Πύλαρος
1. Την τελευταία δεκαετία (Οκτ 2018) η Ελλάδα τριπλασίασε την εισαγωγή ζάχαρης από Βέλγιο (€35,9), Γαλλία (€24), Μαυρίκιος (€23,7), Γερμανία (€16,4) κλπ., σύνολο €168,4.
Το 2017 η ελληνική παραγωγή από την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης ήταν αξίας μόλις 72,4€! Και τα χρέη της εταιρείας έφθασαν € 246,6.
Η ΕΒΖ ανήκει στις ΔΕΚΟ, στις κρατικές εταιρείες που ξεκίνησαν υγιώς για να παράγει ζάχαρη και κατέληξε καταφύγιο για «ημέτερους» προστατευόμενους τευτλοπαραγωγούς στη Βόρεια Ελλάδα.
Την εποχή που στην Ευρώπη απελευθερωνόταν η παραγωγή ζάχαρης, στην Ελλάδα διατρανωνόταν το κρατικοδίαιτο καθεστώς «να μη θιγούν τα κεκτημένα των εργαζομένων και των παντζαροπαραγωγών» στη Βόρεια Ελλάδα.
Η Αγροτική Τράπεζα πλήρωνε περί τα 100 εκμ ετησίως για να λειτουργεί και να αγοράζει σε υψηλές τιμές τεύτλα από τους παραγωγούς. Το 2017 η παραγωγή της έφερε έσοδα 77,4 εκμ ενώ τα έξοδά της ήταν 75,6 εκμ, παρά κάποια προσπάθεια βελτίωσης. Το 2017 οι ζημιές ήταν 3 εκμ, το 2016 8 εκμ!
2. Υπάρχουν και δύο θυγατρικές στη Σερβία που λειτουργούν με κέρδος – εισάγουμε και από εκεί ζάχαρη αξίας μερικών εκατομμυρίων.
Αυτές είναι προσφιλείς κι επιθυμητές σε επενδυτές που προσέφεραν για την εξαγορά τους 60 εκμ μαζί με κάποιο «κούρεμα» του δανείου της Πειραιώς – που γενικά θα ανακούφιζε αρκετά το χρέος στην Πειραιώς. Μα το διοικητικό Συμβούλιο, τοποθετημένο από την κυβέρνηση με καθαρά κομματικά κριτήρια, απέρριψε την προσφορά. Το κράτος (ιδίως των τσιπριστών) παρά τις φανφάρες περί αλληλεγγύης, ευπρέπειας, κανονικότητας και άλλες μπαρούφες, προτιμά να χρωστά κι ας είναι ολέθρια η πρακτική αυτή για τις Τράπεζες και για την Οικονομία.
Παρενθετικά, οι πολιτικάντηδες που στελεχώνουν το κράτος και τους κρατικούς οργανισμούς ουδέποτε νοιάζονται για τη χώρα. Πρώτος πάντα είναι ο λαός που σημαίνει ο εαυτούλης τους, μετά πάλι ο λαός που σημαίνει το κόμμα και τελευταίο το Έθνος.
3. Το ΔΣ της ΕΒΖ και η κυβέρνηση και η Πειραιώς θέλουν να εξορθολογήσουν πλήρως τη ζημιογόνο κατάσταση και την υπερχρέωση. Μα ως συνήθως θέλουν και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο.
Οι κρατικές πρακτικές είναι γνωστές από πριν τη Μεταπολίτευση. Στην περίπτωση της ΕΒΖ είναι ακριβώς ίδιες: κακοδιαχείριση, ανευθυνότητα, πολιτική ατολμία (μη χάσουμε ψήφους) και κομματικό βόλεμα Σε πρακτικό επίπεδο κυρίως οι καλοπληρωμένοι ημέτεροι και η υψηλή τιμή αγοράς της πρώτης ύλης τεύτλων.
Η γελοία κατάσταση έφθασε στην εκκαθάριση (σε συνεννόηση με την Πειραιώς που έχει φορτωθεί και αυτό το κόκκινο δάνειο) που προωθείται και από τους Θεσμούς. Έγιναν τρεις προσπάθειες να πουληθεί η εταιρεία μα καμιά δεν ευοδώθηκε. Οι χρηματικές προσφορές κρίθηκαν ανεπαρκείς.
Η απλή αλήθεια είναι πως πιθανοί επενδυτές αποσύρονταν μόλις διαπίστωναν πως έπρεπε να συνδράμουν στο «κούρεμα» του χρέους και, χειρότερα, πως θα αντιμετώπιζαν πολιτική πίεση για «στήριξη» των τευτλοπαραγωγών!
