Μιχάλης Τσιντσίνης
Πρώτος μίλησε, ως συνήθως, ο Φίλης – για να υπερασπιστεί έναντι του Πολάκη «το ήθος του ΣΥΡΙΖΑ». Μετά μίλησαν κι άλλοι. Ο υπουργός-σκιά του αναπληρωτή του, Ανδρέας Ξανθός. Και τελευταίος ο Τσακαλώτος. Φάνηκε έτσι σαν να προσπαθούσε ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ να φτιάξει, έστω και όψιμα, μια υγειονομική ζώνη απέναντι στον πολακισμό, για την υπεράσπιση του οποίου ο Τσίπρας είχε επιστρατεύσει το πολιτικό κεφάλαιο του ιδίου και της κυβερνητικής του πλειοψηφίας.
Ηταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο μετά την αποσκίρτηση των δραχμιστών το 2015: Ο ίδιος ο Τσίπρας να ορίζει τη γραμμή και μια σειρά στελεχών –όχι μόνο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης– να την αμφισβητούν δημοσίως.
Την ίδια στιγμή, δημοσιευόταν μια ασυνήθιστη συνέντευξη του πρωθυπουργού στους Financial Times. Εκεί ο Τσίπρας έλεγε ότι η «Ελλάδα έμαθε από τη σκληρή της εμπειρία ότι η παραμονή της στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν προς το εθνικό συμφέρον». Η Ελλάδα έμαθε;
Η Ελλάδα –πολιτική ηγεσία και συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας– ήξερε και βίωνε από την εμπειρία της διαρκούς επί τριάντα χρόνια ευημερίας της ότι το εθνικό συμφέρον ταυτιζόταν με την Ευρώπη. Ο μόνος που έφτασε το 2015 να ανακαλύψει με σκληρό –και δαπανηρό– τρόπο την Ευρώπη ήταν ο καθυστερημένος ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η παραδοχή –ότι ο Τσίπρας κατάλαβε το εθνικό συμφέρον μόνο αφότου το είχε ο ίδιος θέσει σε θανάσιμη διακινδύνευση– είναι το λησμονημένο κλειδί για να εξηγήσει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ. Το 2015 ήταν για το κόμμα του Τσίπρα, του Φίλη και του Τσακαλώτου ένα μίνι 1989. Ολες οι βεβαιότητές του κατέρρευσαν, χωρίς όμως το ίδιο να έχει ακόμη απονομιμοποιηθεί.
Ο Τσίπρας κράτησε την εξουσία. Την κράτησε όμως όχι βασιζόμενος στο κόμμα που τώρα επιχειρεί να διασώσει τον χαρακτήρα του – το «ήθος», όπως λένε, της Αριστεράς. Την κράτησε με τον Καμμένο, τον Παππά, τον Παπαγγελόπουλο, τον Πολάκη. Ο πρώτος εξασφάλιζε τη δεδηλωμένη. Ο δεύτερος είχε αναλάβει να ελέγξει τα media. Ο τρίτος να ελέγξει τη δικαιοσύνη. Ο τέταρτος κρατούσε ζεστό όχι το μικρό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το μεγάλο της αντισυστημικής αγανάκτησης.
Αυτά τα πρόσωπα ήταν το σύστημα Τσίπρα – όχι ο Φίλης, ούτε ο Τσακαλώτος. Ο βαθμός της ταύτισης φαίνεται από το γεγονός ότι ακόμη και τώρα παρέχεται κάλυψη στον μόνο που αποκολλήθηκε – στον Καμμένο.
Μπορεί να υπάρξει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον σχηματισμό της τσιπρικής εξουσίας – χωρίς τις μεθόδους και τους παράγοντες που τις εφάρμοσαν; Αυτό είναι ερώτημα που θα απαντηθεί μετά τις εκλογές, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να ανασυνταχθεί πάλι γύρω από τον Τσίπρα.
Πηγή: Καθημερινή
