Σήφης Πολυμίλης
Είναι εμφανές ότι το προεκλογικό σκηνικό έχει ήδη στηθεί. Σαν να μην έχουν μεσολαβήσει η χρεοκοπία και η δεκαετής καταστροφική κρίση, επιδόματα, παροχές, νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, σκανδαλολογία κυριαρχούν ξανά στη δημόσια σφαίρα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς αντιμετωπίζουν οι πολίτες αυτή την αέναη ανακύκλωση φθαρμένων και αναξιόπιστων πολιτικών πρακτικών. Αρκούνται στην αναγκαία για την επιβίωσή τους επιδοματολογία, χωρίς να τους ενοχλεί η ταπεινωτική εξάρτησή τους από τη… φιλανθρωπία της εξουσίας; Θα συνεχίσουν να πορεύονται με σκυμμένο το κεφάλι, ταπεινωμένοι από την ανασφάλεια και την έλλειψη προοπτικής;
Την απάντηση θα τη μάθουμε προφανώς, εν μέρει τουλάχιστον, από τις κάλπες. Αλλωστε οι κοινωνίες είναι σύνθετες και εμπεριέχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, που μπορεί κάποιοι να μην τα υπολογίζουν, όμως οδηγούν σε αντιφατικές πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές. Είτε μας αρέσει είτε όχι, στη φιλελεύθερη δημοκρατία οι πολιτικοί μιλούν, υπόσχονται και εμείς ανταποκρινόμαστε – ή υποκρινόμαστε πολλές φορές – με την ψήφο μας.
Το βασανιστικό ερώτημα είναι πόσο ορθολογικά είναι τα κριτήρια της επιλογής μας. Πέρα από το να φύγουν αυτοί και να έρθουν οι άλλοι, πόσο ο δημόσιος διάλογος και η μόνιμη πολωτική αντιπαράθεση αντανακλούν τις δικές μας απόψεις και αντιλήψεις και μας βοηθούν να συνδιαμορφώσουμε τι μέλλον θέλουμε. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η δημαγωγία και το εμπρηστικό κλίμα που υφέρπει μονίμως στην πολωτική αντιπαράθεση, με πρωτοβουλία του ερμαφρόδιτου κυβερνητικού συνασπισμού, λειτουργούν απωθητικά για οποιαδήποτε πολιτική δράση και παρέμβαση.
Πέρα από τους κάθε λογής μπαχαλάκηδες που έχουν βρει πρόσφορο έδαφος καταστροφολογίας, ή τα ηχεία της δημαγωγικής προπαγάνδας, ένα κύμα σιωπής και αμηχανίας απλώνεται στην κοινωνία. Παράλληλα όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι τα υπόγεια ρεύματα της αντιπολιτικής, της απογοήτευσης και της απαξίας για τους πολιτικούς εξακολουθούν να ενδημούν. Αν μάλιστα συνυπολογιστούν και τα αντίστοιχα ρεύματα που διογκώνονται ανά την Ευρώπη, ουδείς μπορεί να συνυπολογίσει πώς και αν θα εκφραστούν στις κάλπες.
Ο συνδυασμός όμως οικονομικής κρίσης και αποξένωσης των πολιτών από την πολιτική είναι η ασφαλέστερη μέθοδος για να συνεχίσουμε να βουλιάζουμε. Μπορεί να ακούγεται ουτοπικό το να απελευθερωθούμε από τον φαύλο κύκλο λαϊκίστικης δημαγωγίας και ανορθολογικής συνωμοσιολογίας που μας περιβάλλει, αλλά αυτός είναι ο μόνος δρόμος να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας. Oχι ατενίζοντας ένα φαντασιακό παρελθόν ευμάρειας στο οποίο είχαμε βυθιστεί, αλλά βρίσκοντας το σθένος να ξεφύγουμε από τις μυωπικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις που μας πλασάρουν οι επίδοξοι σωτήρες μας.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
