Μιχάλης Τσιντσίνης
Το έλεγαν μεταξύ τους όσοι παρακολουθούν –από καθήκον αλλά και από διαστροφή– τα media για λογαριασμό της αντιπολίτευσης: Αν πρέπει από την παρούσα ΕΡΤ να διατηρηθεί μία εκπομπή, αυτή είναι της Κατερίνας Ακριβοπούλου.
Το έλεγαν χαριτολογώντας, γιατί έβλεπαν ότι η υπερβολή θα φούσκωνε, όσο ξεφούσκωνε η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Το ήδη παρατραβηγμένο θέαμα θα κατέληγε να υπονομεύσει αυτό που σκόπευε να προπαγανδίσει.
Το βίντεο που προέβαλε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας η εκπομπή της ΕΡΤ ξεπέρασε τις προβλέψεις τους: Σε μια ψευτομπαλάντα του κυρ Μέντιου είχαν μονταριστεί όλα τα πολακώδη στερεότυπα της συριζαϊκής αυταρέσκειας – οι λυτρωτές που έσωσαν τον λαό από την πείνα. Για όποιον, παρά την παχιά γραφικότητα, δεν έπιασε το μήνυμα, επιστρατεύτηκε ο μπάσος διδακτισμός της παρουσιάστριας: Αυτό που μόλις είδατε ήταν, είπε, «ένα κλείσιμο του ματιού στην ατομική ευθύνη του καθένα».
Οποιος δεν υπέκυψε στην παρόρμηση να κλείσει τα μάτια, θα κατάλαβε γιατί η νεοδημοκρατική υποδοχή του βίντεο ήταν, ιδιωτικώς, ενθουσιώδης. Επειδή η κρατική τηλεόραση έχει φτάσει πια να λειτουργεί ως οθόνη η οποία αποκαλύπτει τα αντανακλαστικά που η κυβέρνηση προσπαθεί εναγωνίως να κατασιγάσει. Αποκαλύπτει τον ναρκισσισμό, που επιβίωσε ακόμη και της ήττας – ότι «ο λαός δεν κατάλαβε», ο λαός ήταν αγνώμων απέναντι στους σωτήρες του.
Το ίδιο βράδυ, του γαϊδουρομελό, το κρατικό κανάλι δεν έπαιξε καν τις ειδήσεις. Αντί του δελτίου, μετέδωσε επί μιάμιση ώρα την πρεμιέρα της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ένα περιβάλλον κατακλυσμιαίας πληροφορίας –όπου είναι αστεία ακόμη και η προσδοκία «σιδερώματος» της επικαιρότητας– αξίζει κάποιος να αναρωτηθεί: Υπάρχει πιο αποτελεσματική «μαύρη» διαφήμιση κατά της κυβέρνησης από την ΕΡΤ; Υπάρχει πιο διαφωτιστική «νεκροτομή» για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάστηκε τον εαυτό του και το ακροατήριό του;
Χάρη στο YouTube, έχουν γνωρίσει νέα άνθηση κάποιες παλιές, επικές μεταδόσεις της ΕΡΤ από τη δεκαετία του ’80 – επιστροφή από το Χέρφιλντ το ’88, θαλάσσια υποδοχή στην Κάλυμνο το ’89. Μπορεί κανείς σήμερα να τις απολαύσει σαν μνημεία πολιτικού και δημοσιογραφικού κιτς. Για τις τωρινές μεσονύκτιες υπερπαραγωγές της ΕΡΤ, δεν θα χρειαστεί η μεσολάβηση του χρόνου. Είναι instant classics. Είναι αναλαμπές της κουλτούρας μιας απερχόμενης εξουσίας, που δεν μπορεί να προκαλέσει πια ούτε καν αποτροπιασμό.
Ο Λαζόπουλος. Τα κόκκινα γάντια. Τα κόκκινα γαρίφαλα στο μνημείο πεσόντων της ΕΡΤ. Τα πατημένα γαρίφαλα στου Κραουνάκη. Τα τσίγκινα κρόταλα στα πάνελ της Ακριβοπούλου. Για όλα αυτά θα άξιζε να διατηρηθεί μια εκπομπή. Ενα τηλεοπτικό μαυσωλείο.
Πηγή: Καθημερινή
