1. 180 σελίδες ποιητικών κειμένων από 46 στιχουργούς με 2 ή 3 έργα ο καθένας και η καθεμιά: Ανθολογία Ποιητικών Διαλόγων, εκδ. Γκοβόστη, Αθήνα 2015.
Ο πρόλογος του (ανώνυμου) Εκδότη μας λέει πως όλα είναι οι καρποί συναντήσεων ποιητών (νέοι και νέες) που διοργάνωσε το περιοδικό Τα Ποιητικά.
Στη σ 100 ένα γραπτό του Β. Κυριαζή, “Φιάσκο” το παραθέτω ολόκληρο:
Παίζοντας τον Σίσυφο/ από κατάρα ολόδική μου//
Που κατά τη λαϊκή ρήση γυρίζει/ πάντα στον αφέντη της//
Καταλήγω σε φιάσκο.
Αξίζει τον κόπο να συλλογιστείς βαθύτερα τι επιχειρεί να πει ο Β. Κυριαζής ;…
2. Ο πρόλογος μας πληροφορεί πως “συχνά αναπτύχθηκε γόνιμος διάλογος μεταξύ των παρισταμένων. Ένας καρπός αυτής της γονιμότητας είναι της Έλσας Κορνέτ(τ)η. Δίνω την αρχή από το “Η βουλιμική οικογένεια”:
είναι κάποιες μέρες που/ η αγάπη μοιάζει/ με κόκκινη
ξεραμένη σάλτσα/ Είναι κάποιες μέρες που/η αγάπη έχει γεύση/
ξινής ντοματόσουπας./ Μια μέρα η αγάπη/ κόλλησε/
ανάμεσα σε δύο/ άπλυτα κουτάλια. (σ 77).
Έκριναν, λοιπόν, οι διοργανωτές πως άξιζε τον κόπο να περισωθούν από τη λήθη κάποια από τα “ποιήματα”. Ιδού ένα σύντομο – “Το πιάνο”:
Δεν πίνω ποτέ./ Για να παίξω καλά/
Πρέπει να μεθύσει το πιάνο μου. (σ 45):
Είναι της Νίνας Γιαννοπούλου – και είναι ο εξυπνακισμός στην αυταρέσκειά του. (Ίσως) υπάρχει συμβολισμός;… Ό,τι και να είναι, στο άλλο της “ποίημα” λέει –
Δεν έχει μείνει άλλος χρόνος για σκέψεις/ διαδοχικές./
Ό,τι αστράφτει στο νου/ είναι κβάντα καταιγίδας/ και δε
μεταρσιώνεται/ σε τέχνη./ Μόνο σε πυροβολισμό./ Πρέπει
να βιαστούμε./ Να σώσουμε τα παιδιά./ Απ’ την άγνοια του ανέμου.
Δεν είναι όλοι οι θνητοί για τη θάλασσα. (σ 46: “Σήμερα”.)
Γιατί πρέπει να περισωθούν από τη λήθη τέτοιες ανοησίες που “δε μεταρσιώνονται σε τέχνη”; Μπορούν να περισωθούν;
3. Πιο πάνω (αρχή στο § 2) ανέφερα την Κορνέτ(τα)η. Αυτή έγραψε επίσης το “Δον Κιχώτης” (σ 81-2). Εδώ επιχειρεί μια μεταφορά κάπως τολμηρή-
Τα όνειρα του αλέθονται στη μυλόπετρα της αλήθειας-
Μα παρασέρνεται από συνειρμούς κι εξαϋλώνεται στα σύννεφα:
τα όνειρα περνούν μέσα από τρύπια ανεμόμυλων φτερά κι έπειτα
πασπαλίζουν τα σύννεφα με την αδιαφορία του αέρα.
Νόμιζα πως το άλεσμα γίνεται από δύο μυλόπετρες οι οποίες αλέθουν το σιτάρι σε αλεύρι, τις ελιές σε λάδι. Εδώ τα όνειρα μετατρέπονται σε τι κι έτσι να “πασπαλίσουν σύννεφα;
Καταλαβαίνω την αγνή πρόθεση να καταδειχθεί η ματαιόδοξη ονειροπόληση του Δον Κιχώτη και να ακολουθήσει η σκληρή, τιμωρητική προσγείωση στην πραγματικότητα από τις αδυσώπητες δυνάμεις της πραγματικότητας (μυλόπετρα, αέρας). Μα η εκτέλεση πολύ απέχει από την πρόθεση: δεν υπάρχει αντιστοιχία στα αλεσμένα όνειρα και το πασπάλισμα των σύννεφων.
Στην εκτέλεση παρεισφρύουν στοιχεία κακογουστιάς, άγνοιας, αδεξιότητας κι αλαζονείας. Δεν υπάρχει αρκετός έλεγχος, αρκετό ζύγισμα του υλικού.
Οι στιχουργοί όλοι πάσχουν από τις ίδιες αδυναμίες και μερικοί πολύ εντονότερα. Όλοι χρειάζονται υπομονετική μελέτη των καλύτερων ποιημάτων και περισυλλογή.
Θα επανέλθω.
