Σήφης Πολυμίλης
Το μεγαλύτερο «κατόρθωμα» του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του κ. Τσίπρα είναι ότι πέτυχαν να κυριαρχεί στη χώρα ένα τοξικό κλίμα που ναρκοθετεί κάθε προσπάθεια διαλόγου και συναίνεσης. Το δηλητήριο του διχασμού δεν καλύπτει μόνο την πολιτική ατμόσφαιρα, αλλά έχει μολύνει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, έχει διαρρήξει προσωπικές σχέσεις έχοντας δημιουργήσει ένα σύννεφο κακοπιστίας και αμφισβήτησης ακόμα και στοιχειωδών κανόνων συνύπαρξης.
Το Μακεδονικό ήρθε να συμπληρώσει και να επεκτείνει αυτό το κλίμα που είχε διαμορφωθεί στα χρόνια των αντιμνημονιακών αγώνων. Ενα πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί με στοιχειώδη συνεννόηση επιλέχθηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως το νέο μέτωπο διχασμού για να καλυφθούν και να συσκοτιστούν οι δικές του ιδεολογικές και πολιτικές κωλοτούμπες. Εργαλειοποιήθηκε, επίσης, αφενός για να διχάσει την αντιπολίτευση και αφετέρου για να χρησιμοποιηθεί ως όχημα για την απαλλαγή – εν μέρει τουλάχιστον – από την παρά φύσιν συμμαχία με τους… Καμμένους.
Για την ώρα ο κ. Τσίπρας έχει πετύχει τους στόχους του. Η συμφωνία θα ψηφιστεί – και καλώς -, η Κεντροαριστερά διχάστηκε βαθύτατα, ενώ ο διεθνής παράγοντας του αποδίδει τα εύσημα. Η χώρα και η κοινωνία, όμως, παραμένουν εγκλωβισμένες στην πόλωση, στο διχασμό και κυρίως στις ίδιες αυταπάτες.
Το σχέδιο Τσίπρα να μεταλλαχθεί σε ηγέτη της Κεντροαριστεράς και παράγοντα σταθερότητας είναι υπονομευμένο από τις λαϊκίστικες αντιλήψεις, τις αριστερές ιδεοληψίες και τις παλαιοκομματικές πρακτικές που έχει ενσωματώσει πλήρως. Εκφραστής και ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης δεν γίνεσαι επειδή μαζεύεις τα πιο φαύλα κατάλοιπα του παρελθόντος, ούτε επειδή συνέβαλες στη ρευστοποίηση κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου.
Ο νέος διπολισμός που είχε αρχίσει να διαφαίνεται εδώ και καιρό φαίνεται ότι παγιώνεται με τη βοήθεια και του Μακεδονικού. Η αποσταθεροποίηση όμως του μεσαίου χώρου δεν θα είναι χωρίς συνέπειες. Η σύγκρουση που εξελίσσεται δεν αφορά δυστυχώς το μέλλον της χώρας, αλλά παραπέμπει σε παλαιές διχαστικές εποχές που βλέπουμε πού μας οδήγησαν.
Η πολωτική αντιπαράθεση που θα αποκτά όλο και πιο άγριες διαστάσεις είναι προφανές ότι δεν ανταποκρίνεται ούτε στα προβλήματα της χώρας, ούτε στην ανάγκη αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού. Το μάθημα από τον εγκλωβισμό επί τόσα χρόνια στην κρίση και στα μνημόνια, αντί να οδηγήσει στην αυτογνωσία του πολιτικού προσωπικού, οδηγεί δυστυχώς στην αναβίωση των ίδιων παθογενειών που αναπαράγουν την κρίση. Αν την αποδεχθούμε, είμαστε άξιοι των επιλογών μας…
Πηγή: TO BHMA
