Πάσχος Μανδραβέλης
Ηταν πολλά τα θύματα της αιματοβαμμένης οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Ο Παύλος Μπακογιάννης, όμως, είναι αυτός που εξακολουθεί να στοιχειώνει τους δολοφόνους του και τους υποστηρικτές τους. Πολύ καιρό πριν από την τωρινή φασαρία για την άδεια του κ. Δημήτρη Κουφοντίνα εκτοξεύονταν χυδαία συνθήματα για τον τάφο του αδίκως χαμένου αγωνιστή της Δημοκρατίας. Τώρα, η «οικογένεια» έχει περίοπτη θέση στις εκδηλώσεις μίσους των «κοινωνικών αγωνιστών».
Πριν από μέρες, οι εν λόγω «αγωνιστές» έγραψαν στα Γιάννενα το χυδαίο σύνθημα «Ντόρα το ’89 έγινε μισή δουλειά. 17Ν». Πάλι καλά που στην προχθεσινή επίθεση κατά του περιπτέρου του υποψήφιου δημάρχου Κ. Μπακογιάννη δεν έγραψαν «Κώστα το ’89 έγινε το ένα τέταρτο της δουλειάς».
Ξεχειλίζει η χυδαιότητα των επιθέσεων εις βάρος εκείνων που βίωσαν την απώλεια του δικού τους ανθρώπου. Μην ξεχνάμε ότι ο κ. Κωστής Μπακογιάννης έμαθε πως δολοφονήθηκε ο πατέρας του στην πιο εύθραυστη ηλικία· ήταν μόλις 11 χρόνων. Αυτού του τύπου η χυδαιότητα δεν απαντά σε καμιά κοινωνία και ουδέποτε στην ελληνική ιστορία. Ακόμη και οι πιο αδίστακτοι φονιάδες, ακόμη κι όταν βασίλευε το μίσος μιας βεντέτας, όλοι –μέχρι και οι δράστες– στέκονταν σιωπηλοί μπροστά στον πόνο των συγγενών. Ποτέ δεν υπήρξε τόση χυδαιότητα για τον τάφο ενός ανθρώπου. Το ήθος των «κοινωνικών αγωνιστών» είναι χειρότερο από εκείνο των υπανθρώπων.
Υπάρχει, όμως, κάτι άλλο που δεν συγχωρούν οι –τρομάρα τους!– «επαναστάτες». Είναι το νήμα μιας πολιτικής στάσης που διατρέχει την οικογένεια. Το ήθος της συμφιλίωσης. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Παύλος Μπακογιάννης, ο Κωστής Μπακογιάνης στάθηκαν πάνω από το μίσος. Είναι γνωστό πως ο πρώτος μίλησε το 1961, σε πολύ δύσκολους καιρούς, για την ανάγκη νομιμοποίησης του ΚΚΕ. Ο δεύτερος εργάστηκε σκληρά για τη σύγκλιση Δεξιάς και Αριστεράς πάνω στον δημοκρατικό κανόνα, μέχρι που οι φονιάδες έκοψαν το νήμα της ζωής του. Ο τρίτος δήλωσε πριν από δύο χρόνια πως «δεν υπάρχουν δεξιά και αριστερά νεκροταφεία. Η δεξιά μάνα δεν πονάει περισσότερο από την αριστερή, ούτε η αριστερή μάνα περισσότερο από τη δεξιά. Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε όλοι μαζί. Εμείς και τα παιδιά μας. Και γιατί όχι; Κάποια μέρα ο γιος μου να μπορέσει να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τον εγγονό του Κουφοντίνα» (Athens Voice, 19.7.2017). Και τι απάντησε ο γιος του θύτη, δίχως να ντραπεί; «Κώστα, αν ο γιος μου καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον δικό σου θα τον είχα αποκληρώσει»! Τόσο «επαναστατικά»…
Αυτή η στάση μίσους των «κοινωνικών –τρομάρα τους!– αγωνιστών» πρέπει να ηττηθεί. Και το νεκροταφείο των «αριστερών» αντιλήψεων έχει πολλές κενές θέσεις ακόμη.
Πηγή: Καθημερινή
