Αποτυχία στα φάρμακα

Μπάμπης Παπαδημητρίου

Την 5η Φεβρουαρίου 2019, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ολύμπιος Παπαδημητρίου έγραψε στους συναρμόδιους κυβερνητικούς Δραγασάκη, Χουλιαράκη και Ξανθό με θέμα: «Αίτημα για συνάντηση – Στην εξίσωση αποζημίωσης των νοσοκομειακών φαρμάκων 1Α, το 2018 το κράτος συμμετέχει με σχεδόν μόνο το ένα τρίτο της αξίας τους, με τις φαρμακευτικές εταιρείες να δίνουν το υπόλοιπο!».

Είναι παράδοξο να βάζεις τέτοιο «ειδησεογραφικό» τίτλο σε ένα αγωνιώδες αίτημα για μια απλή συνάντηση. Πρόκειται όμως για μια πραγματικότητα με την οποία ζει ο συγκεκριμένος κλάδος τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για μια χαρακτηριστική ιστορία μιας Ελλάδας που κατατάσσεται πλέον μεταξύ των failed states, των χωρών δηλαδή που αποτυγχάνουν να προστατέψουν τους πολίτες τους.

Θα γνωρίζετε ότι η φαρμακευτική και η νοσοκομειακή δαπάνη του Εθνικού Συστήματος Υγείας, επί πάμπολλα χρόνια προ μνημονίων, ξεπερνούσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τα όρια που έθετε ο ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός. Θα γνωρίζετε ίσως ότι ο τρόπος που επελέγη για τον έλεγχο αυτής της συστηματικής εκτροπής ήταν να οριστεί ένα ανώτατο όριο (ένα «ταβάνι») δαπάνης, που μέχρι αυτό θα πληρώνει το κράτος. Αν η πραγματική δαπάνη ξεπεράσει το συγκεκριμένο όριο, οι εταιρείες παραδίδουν τα φάρμακα, όπως έχουν την υποχρέωση, αλλά δεν τα πληρώνονται. Η πρακτική αυτή, γνωστή ως claw back, είχε εγκριθεί από την τρόικα η οποία είχε και το ειδικό βάρος να την επιβάλει στις εταιρείες.

Ομως, η κυβέρνηση γνώριζε ότι το καθεστώς αυτό θα τελείωνε μαζί με το πέρας του προγράμματος προσαρμογής, δηλαδή το μνημόνιο. Τι έκανε η κυβέρνηση; Τίποτε! Πήρε μια μικρή χρονική παράταση και άφησε το πρόβλημα ζωντανό. Γιατί το έκανε αυτό; Γνώριζε ότι οι προηγούμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις είχαν επιβάλει σημαντικότατες μειώσεις στην τιμολόγηση των φαρμάκων και ότι η ίδια θα οδηγείτο σε αυξήσεις. Ηθελε να συντηρήσει το «παλιό καθεστώς» μέχρι τις εκλογές για λόγους προφανούς προεκλογικής σκοπιμότητας.

Οπως και σε πάμπολλα άλλα θέματα κρατικού συμφέροντος, από τότε που τέλειωσε το μνημόνιο, έφυγαν οι δεκάδες κρυφοί σύμβουλοι των τροϊκανών στα υπουργεία και, κυρίως, η τρόικα έπαψε να ελέγχει στενά τα πεπραγμένα, έτσι η κυβέρνηση κυβερνά με μοναδικό γνώμονα τις κάλπες του 2019. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στα αποτυχημένα (failed) κράτη.

ΥΓ.: Αφιερώνω το σημερινό σημείωμα, ως ελάχιστη απόδοση τιμής, στον δημιουργικό στοχαστή και γλυκύτατο άνθρωπο Τάκη Πολίτη, που μας άφησε οριστικά μόνους, για να θυμόμαστε όσα δεν κάναμε όπως οφείλαμε, όταν ήταν ο καιρός τους…

Πηγή: Καθημερινή