Σάκης Μουμτζής
Το κλίμα στην κουρασμένη Ε.Ε. αρχίζει να γίνεται αρνητικό για τη μαχόμενη Ουκρανία. Ακούγονται πιο έντονα οι φωνές του συμβιβασμού με τη Ρωσία, δηλαδή οι φωνές που καλούν τους Ουκρανούς να παραδώσουν με την υπογραφή τους μέρος των εδαφών τους.
Ο Ε. Μακρόν ήταν σαφής από τη Ρουμανία. «Η Ουκρανία κάποια στιγμή θα πρέπει να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία». Το ανησυχητικό δε βρίσκεται στο περιεχόμενο της δήλωσης. Είναι αυτονόητο πως «κάποια στιγμή η Ουκρανία θα πρέπει να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία». Το ανησυχητικό είναι πως σήμερα, ενώ μαίνονται οι μάχες, είναι άκαιρο ένας ηγέτης επιπέδου Μακρόν να μιλά για διαπραγματεύσεις. Σήμερα αυτό που προέχει είναι η παροχή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία, πέραν όλων των άλλων και για έναν ακόμα λόγο. Στις διαπραγματεύσεις που θα διεξαχθούν «κάποια στιγμή» να μην προσέλθει η Ουκρανία ως πρόβατον επί σφαγή. Να έχει καταγάγει στα πεδία των μαχών επιτυχίες που θα την καταστήσουν ισότιμο συνομιλητή με την άλλη πλευρά. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται ο Ουκρανικός στρατός όπλα.
Πολύ φοβούμαι πως η επίσκεψη του Μακρόν στην Ουκρανία δε θα έχει θετική εξέλιξη. Αν ο Γάλλος Πρόεδρος επαναλάβει αυτή τη θέση του μπροστά στον Ζελένσκι, την ώρα που αυτός θα του ζητεί στρατιωτική βοήθεια, είναι λογικό ο Ουκρανός ηγέτης να εκραγεί δημοσίως. Σε τέτοιες ώρες η real politic και οι λεγόμενες «φωνές λογικής», ηχούν παράταιρα.
Σε αντίθεση με τους ηγέτες της γερασμένης Ευρώπης οι ελίτ των ΗΠΑ στην πλειοψηφία τους συνέλαβαν την ουσία του προβλήματος. Ποια είναι αυτή;
1.Ο εισβολέας στο τέλος δεν μπορεί να είναι ο κερδισμένος. Οι απώλειες επί του πεδίου των μαχών και οι συνέπειες των οικονομικών κυρώσεων θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα αρνητικό ισοζύγιο για αυτόν. Η Ρωσία λόγω της ρηχότητας και του μικρού μεγέθους της οικονομίας της δεν αντέχει σε μακροπρόθεσμες κυρώσεις.
2.Φαίνεται πως οι ΗΠΑ, σε αντίθεση με κάποιους Ευρωπαίους ηγέτες, δεν πρόκειται να αποδεχθούν μετά τον πόλεμο ως συνομιλητή τους τον Βλ. Πούτιν. Δεν θα του δώσουν συγχωροχάρτι ούτε για την εισβολή ούτε για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε και διαπράττει ο στρατός του.
Αυτή η διαφορά στη στρατηγική θεώρηση του Ουκρανικού πολέμου εξηγεί γιατί η Ε.Ε. ποτέ δεν θα αναδειχθεί σε κεντρικό παίκτη στην παγκόσμια σκηνή. Μια συλλογικότητα κρατών που χάνεται μέσα στα δέντρα και δεν μπορεί να δει το δάσος, είναι καταδικασμένη από την ίδια την Ιστορία. Και τα δέντρα στην προκειμένη περίπτωση είναι η τιμή του φυσικού αερίου και του πετρελαίου, τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα κέρδη της γερμανικής βιομηχανίας. Το δε δάσος είναι το επόμενο βήμα της Ρωσίας του Πούτιν. Ποιο θα είναι το επόμενο θύμα της.
ΥΓ. Δεν πιστεύω ο Μακρόν, αν συμβεί καμιά «στραβή» με την Τουρκία, να μας πει πως θα πρέπει να διαπραγματευτούμε!
Πηγή: Liberal
