Αλέξης Παπαχελάς
Η κυβέρνηση που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας είναι διαφορετική σε σχέση με το τι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Πολύ διαφορετική και αρκετά κοντά σε αυτό που αναζητούσε ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού. Είναι μια κυβέρνηση που, όπως φαίνεται, έχει μπει στο γήπεδο καλά προετοιμασμένη και με σχέδιο. Οχι μόνο σε σύγκριση με την εντελώς απροετοίμαστη κυβέρνηση που πήρε το τιμόνι την πιο κρίσιμη στιγμή το 2015, αλλά και με προηγούμενες που υποτίθεται ότι είχαν έμπειρα στελέχη. Γνωρίζουμε όλοι πως τα σχέδια αναιρούνται γιατί σημασία στην πολιτική έχουν τα γεγονότα που μπορούν σε μια στιγμή να ανατρέψουν τα πάντα.
Είναι επίσης η πρώτη φορά στην εποχή της κρίσης που τα προαπαιτούμενα και το επιχειρησιακό σχέδιο καθορίζονται από το Μαξίμου, όχι από την τρόικα. Τα κυβερνητικά στελέχη λειτουργούν με προϋπολογισμούς, χρονοδιαγράμματα και προθεσμίες. Πράγματα άγνωστα μέχρι τα μνημόνια, με μια μικρή παρένθεση την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Και τα οποία ελπίζουμε ότι θα γίνουν κάποτε αυτονόητο και αναπόσπαστο κομμάτι του τρόπου διοίκησης της χώρας.
Ο κ. Μητσοτάκης έκανε όμως πράξη κάτι που ακουγόταν χρόνια ως αίτημα, όχι μόνο στα σαλόνια αλλά και στα καφενεία της χώρας. Επέλεξε για ορισμένες κρίσιμες θέσεις ικανά στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους. Και αυτό είναι πρωτόγνωρο, με εξαίρεση ίσως την τοποθέτηση του κ. Στουρνάρα στη θέση του υπουργού Οικονομικών. Ο στόχος ήταν να βρεθούν οι καλύτεροι, άσχετα από το πού ανήκαν. Γιατί και ο κ. Τσίπρας διόρισε προς το τέλος υπουργούς που ήταν πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ ή ΑΝΕΛ, αλλά το κριτήριο ήταν αμιγώς πολιτικο-επικοινωνιακό.
Αισιόδοξο σημάδι είναι εξάλλου και η συμμετοχή στην κυβέρνηση ανθρώπων που προήλθαν απευθείας από τον ιδιωτικό τομέα. Προφανώς δεν επρόκειτο για μια εύκολη υπόθεση. Ο νυν πρωθυπουργός ζήτησε από πολλούς να αφήσουν τις δουλειές τους και να αναλάβουν κάποιο πόστο. Οι περισσότεροι αρνήθηκαν, για προφανείς λόγους. Το ότι βρέθηκαν αρκετοί που το έκαναν μόνο καλό μπορεί να φέρει. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν οι συμπολίτες μας αυτοί θα αντέξουν ή θα λιώσουν στο καμίνι της πολιτικής. Χρειαζόμαστε όμως επειγόντως μια μαγιά ανθρώπων που έχουν κολλήσει ένσημα, έχουν νιώσει τον κίνδυνο της απόλυσης και καταλαβαίνουν από αγορά.
Οι κυνικοί και αθεράπευτα απαισιόδοξοι ανησυχούν, όπως λένε, γιατί βλέπουν στοιχεία «ΓΑΠισμού» στις εξαγγελίες περί ηλεκτρονικής παρακολούθησης του κυβερνητικού έργου και πλήρους ψηφιοποίησης του Δημοσίου. Χωρίς αμφιβολία το παλιό, φαύλο και παλαιοκομματικό DNA της κυβερνώσας παράταξης δεν θα υποχωρήσει εύκολα. Το «παλιό» θα δώσει τη μάχη του, θα ειρωνευτεί και θα λοιδορήσει κάθε καινοτόμο προσπάθεια. Ετσι έχει καταφέρει να κρατήσει τη χώρα στα μέτρα του. Συγκρούσεις θα υπάρξουν. Μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς τον τεχνοκράτη υπουργό ή υφυπουργό να φωνάζει σε έναν πολιτικό-υπουργό για κάποιο ανεκτέλεστο έργο και εκείνος να απαντάει: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Εχω πάρει τόσες χιλιάδες σταυρούς…».
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει όμως να πετύχει. Εχουμε μείνει πολύ πίσω ως χώρα τα τελευταία χρόνια. Μόνο με ρίσκο και άλματα μπορούμε να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο.
Πηγή: Καθημερινή
