Σήφης Πολυμίλης
Διαβάζουμε αναλύσεις, εκτιμήσεις, ερμηνείες για τα αίτια της συντριπτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ. Να με συγχωρούν οι καλοπροαίρετοι και μη αναλυτές, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα είχε εκπνεύσει προ πολλού. Οι όποιοι ιδεολόγοι παρέμεναν απλώς προσέφεραν στον αρχηγό το άλλοθι του ριζοσπάστη, του προοδευτικού.
Αυτό που ηττήθηκε στις εκλογές ήταν το κόμμα Τσίπρα και ο απόλυτος άρχων, ηγέτης του. Και η φυσιογνωμία αυτού του κόμματος αποτυπώνεται πλήρως στη λίστα των ευρωβουλευτών του. Ενας πολιτικός και ιδεολογικός αχταρμάς, από την Ακροδεξιά μέχρι διάφορα προοδευτικά, υποτίθεται, φερέφωνα του αρχηγού. Αυτό ήταν το κόμμα που ήθελε να φτιάξει ο κ.Τσίπρας, αυτό αποδοκίμασαν οι πολίτες, σε συνδυασμό φυσικά με τον βίο και την πολιτεία της κυβέρνησής του.
Ο υποτιθέμενος πολέμιος της Ακροδεξιάς δεν είχε κανένα δίλημμα να προωθεί την Κουντουρά ή την Παπακώστα. Κατηγορούσε την ελίτ και επιβράβευε τον Κόκκαλη. Ηθελε ολίγη σος από Κεντροαριστερά, μάζευε Τζουμάκα, Ραγκούση και λοιπά κατάλοιπά της. Συγχρόνως έκλεινε το μάτι στα απολειφάδια του καραμανλισμού, ενώ την ίδια ώρα τάχα μου προωθούσε προοδευτικές γέφυρες με όσους όψιμα ανακάλυψαν τη γοητεία του.
Αυτό το ιδιότυπο κόμμα Τσίπρα, όπου συστεγάζονταν από τη μια όλες οι ιδεοληψίες της Αριστεράς και από την άλλη ένα εθνολαϊκιστικό μείγμα από ριζοσπάστες, ακροδεξιούς, εθνικιστές, μέχρι οπαδούς του Κουφοντίνα, δεν ήταν δυνατόν ούτε να πείσει ξανά, ούτε πολύ περισσότερο να εμπνεύσει. Το μόνο συνεκτικό στοιχείο του, πίσω από το οποίο συστεγαζόταν όλο αυτό το πολιτικό – ιδεολογικό άθυρμα, ήταν το υπερβολικό «εγώ» του αρχηγού.
Μέχρι το βράδυ των εκλογών όλοι, με πρώτο τον ίδιο, επένδυαν στη… γοητεία του, στην ικανότητά του να λέει τα πάντα χωρίς να εννοεί τίποτε. Μόνο που το παραμύθι με τις ελίτ και τον ακροδεξιό Μητσοτάκη είχε καταρρεύσει προ πολλού χωρίς να το πάρουν είδηση. Δυστυχώς για τον κ. Τσίπρα και όσους τον πίστεψαν, η αναμφισβήτητη δημαγωγική του ικανότητα δεν έφτανε για να επιβραβευτεί για μία φορά ακόμα.
Ο ίδιος με την πολιτική του συνέτεινε σε μια συντηρητική στροφή της κοινωνίας, που είχε φτάσει στα όριά της από την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Οι πολλοί, η πάλαι ποτέ σιωπηλή πλειοψηφία, στους οποίους υποτίθεται ότι επένδυε, του γύρισαν για τα καλά την πλάτη. Του απέμειναν οι ετερόκλητοι λίγοι, που και αυτοί είναι αμφίβολο μέχρι πότε θα συνεχίσουν να τον στηρίζουν… Με την προϋπόθεση φυσικά ότι η επόμενη κυβέρνηση δεν θα σπαταλήσει τις προσδοκίες όσων την εμπιστευτούν.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
