Στέφανος Κασιμάτης
Περιμέναμε έναν κρότο από την ανακοίνωση των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, αλλά από την κάννη του όπλου βγήκε μια σημαιούλα που έγραφε «πλοπ!». Από τέτοια όπλα ευτυχώς κανείς δεν κινδυνεύει. Εκτός, βέβαια, από τη σπάνια περίπτωση που τραβάει κάποιος τη σκανδάλη, ενώ ταυτοχρόνως έχει την κάννη στο μάτι του. Αυτό συνέβη, νομίζω, στον ΣΥΡΙΖΑ, με την επιλογή του Πέτρου Κόκκαλη για το ευρωψηφοδέλτιο. Να υποθέσω ότι επελέγη ως έμβλημα της «κανονικότητας», όπως την εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Χωρίς αμφιβολία, αν ως κανονικότητα εκλαμβάνεται η πασοκοποίηση.
Αφότου ανακοινώθηκε η συγκεκριμένη υποψηφιότητα, έχω βαρεθεί να ακούω τους δημοσιογράφους να τον δικαιολογούν (ή να τον γλείφουν…), εξαίροντας το πόσο «καλό παιδί» είναι ο Πέτρος Κόκκαλης. Δεν τον γνωρίζω και δεν αμφιβάλλω καθόλου για την αξιοσύνη του, αφού τόσοι δημοσιογράφοι τη μαρτυρούν. Το θέμα, όμως, είναι πολιτικό και είναι λάθος να συγχέεται με το προσωπικό. Πολιτικά, το όνομα Κόκκαλης συμβολίζει κάτι πολύ αρνητικό, το οποίο δεν λυτρώνεται με μια βάπτιση στην κολυμβήθρα του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι μήπως συμβεί το αντίθετο και το όνομα μολύνει την κολυμβήθρα.
Ακουσα, επίσης, τα βλακώδες επιχείρημα ότι η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου συνιστά «άνοιγμα στην επιχειρηματικότητα»! Συμβολικά έστω. Αλλά σε ποια επιχειρηματικότητα; Σημασία δεν έχει τι απάντηση θα δώσω εγώ στην ερώτηση, αλλά τι απάντηση δίνουν οι περισσότεροι εκεί έξω…
Λαμπερά ονόματα
Η φράση του τίτλου είναι ίσως το πιο ενοχλητικό από τα στερεότυπα των ημερών, καθώς τα κόμματα αναζητούν υποψηφίους με κοινωνική επιρροή. Τι σημαίνει «λαμπερό όνομα»; Ενα όνομα που λάμπει, που εκπέμπει λάμψη. Ενα όνομα, δηλαδή, που φωτίζει όταν τριγύρω υπάρχει σκοτάδι! Παίρνεις, ας πούμε, μία Λυδία Κονιόρδου, έναν Πέτρο Κόκκαλη, μία Μυρσίνη Λοΐζου και τη βάζεις ή τον βάζεις να κάθεται ήσυχα δίπλα από την πολυθρόνα που έχεις για να διαβάζεις. Οταν πέσει το σκοτάδι, του στρίβεις το αυτί δεξιά (το στρίβεις πολύ τρυφερά) και το λαμπερό όνομα φωτίζει σαν πορτατίφ! Το στρίβεις έπειτα αριστερά και σβήνει. Ενδιαφέρον το βρίσκω. Και οικολογικό! Αρκεί το λαμπερό όνομα να μη βγάζει τσιμουδιά…
Η πετριά
Η Κατερίνα Παπακώστα, η κυρία πρόεδρος της Νέας Ελληνικής Ορμής, ανακοίνωσε χθες την αυτόνομη κάθοδο του κόμματός της στις ευρωεκλογές. Η πρόεδρος θέτει υψηλό στόχο, ενδεχομένως και υπερβολικά υψηλό, θα μπορούσα να πω, καθώς με την αυτόνομη κάθοδο επιδιώκει «ρόλο στην Ευρώπη». Σκοπεύει, είπε, να παρουσιάσει μια «σοβαρή πολιτική πρόταση», διότι «οι δύο μεγάλοι πόλοι εξουσίας (σ.σ.: σε ένα εκ των οποίων μετέχει η ίδια ως κυβερνητικό στέλεχος…) δεν έχουν αναδείξει τα ζητήματα όπως πρέπει». Υποσχέθηκε εκπλήξεις («θα παρουσιάσουμε προτάσεις για ζητήματα που κανείς δεν έχει ασχοληθεί», είπε) και, σε μία από τις συνήθεις εξάρσεις ποιητικού λόγου που διακρίνουν το ύφος της, προειδοποίησε ότι «θα πετροβολήσουμε πολιτικά τους πάντες αν θεωρήσουμε ότι δεν έχουν κάνει σωστή δουλειά». Δεν ξέρω αν αυτό πρέπει να εκληφθεί ως απειλή από εκείνους στους οποίους απευθύνεται. Πάντως, η πρώτη πετριά της την οποία αμόλησε ήταν κατά του εαυτού της. Θα συμβούλευα να το συζητήσει με τον γιατρό της…
Πηγή: Καθημερινή
