν”! Αλλά να εσωστρέφεια –
Σελ.16 “ανέστια είμαι/Δεν ξέρω εγώ από τεχνάσματα…”
21 “Είμαι και η γη φαρδαίνει… Πού πήγε η άκλιτη πίστη μου;”
24 “ Ν’ ακούσω θέλω τους σφυγμούς…”
31 “Ψυχανεμίζομαι την ευτυχία/Γελώ με τα κόλπα των μίμων…”
35 “Βράζουν από θυμό μέσα μου τα μαχαίρια”
37 “αντιμετωπίζω τις νύχτες/ και χάνω…”
40 “Στάζω στάζω ‘όχι ιδεολογία/…/νευρασθένεια”
45 “Ω αστρική μου πλάνη/ λόγος πολύτροπος”
49 “’Έλα να κοιμηθούμε τις αντιφάσεις μας”
53 “Να εξοικειωθώ λοιπόν αν γίνεται με το κενό που μου αναλογεί”
56.”Ό,τι με βασανίζει συρρικνώνεται/ αόρατος τυφώνας συμπαρασύρει”
Αυτά είναι μερικά μόνο δείγματα που δείχνουν και εσωστρέφεια κι άλογη αλληλουχία.
Από τα 93 κείμενα ξεχώρισα 6 που, νομίζω, αξίζει να διαβαστούν ως (μέτρια ποιήματα) αργότερα.
2. Στο Εισαγωγικό Σημείωμα οι επιμελήτριες Έλσα Κορνέτη και Κλεοπάτρα Λυμπέρη, και οι δύο “ποιήτριες” γράφουν:
“Γιατί συνεχίζουμε να γράφουμε ποίηση; Μήπως επειδή η ποίηση είναι ο μεγάλος απελευθερωτής;… παρηγορητής; Η πτερόεσσας ζωή – αντίπαλος του τετριμμένου; Η ανυποχώρητη ελευθεριότητα;… Η δωρεοδόχος των αληθινών συγκινήσεων;… Η εν κρυπτώ θεραπεύουσα;.. Η εστεμμένη φιλοκαλία;… Η Λόγος-Αντίλαλος του Ενωμένου Ανθρώπου;”
Άντε τώρα να τις πείσεις (ή τους άλλους του ποιητικού κύκλου) πως αυτά όλα που γράφουν (άφησα έξω μερικά) δεν έχουν σχέση με τις επιλογές τους και με την ευρύτερη πραγματικότητα του κόσμου ούτε καν στο υλικό επίπεδο. Πχ
Σελ.45: “Αν οι νεκροί δεν ανασταίνονταν/ τίποτα στρογγυλό δεν θα υπήρχε”. Πώς τώρα αυτό το δαιμονιώδες διανόημα είναι “απελευθερωτής” ή “παρηγορητής”;
Σελ.26: “Θυμόταν καλά είχε σβήσει το τσιγάρο/ και το μάτι της κουζίνας-”
Πώς είναι αυτό “πτερόεσσα ζωή- αντίπαλος του τετριμμένου”; Ή σελ. 56 “Με εξαντλεί ό,τι αγάπησα/ Η ζωή μας σε στασιμότητα”. Ή σελ.70 “Ποιον ζητάτε; Το μαγαζί είναι κλειστό από καιρό”.
Σελ.13. “Κι όταν οι ζωές κυλούν/ Σαν βαλίτσες ανθεκτικές/ Γεμάτες με τα υπάρχοντα του σώματος”: Είναι αυτό “δωρεοδόχος των αληθινών συγκινήσεων” και “θεραπεύουσα”; Ίσως σελ 19- “Το άλλο σου χέρι το έκοψα – έχει χρόνια – πριν -/ Κάποια βράδια το βγάζω από το συρτάρι”. Ή σελ.97- “Κοιμόμαστε όλοι μαζί στην κουζίνα/ για να βλέπουμε τηλεόραση”.
Σελ.12: “Η μητέρα είναι ένα ψυγείο/ Ένα ψυγείο που δεν θα γεμίσει ποτέ”. Τέτοια είναι η “εστεμμένη φιλοκαλία”; Ίσως σ.41 “τα δύο ταχύπλοα έχουν αγκυροβολήσει στο λευκό μπετόν”;
Σελ.19: “Κάθε βράδυ αγκαλιάζω έναν φημισμένο συγγραφέα/ Του λέω δως μου, δως μου λίγη οδύνη παραπάνω”. Τέτοιος είναι άραγε ο “Λόγος-αντίλαλος του Ενωμένου Ανθρώπου”; Ίσως σελ.31 “μισώ αυτές τις φωνές! Ουίνστον Τσόρτσιλ σκάσε από το κακό σου”. Ή καλύτερα σελ.68 “Μια μύγα με τρόμο/ Με φόβο/ Με δέος/ Μια μύγα με το βλέμμα του χάους στα μάτια/”. Και άλλα πολλά.
3. Γράφουν ακόμα κάτι πολύ ορθό – πως “η ποίηση αποτυγχάνει μόνο όταν υποδύεται την ποίηση… [όταν] ο ποιητής προσπαθεί με το στανιό να παρουσιάζεται ως κοινωνική ρεκλάμα”.
Οι δύο επιμελήτριες θαυμαστά παραγνωρίζουν το γαλβανιστικό γεγονός πως σχεδόν η σύνολη σύγχρονη “ποίηση” ουσιαστικά είναι παρα-ποίηση και προσ-ποίηση.
Η ποίηση μάθαμε από πάμπολλους – και συμφωνώ – παράγεται από ευαισθησία και μεταδίνει γνήσια συγκίνηση. Είναι τέτοιο το απόσπασμα (σ 12): «Η μητέρα είναι ένα ψυγείο/ Ένα ψυγείο που ποτέ δεν θα αδειάζει/ Απ τις δικές αυτές, δημικές//μόνο κατάδικες τροφές της»! Δείχνει αληθινή αγάπη κι ευγνωμοσύνη για τη μητέρα, ή είναι κάκιστο εγκεφαλικό κατασκεύασμα; Δεν είναι κοπιώδης προσποίηση;
Και σ 93: «Σοφοί μου ποιητές, για πείτε μου,/ Πώς επισκέπτεται η Ποίηση τον εκλεκτό της;»
Έπεται συνέχεια.
