Αλέξης Παπαχελάς
Την επόμενη φορά που θα πάτε να ψηφίσετε και να «σταυρώσετε» κάποιον για βουλευτή, καθίστε λίγο και σκεφθείτε: «Είμαι σίγουρος ότι τον θέλω αυτόν να διαχειρίζεται την τύχη τη δική μου και του τόπου σε μια μεγάλη κρίση;»· Η ευθύνη είναι δική σας, δική μας, όλων. Αν διαλέγουμε τηλεμαϊντανούς, ανθρώπους που δεν έχουν δοκιμαστεί και δεν έχουν νιώσει μια στιγμή τον κίνδυνο της απόλυσης, «ομορφονιούς και ομορφονιές», άτομα που έχουν μείνει κολλημένα στα πανεπιστημιακά τους αμφιθέατρα, κακό του κεφαλιού μας κάνουμε. Γιατί όταν έλθει η ώρα της κρίσης, βρίσκονται άνθρωποι κατώτεροι των περιστάσεων σε θέσεις-κλειδιά να διαχειρίζονται τις τύχες μας.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι δυστυχώς κατώτερο των περιστάσεων, ανεξαρτήτως κόμματος. Και για να είμαι σαφής, δεν θεωρώ ότι η λύση είναι οι ούτως αποκαλούμενοι τεχνοκράτες. Οχι απαραίτητα. Η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτοί είναι που μεταλλάσσονται με το που κάθονται σε υπουργική καρέκλα. Ξεχνάνε την τέχνη ή την επιστήμη τους. Μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο από αυτό που ήξεραν όσοι τούς γνώριζαν· είναι σαν κάποιος να τους έχει κάνει μετάγγιση αίματος του Μαυρογιαλούρου. Λιώνουν με την πίεση, τρελαίνονται με τη δημοσιότητα, και αποτέλεσμα μηδέν. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα σωστό μείγμα πολιτικών με τσαγανό και καταξιωμένων επαγγελματιών από διάφορους χώρους, που δεν θα μεταλλάσσονται. Εύκολο; Καθόλου. Εχουμε πει ότι το καμίνι της πολιτικής λίγοι το αντέχουν. Είναι όμως δική μας υποχρέωση και ευθύνη να κάνουμε τις σωστές επιλογές, όχι με βάση το ποιος είναι πιο φωτογενής ή φωνάζει περισσότερο στα πρωινάδικα.
Και μετά, είναι κρίσιμο να υπάρξει μια έντιμη πολιτική συμφωνία ότι δεν παίζουμε με τον ζωτικό πυρήνα του κράτους. Το καταφέραμε με κόπο, και ύστερα από ζημιές, στις Ενοπλες Δυνάμεις. Και πριν και τώρα, για παράδειγμα, επελέγησαν οι πιο άξιοι για αρχηγοί Ενόπλων Δυνάμεων και των διαφόρων κλάδων, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από κάποια μπρος-πίσω, παραδέχθηκε ότι ο Τσιόδρας θα ήταν και δική του επιλογή. Αυτός είναι ο δρόμος μπροστά για να γίνουμε ένα σοβαρό κράτος με συνέχεια. Το ρουσφέτι το πληρώνεις ακριβά την ώρα της κρίσης. Αν έχεις διαλέξει κάποιον κομματικό ή απλά κολλητό για θέση ευθύνης, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αφενός δεν ξέρει τη δουλειά, αφετέρου δεν έχει τον σεβασμό εκείνων που δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή. Ο,τι χειρότερο δηλαδή.
Σε αυτές τις τελευταίες κρίσεις μάθαμε ότι ο Ελληνας κάνει θαύματα, αρκεί: α) να τον εμπνέει κάποια ηγεσία, β) να υπάρχουν κανόνες καθαροί για όλους και γ) να φαίνεται ότι ηγούνται οι καλύτεροι σε κρίσιμους τομείς.
Φιλότιμο έχουμε, αλλά και αυτό θέλει το σύστημά του για να κάνει θαύματα. Και είναι θαύμα ότι η χώρα από παράδειγμα προς αποφυγήν έγινε παράδειγμα προς μίμηση.
Πηγή: Καθημερινή
