Λάμπρος Σταυρόπουλος
«Ενίοτε οι αυταπάτες πληρώνονται ακριβά» σημειώνει ο Τάκης Λαζαρίδης, ο συγκρατούμενος του Νίκου Μπελογιάννη και θανατοποινίτης που γλίτωσε το 1952 το εκτελεστικό απόσπασμα λόγω του νεαρού της ηλικίας του, αλλά κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι ο πατέρας του, Κώστας Λαζαρίδης, εξέχον στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1943 στην Καισαριανή, και η μητέρα του, Σουλτάνα Λαζαρίδου, είχε καταδικαστεί από τους Βούλγαρους φασίστες σε ισόβια δεσμά! Θα πήγαινε πολύ για το μετεμφυλιακό καθεστώς να συμπληρώσει το μακάβριο παζλ. Έτσι, περιορίστηκε στην εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του – Νίκο Καλούμενο, Ηλία Αργυριάδη και Δημήτρη Μπάτση.
Ο νεαρός Τάκης Λαζαρίδης, που υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία και συνελήφθη ως μέλος του παράνομου μηχανισμού των ασυρμάτων του ΚΚΕ, όπως και η αδελφή του Σταυρούλα, ήταν στο ίδιο κελί με τον Μπελογιάννη και τον Μπάτση μέχρι που ήρθαν οι δεσμοφύλακες να τους πάρουν: «Εσύ, Λαζαρίδη, κάτσε» του είπαν. Μετά από μια μακρά διαδρομή στις φυλακές – Καλλιθέα, Κεφαλλονιά, Κρήτη, Κέρκυρα, Αίγινα – συνολικά 15 χρόνια, αποφυλακίστηκε το 1966 και με την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας το 1967 πρόλαβε να διαφύγει στο εξωτερικό. Διαχώρισε ωστόσο τη θέση του από την Αριστερά και τους αγώνες της θεωρώντας τους μάταιους και την πολιτική προσφορά της στον τόπο επιζήμια, εισπράττοντας τη χλεύη του ΚΚΕ. Σήμερα, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Δημοκρατικής Ευθύνης, φιλοδοξεί να συμβολίσει την αναγκαιότητα εγρήγορσης και προσφοράς στο έργο της ανασυγκρότησης και της αναγέννησης της πατρίδας. Διαπιστώνει ένα «επικίνδυνο πολιτικό κενό», καθώς, όπως αναφέρει στη συνέντευξη που ακολουθεί, «δεν υπάρχει ο πολιτικός φορέας, η πολιτική εκείνη δύναμη που θα πείσει, θα εμπνεύσει και θα συνεγείρει τους πολίτες σε μια άκρως δυσχερή και επίπονη, πλην όμως ελπιδοφόρα πορεία προς το μέλλον», κενό που, όπως πιστεύει, «έρχεται να καλύψει η Δημοκρατική Ευθύνη». Ενώ ασκεί σφοδρή κριτική στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βαθμολογώντας την λίαν επιεικώς, όπως λέει, με «δέκα υπό το μηδέν…».
Τι σηματοδοτεί η τοποθέτησή σας ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Δημοκρατικής Ευθύνης;
«Στη χώρα μας υφίσταται ένα επικίνδυνο πολιτικό κενό: δεν υπάρχει ο πολιτικός φορέας, η πολιτική εκείνη δύναμη που θα πείσει, θα εμπνεύσει και θα συνεγείρει τους πολίτες σε μια άκρως δυσχερή και επίπονη, πλην όμως ελπιδοφόρα πορεία προς το μέλλον. Το κενό αυτό έρχεται να καλύψει η Δημοκρατική Ευθύνη, και η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας υπογραμμίζει ακριβώς την ανάγκη να στηριχθεί από όλους τους δημοκρατικούς πολίτες, όλους τους Έλληνες πατριώτες, ώστε να ανταποκριθεί με επιτυχία στο ιστορικό χρέος που αναλαμβάνει. Στις εξαιρετικά δύσκολες μέρες που έρχονται, τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά, να καταστεί η πολιτική εκείνη δύναμη που θα μπορούν οι πολίτες να εμπιστευθούν, να εναποθέσουν σε αυτήν την ύστατη ελπίδα».
Τι ώθησε τον συγκρατούμενο του Μπελογιάννη και θανατοποινίτη που γλίτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα στο να εμπλακεί τώρα σε εκλογές;
«Εκτίμησή μου είναι, και είθε να πέφτω έξω, ότι η πατρίδα μας βρίσκεται σε κίνδυνο και όταν η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο, χρέος έχουν οι πάντες, μικροί και μεγάλοι, νέοι και γέροι, να τρέξουν σε βοήθεια. Δεν αρκεί πλέον να καθόμαστε στον καναπέ και να γκρινιάζουμε, να ελεεινολογούμε και να οικτίρουμε. Έχουμε χρέος να δράσουμε. Στο χρέος αυτό ανταποκρινόμενος σηκώθηκα από τον καναπέ και έσπευσα να πάρω τη θέση μου πλάι σε εκείνους που αγωνίζονται «τον αγώνα τον καλόν». Το μετερίζι μου λέγεται Δημοκρατική Ευθύνη. Και επέλεξα τη ΔΕ, όχι μόνο γιατί με εκφράζουν πλήρως το πρόγραμμα και το καταστατικό αλλά, κυρίως, γιατί οι νέοι πολιτικοί που τη συναπαρτίζουν και τη διευθύνουν είναι κατά πάντα άξιοι και ικανοί. Πολίτες με καθαρή σκέψη και καθαρό βλέμμα, λαμπροί επιστήμονες, απόφοιτοι κατά το πλείστον ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, δικών μας και ξένων, πετυχημένοι στη δουλειά τους, μπήκαν στην πολιτική, όχι για να πάρουν, αλλά για να προσφέρουν».
