Μιχάλης Τσιντσίνης
Το χειροκρότημα κράτησε συνολικά πάνω από εννιά λεπτά. Μετά τα πρώτα έξι λεπτά, με όλους τους συνέδρους να τη χειροκροτούν όρθιοι, η Μέρκελ πλησίασε ξανά στο μικρόφωνο. «Ηθελα να σκεφτείτε ότι έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε». Το κόμμα της την αποχαιρετούσε αποθεώνοντάς τη. Κι εκείνη του είπε, αρκετά. Εχουμε και δουλειές.
Ηταν μια αυλαία όχι απλώς αντάξια, αλλά και εντελώς αντιπροσωπευτική της μερκελικής δεκαοκταετίας – και ίσως και της γερμανικής κουλτούρας, γενικά.
Το γεγονός ότι την πρώτη καγκελάριο διαδέχεται στην ηγεσία του CDU μια γυναίκα δεν είναι άμοιρο συμβολισμών. Αλλά ίσως πιο ενδεικτικό για την ποιότητα μιας δημοκρατίας από το φύλο, είναι η κοινωνική προέλευση: Η κόρη ενός γυμνασιάρχη και μιας μητέρας που έμεινε στο σπίτι, για να μεγαλώσει τα έξι παιδιά της, διαδέχτηκε στην ηγεσία του συντηρητικού κόμματος την κόρη ενός πάστορα από την Ανατολική Γερμανία.
Η ίδια η Ανεγκρετ Κραμπ – Καρενμπάουερ –ΑΚΚ, για τους φίλους– δεν όρισε, πάντως, το κόμμα που ανέλαβε ως συντηρητικό. Το ονόμασε «μεγάλη λαϊκή παράταξη του Κέντρου». Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι θα ακολουθήσει τη ρότα της Μέρκελ – της πιο επιτυχημένης, σύμφωνα με ένα παλιό αστείο, καγκελαρίου που είχε ποτέ η Σοσιαλδημοκρατία.
Για την ΑΚΚ η διατήρηση αυτού του ηγετικού στυλ –που επιλέγει τις πιο ορθολογικές θέσεις με ιδεολογική αχρωματοψία και βασανιστική κυοφορία· που εξασφαλίζει τη σταθερότητα, χωρίς ηγεμονισμούς, αλλά με συμβιβασμούς– θα είναι πάρα πολύ δύσκολη.
Ο κόσμος είναι όλος άλλος. Το 2000, όταν η Μέρκελ αναλάμβανε τα ηνία, μπορούσε να επαίρεται ότι «είμαστε οι νικητές της Ιστορίας». Η ΑΚΚ αναλαμβάνει σε μια στιγμή που η Ιστορία στρίβει.
Τι σημαίνει η εκλογή της για την Ελλάδα; Η ερώτηση μπορεί να απαντηθεί μόνο με ερώτηση: Ποια Ελλάδα;
Η παρούσα Ελλάδα εμφανίζεται διπλωματικά συνεπής μόνο με τον ενδυματολογικό της (αντι) κομφορμισμό: Με την εξωτερική πολιτική του ανοιχτού γιακά και της ανοιχτής ατζέντας. Ολα χωράνε. Και οι μπίζνες με τον Τραμπ, και ο απολογητικός τόνος προς τον Πούτιν, και, βεβαίως, η συνεννόηση με την άλλοτε επάρατη «μαντάμ» στο Βερολίνο. Το βέβαιο είναι ότι η μετεκλογική Ελλάδα δεν θα βρει ίδια την Ευρώπη.
«Δεν θα είμαι αντίγραφο. Δεν θα είμαι μία από τα ίδια», είπε η ΑΚΚ. Και να ήθελε, δεν θα μπορούσε. Και να θελήσει να διευκολύνει την Ελλάδα, δεν θα μπορεί. Αλλωστε, το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ στο Βερολίνο. Ηταν πάντα στην Αθήνα.
Πηγή: Καθημερινή
