1. Κάθε μέρα /με την ομορφιά /της ανατολής/
κάθε μέρα /με το γέννημα /της ελπίδας
κάθε μέρα / γιορτάζεις.
Να ένα απλό και ωραίο ποιηματάκι που μεταδίδει αισιοδοξία και χαρά. Είναι αλήθεια πως όλοι μπορούμε να γιορτάζουμε κάθε μέρα.
Στίς 45 σελίδες του τομίσκου «Στιγμές», Φιλιππότης, Αθήνα 1989, ο Γιάννης Γουζουάσης, κατά τα άλλα εντελώς άγνωστος μου, δυστυχώς δεν έχει άλλο κείμενο άξιο προσοχής. Μόνο έξι στίχους από ένα κάπως μεγαλύτερο που λέγεται «Έλα…» (σ.18).
Ελα να φύγουμε.
Μάζεψα κρυφά τα δάκρυά σου
κι έφτιαξα μια θάλασσα./ Τα ξύλα του κρεβατιού
που κάναμε έρωτα / τα ’φτιαξα βάρκα.
Να οι έξι όμορφες γραμμές με νοηματική αλληλουχία που βασίζεται στην υπερβολή του παραμυθιού. Μια βάρκα μπορεί να φτιαχτεί με ξύλα (μεγάλου) κρεβατιού. Μια θάλασσα όμως δεν φτιάχνεται με δάκρυα. Αλλά δεν με πειράζει. Ούτε το ότι δεν ξέρω γιατί το άλλο πρόσωπο έχει κλάψει.
2. Δυστυχώς όλα τα άλλα χάνουν την γνήσια απλότητα. Όλα είναι ουσιαστικά πρόζα μοιρασμένη σε στιχάκια. Όπως
Τα στιχάκια του έρωτα / τ’ αγαπώ
Όσο κι αν ειν’ απλά / (αν θες απλοϊκά) / μέσα τους κρύβουν /
κάτι που λείπει από την ζωή μας. / Την αλήθεια.
Ή το «Θεώρημα» που είναι συμβολικό μα καθαρά εγκεφαλικό :
Λυπάμαι / τις ευθείες τις παράλληλες /
Που δεν μπορούν / να γίνουν ζευγάρι.
3. Τουλάχιστον δεν έχουμε δυσνόητα και ψυχοπλακωτικά γραπτά.
Ίσως γράψει καλύτερα.