Η κρίση έφερε στην επιφάνεια όχι μόνο τις παθογένειες και τις τεράστιες ευθύνες που μας οδήγησαν ως εδώ αλλά και τα μετεμφυλιακά μίση και πάθη, έναν ακραίο διχαστικό λόγο άλλων εποχών. Πώς το ερμηνεύετε;
«Τα μετεμφυλιακά μίση και πάθη καθώς και τον διχαστικό λόγο δεν τα έφερε στην επιφάνεια η κρίση, αλλά η εσκεμμένη προσπάθεια των συριζαίων να φανατίσουν, να πολώσουν, να διχάσουν. Στην ιστορική διαδρομή της κομμουνιστικής Αριστεράς ο διχαστικός λόγος ήταν πάντα «σήμα κατατεθέν». Αυτό επέβαλε το δόγμα, αυτό επέβαλε το κομματικό συμφέρον. Ο Τσίπρας και η παρέα του ασφαλώς και δεν πρωτοτυπούν».
Έχετε δηλώσει «ομοιοπαθής» με τον κ. Τσίπρα ως προς τις αυταπάτες, τις οποίες εσείς πληρώσατε με 15 χρόνια φυλακή και άλλα τόσα παράνομος και καταζητούμενος. Πιστεύετε ότι όλα όσα συνέβησαν ήταν απλώς θέμα αυταπατών ή πολιτικών επιλογών;
«Οι αυταπάτες προηγούνται και έπονται αναγκαστικά οι λάθος επιλογές. Αυτά τα δύο πάνε πακέτο. Προσπάθησα τότε με την ανοικτή επιστολή μου να βοηθήσω τους Τσιπραίους να απαλλαγούν από τις αυταπάτες. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Νομίζω όμως ότι καλό θα ήταν να αντιληφθούν, έστω και τώρα, ότι ενίοτε οι αυταπάτες πληρώνονται ακριβά. Να πάρουν πιο σοβαρά υπόψη το γεγονός ότι στον δρόμο που αυτοί τώρα πηγαίνουν, αυτός που γράφει τις γραμμές αυτές έχει γυρίσει προ πολλού, εδώ και μισόν αιώνα περίπου».
Με τις καταβολές και τα βιώματα που έχετε, πώς θα βαθμολογούσατε τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, της «πρώτης φοράς Αριστερά»;
«Με άριστα το δέκα, θα έβαζα, λίαν επιεικώς, δέκα υπό το μηδέν…».
Τι έφταιξε, κατά τη γνώμη σας;
«Η απεριόριστη και φανατική προσήλωση στο δόγμα. Το πολιτικό ρολόι των συριζαίων έχει κολλήσει στον Οκτώβριο του ‘17, έναν αιώνα πίσω. Έκτοτε δεν άκουσαν, δεν είδαν, δεν κατάλαβαν τίποτα. Δεν έμαθαν για την τραγική, σε παγκόσμια κλίμακα, αποτυχία, για το βαρύτατο υλικό και ανθρώπινο κόστος που είχε για τη χώρα μας και για την ανθρωπότητα το κομμουνιστικό πείραμα. Παρά το δημοκρατικό προσωπείο, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στην ουσία ένα κόμμα βαθύτατα αντιδημοκρατικό. Κεντρικός και αμετακίνητος στόχος παραμένει η επιβολή μονοκομματικού καθεστώτος, η μετατροπή της χώρας μας σε Βενεζουέλα της Μεσογείου. Τα δημοκρατικά κόμματα, οι δημοκρατικοί πολίτες οφείλουν να είναι σε εγρήγορση, προκειμένου να διαφυλαχθεί η δημοκρατική ομαλότητα, η δημοκρατική νομιμότητα».
Έχετε καταλογίσει στο ΠαΣοΚ και στη ΝΔ ότι αποδύθηκαν σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια αποσιώπησης και μετάθεσης των ευθυνών τους για την κρίση. Πιστεύετε ότι έχουν αναληφθεί οι ευθύνες που τους αναλογούν;
«Καμία συγγνώμη δεν έχει εκφραστεί, καμία ευθύνη δεν έχει αναληφθεί. Οι πρόεδροι και τα ηγετικά στελέχη των κομμάτων που ευθύνονται για την καταστροφή οφείλουν να ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη και να αποχωρήσουν από το πολιτικό προσκήνιο. Να αφήσουν ελεύθερο τον δρόμο για να αναφανούν νέες πολιτικές δυνάμεις, ικανές να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών».
Τι πρεσβεύει η Δημοκρατική Ευθύνη μέσα σε μια τέτοια πολιτική και κοινωνική συγκυρία;
«Συνοπτικά, η ΔΕ θεωρεί ότι το κατεστημένο που μας έφερε ως εδώ δεν μπορεί να αναστρέψει την πτώση και ότι εμείς, οι απλοί πολίτες, πρέπει να πάρουμε τις τύχες της χώρας στα χέρια μας. Ενωμένοι όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες, όλοι οι Έλληνες πατριώτες, να επωμιστούμε το τιτάνιο έργο της ανασυγκρότησης και της αναγέννησης της πατρίδας».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
