Διονύσης Γουσέτης
Το 2012, ο κ. Τσίπρας πήγε στη Βραζιλία για να διδαχθεί, όπως μας είπε, από την αριστερή της κυβέρνηση πώς η Βραζιλία βγήκε από την «κρίση που την είχαν οδηγήσει ακραίες φιλελεύθερες πολιτικές». Εκτοτε, οι Βραζιλιάνοι απηύδησαν από την ακρίβεια, τη διαφθορά και τη μεγάλη εγκληματικότητα. Το κατόρθωμα της Αριστεράς μετά 15 χρόνια συνεχούς διακυβέρνησης, ήταν να ανεβάσει φέτος στην εξουσία έναν ακροδεξιό. Το 2012, επίσης, ο κ. Τσίπρας δήλωνε ότι «η Βενεζουέλα αποτελεί ένα μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να αφήσουμε πίσω το καπιταλιστικό μοντέλο που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη». Η δε κ. Δούρου δημοσίευε φωτογραφίες της αγκαζέ με τον Τσάβες. Εκτοτε, οι Βενεζουελανοί εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα. Μόνο στους δέκα μήνες του 2018 εγκατέλειψαν τη χώρα 1,7 εκατ. πολίτες.
Ούτε οι Βραζιλιάνοι είναι φασίστες πρώην αριστεροί, ούτε οι Βενεζουελανοί μετανιωμένοι αριστεροί. Απλώς τους έτυχε να εκλέξουν αριστερές κυβερνήσεις, όπως συνέβη και σε άλλες αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου. Απλώς απέχουν από τον δυτικό πολιτισμό, καμία χώρα του οποίου δεν εξέλεξε ποτέ αριστερή κυβέρνηση. Οσο απέχει και ο κ. Τσίπρας που μας τους προέβαλε για υποδείγματα. Την κωλοτούμπα να προσκυνάει τους Δυτικούς την έκανε όχι επειδή υιοθέτησε τον πολιτισμό τους, αλλά για την καρέκλα του. Και αυτό είχε για εμάς τις συνέπειες που υφιστάμεθα. Ωστόσο, ο πολιτισμός του κ. Τσίπρα δεν του ανήκει αποκλειστικά. Ούτε ανήκει αποκλειστικά στην Αριστερά. Το ερευνητικό κέντρο PEW δημοσίευσε πρόσφατα μελέτη με τίτλο «η Ελλάδα ευθυγραμμίζεται περισσότερο με την ανατολική παρά με τη δυτική Ευρώπη». Τον δυτικό πολιτισμό τον θεωρούμε εχθρό. Συγγενεύουμε με τον πολιτισμό της Βραζιλίας και της Βενεζουέλας. Οσο διατηρούμε αυτό τον πολιτισμό, η χώρα ξεχειλώνεται προοδευτικά και εμείς γινόμαστε όλο και πιο κυνικοί. Ο καθένας για το τομάρι του. Οι επαναστάτες του «δεν πληρώνω» είναι οι διπλανοί μας. Βούλιαξαν οι τράπεζες και μαζί τους εμείς, από μπαταξήδες που καταχράστηκαν τη μέριμνα για την 1η κατοικία. Και αυτό τροφοδοτεί τα άλλα χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας και τροφοδοτείται από αυτά, σε ένα καθοδικό σπιράλ ξεχειλώματος της χώρας, που δεν φαίνεται αναστρέψιμο. Εκτός αν το αναστρέψει η εγγύτητά μας με την Ευρώπη. Γι’ αυτό όμως είναι απαραίτητη η άμεση συνεργασία όλων των φιλοευρωπαϊκών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων.
Πηγή: Καθημερινή
