Τάκης Θεοδωρόπουλος
Ας πούµε ότι η κατάληψη σχολικού κτιρίου είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Αρκεί να το έχει αποφασίσει η πλειοψηφία κάποιου «σώματος». Ετσι τουλάχιστον αντιμετωπίζεται από την πολιτεία, είτε τον κ. Θεοδωρικάκο είτε τον διευθυντή εκείνου του σχολείου στο Χαλάνδρι, που παρακάλεσε τους καταληψίες να απελευθερώσουν τον χώρο μπας και καταφέρει να ξεκινήσει η «διά ζώσης» εκπαίδευση. Ομως, αν η κατάληψη είναι δημοκρατικό δικαίωμα, τότε τι είναι οι βανδαλισμοί, οι καταστροφές, οι κλοπές, που είθισται να την ακολουθούν; Δεκαετίες τώρα, τις ανεχόμαστε και τις πληρώνουμε. Ωσπου προχθές ο δήμαρχος Παπάγου αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο. Αντίκρισε βομβαρδισμένο τοπίο, υπολόγισε τις ζημιές γύρω στις 8.000 ευρώ και είπε ότι πρέπει να πληρώσουν όσοι τις προκάλεσαν. Ενθουσιώδης υποδοχή από κοινό και κριτικούς. Επιτέλους, κάποιος αποφάσισε να αναλάβει δράση.
Στο σημείο αυτό, όμως, βγαίνει το δημοκρατικό υπερ-εγώ της Μεταπολίτευσης και απλώνει το προστατευτικό του χέρι πάνω από τη συνείδηση του δημάρχου. Ποιος είναι αρμόδιος για να βρει τους υπαίτιους; Δεν είναι ο ίδιος ούτε οι εκπαιδευτικοί. Αυτός ο κάποιος λέγεται αστυνομία – φαντάζομαι λειτουργεί αστυνομικό τμήμα στο συμπαθές προάστιο. Πας εκεί, καταγγέλλεις το συμβάν, ενδεχομένως δε προτείνεις και μάρτυρες. Το σχολείο είναι μια κλειστή κοινότητα. Λίγο έως πολύ όλοι ξέρουν ποιοι ήσαν μέσα στην κατάληψη. Φαντάζομαι ότι η αστυνομία εύκολα θα μπορεί να εντοπίσει τους υπαίτιους. Οπως όμως άκουσα, ο δήμαρχος αποφάσισε να ακολουθήσει τη δημοκρατική οδό. Δεν θέλει να τον κατηγορήσουν ότι αυτός έφερε την αστυνομία στο σχολείο. Αυτός προτιμά τον διάλογο – αυτό το ιερό τοτέμ της ανοχής πάσης ανομίας. Διάλογος από μηδενική βάση, υποθέτω. Διάλογος για το αν πρέπει να πληρώσουν οι υπαίτιοι και να τιμωρηθούν εννοείται. Πρέπει να βρούμε ποιοι είναι ή μήπως δεν είναι σωστό να τους εκθέσουμε και τραυματίσουμε την εφηβική τους ψυχή; Και διάλογο με ποιους; Με τους γονείς τους ή με τους ίδιους. Και όταν ολοκληρωθούν όλ’ αυτά, να γίνει μειοδοτικός διαγωνισμός, ώστε όλοι οι εμπλεκόμενοι να συμφωνήσουν για το κόστος.
Θα μου πείτε έγινε ένα βήμα. Το θέμα ετέθη. Δεν είναι και λίγο. Φοβάμαι ότι είναι πολύ λίγο. Διότι από τη στιγμή που το πρόβλημα αναγνωρίζεται, προτείνεται όμως μια διαδικασία που ακυρώνει τη λύση του, ισχύει το λενινιστικόν «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω».
Πηγή: Καθημερινή
– – –
Όλα
τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν
προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει
επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα”
(όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή
τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι’
αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
