Τάκης Θεοδωρόπουλος
«Αυτοί οι δρόμοι φτιάχτηκαν για να περπατάμε εμείς». Πριν από περίπου ένα μήνα, μετά την καταδρομική επίθεση στην οδό Βουκουρεστίου, «ηγετικό» πλην όμως ανώνυμο στέλεχος του «Ρουβίκωνα» ανακοίνωσε την άλωση του κέντρου της Αθήνας από τους ροπαλοφόρους οπαδούς του Κουφοντίνα. Τα pets του τρομοκράτη είχαν θυμώσει επειδή κάποιοι δικαστές είχαν εμποδίσει στο αφεντικό τους να περπατήσει για ακόμη μία φορά στα μέρη όπου θαυματούργησε, κοινώς δολοφόνησε μερικά από τα θύματά του. Σπάζοντας υαλοπίνακες και μουγκρίζοντας, κράδαιναν το σκιάχτρο του ισοβίτη ουρλιάζοντας ότι η πόλη, όπως η ζωή των θυμάτων του, του ανήκει. Ενα μήνα αργότερα, η συντριπτική πλειοψηφία των Αθηναίων με την εκλογή του Κώστα Μπακογιάννη τους απάντησε. Μπορεί να βρέθηκε απέναντι σε έναν θαμπό αντίπαλο, ο οποίος έσερνε και όλα τα βάρη του κόμματος που τον υποστήριξε, του ΣΥΡΙΖΑ, όμως βρέθηκε και απέναντι στον Κουφοντίνα, στη ραδιενεργό ακτινοβολία που εξακολουθεί να εκπέμπει σε μικρές μερίδες του πληθυσμού, οι οποίες παράγουν θόρυβο δυσανάλογα μεγάλο αν τον συγκρίνεις με τη σημασία τους. Εκτός των άλλων, η εκλογή του Μπακογιάννη δηλώνει ότι «αυτοί οι δρόμοι δεν είναι φτιαγμένοι για να περπατάνε τα κουφοντινάκια», όπως τα αποκάλεσε.
Τις προάλλες, κάποιοι από δαύτους προσπάθησαν να καταστρέψουν το προεκλογικό περίπτερο του Μπακογιάννη βρίζοντας τον νεκρό πατέρα του. Είναι απλουστευτικό να πιστεύεις ότι το θράσος τους το αντλούν μόνον από τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας. Το αντλούν από την εντύπωση πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού συναινεί στη δράση τους. Σε αυτήν την εντύπωση στηρίζεται και η άτυπη συμμαχία τους με τις Αρχές, η παραλυσία της αστυνομίας, η δολιότητα της πολιτικής της ηγεσίας. Ομως κι αν είναι πολλοί, οι «άλλοι» είναι περισσότεροι. «Οι άλλοι» που δεν αρκούνται στην υποκριτική καταδίκη της βίας και έχουν βαρεθεί τους εκβιασμούς και τους τραμπουκισμούς. Το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών που προϊδεάζει, μαζί με τις ευρωεκλογές, για την ανατροπή του πολιτικού τοπίου αποτυπώνει, εκτός των άλλων, και την αηδία που προκαλεί η ανέξοδη βία στην κρίσιμη μάζα του πληθυσμού. Το ζήσαμε τόσα χρόνια, μπουχτίσαμε, καιρός να πάμε παρακάτω.
Κι αυτό το «να πάμε παρακάτω» είναι ό,τι πιο αισιόδοξο μας άφησαν οι εκλογές, κι ας ήταν ευρωπαϊκές και αυτοδιοικητικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβίωσε καταναλώνοντας όλα τα στερεότυπα που αγκύλωναν τη φοβική ελληνική κοινωνία. Ως και το θαυματουργό σκήνωμα του Κουφοντίνα. Λόγω πολιτικής ανικανότητας, ή λόγω κοινής βλακείας, δεν μπορούσε να αντιληφθεί πως, καταναλώνοντάς τα, τα έφθειρε. Μερικές ημέρες πριν από τις εκλογές άνοιξε τον δρόμο για μια νέα άδεια στον δολοφόνο, για να διαπιστώσει ότι κάποιες ημέρες μετά οι Αθηναίοι εξέλεγαν με συντριπτική πλειοψηφία για δήμαρχο το παιδί ενός από τα θύματά του.
Πηγή: Καθημερινή
