Μιχάλης Τσιντσίνης
Μπίρες. Τσιγάρα. Μουσάκια. Χαμόγελα. Η φωτογραφία, που έκανε τον γύρο του Διαδικτύου, φαίνεται να είναι τραβηγμένη κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του ’90. Οι μεγαλύτεροι στην παρέα είναι ο Νίκος Καρανίκας και ο Αλέξης Τσίπρας. Οι νεότεροι –σήμερα λίγο πριν από τα σαράντα– είναι ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, ο Νάσος Ηλιόπουλος, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Στην άκρη του τραπεζιού, μόλις που διακρίνεται το κορίτσι που έμελλε να ορκιστεί προχθές υφυπουργός Μακεδονίας – Θράκης.
Ο διορισμός της Ελευθερίας Χατζηγεωργίου ήταν η αφορμή για να επανεμφανιστεί στα ύστερα της θητείας του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη η παλιά σύναξη. Η λυρική αυτοβιογράφηση της νέας υπουργού αναβίωσε και το ύφος της εποχής: Περπάτησε, έγραφε σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό της, «στην Πράγα, τη Γένοβα και πολλούς άλλους κινηματικούς σταθμούς ανά την υφήλιο».
Ακόμη κι αν δεν γνωρίζει τα πρόσωπα, αναγνωρίζει κανείς τη γενιά που στη μετεφηβεία της παθιάστηκε με την πολιτική σαν χόμπι. Στρατεύτηκε σε μια ιδεολογική εκκλησία μετά το 1989, όταν πια η εκκλησία είχε σχολάσει. Κατηχήθηκε στο δραματολόγιο, είκοσι χρόνια μετά το τέλος του δράματος. Χωρίς τα τραύματα του εικοστού αιώνα, χωρίς μνήμες Εμφυλίου ή δικτατορίας, χωρίς καν εμπειρία της παράφορης πολιτικοποίησης που κυριάρχησε στην πρώιμη μεταπολίτευση, οι νεολαίοι αυτοί ήταν τέκνα της πασοκικής ευημερίας – με τα γνωστά ιστορικά βάρη που φέρει το «ευ» αυτής της ευημερίας.
Οι «κινηματικοί σταθμοί» στους οποίους λογάριαζαν εαυτούς περπατημένους ήταν ένας τουρισμός στον χρόνο. Μια προσπάθειά τους να συναντήσουν τις ηρωικές αφηγήσεις με τις οποίες είχαν συνδικαλιστικώς διαπαιδαγωγηθεί.
Τελικά η ιστορία τούς έκανε τη χάρη. Εκείνοι έψαχναν ηρωικό πεπρωμένο στη Γένοβα και στη Λατινική Αμερική. Κι εκείνο ήρθε και τους βρήκε με βία, εδωνά, στα Εξάρχεια και στο αγανακτισμένο Σύνταγμα.
Μπορεί κανείς να ψάξει την ομιλία με την οποία η Χατζηγεωργίου ανέλαβε το υπουργείο – ένα μεγαλόστομο διάγγελμα για την ανάληψη ενός γραφειοκρατικού απολιθώματος. Δεν θα δει μόνο μία από τις τελευταίες σκηνές της εξουσίας εκείνης της παρέας· θα δει ένα από τα φύλλα μιας πολιτικής ετυμηγορίας που ακόμη γράφεται. Τα παιδιά που θα τα έσκιζαν όλα εξαντλήθηκαν στις προσπάθειες αναστήλωσης του συστήματος που τους παρήγαγε. Κατέληξαν σε μια κόπια του κακού –του πελατειακού και παραθεσμικού– ΠΑΣΟΚ.
Τα παιδιά που θα γίνονταν πατροκτόνοι κυβέρνησαν ως μπαμπάκηδες. Ηταν αυτό που από την αρχή φαίνονταν: Ο πιο συντηρητικός κλάδος της γενιάς τους.
Πηγή: Καθημερινή
