Μιχάλης Τσιντσίνης
Το πλάνο ήταν απλό. Δεν χρειαζόταν καμία πολύ εξεζητημένη στρατηγική. Αφού τα δύο κόμματα είχαν πρόσφατα κυβερνήσει· αφού οι δύο μονομάχοι έχουν θητεύσει ως πρωθυπουργοί, αρκεί να συγκριθούν οι επιδόσεις τους. Αυτό που είχε να κάνει η Ν.Δ. ήταν απλώς να ξαναφέρει στο επίκεντρο την ατζέντα που της είχε δώσει τη νίκη το 2019. Ασφάλεια, εκπαίδευση, λιγότεροι φόροι για τη μεσαία τάξη, καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες για τον πολίτη. Και από την άλλη, αρκούσε στο κυβερνών κόμμα να θυμίσει το χρώμα που είχαν οι ημέρες της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – ιδίως το πρώτο τους εξάμηνο.
Μετά δύο εβδομάδες επίσημου προεκλογικού αγώνα, φαίνεται πια ότι η Ν.Δ. δεν χρειάστηκε να ξεδιπλώσει η ίδια τη στρατηγική της. Το έκαναν για χάρη της οι αντίπαλοί της. Μόνος του ο Τσίπρας αφύπνισε τη μνήμη του 2015, συμπεριλαμβάνοντας στους πιθανούς εταίρους του τον Βαρουφάκη. Μόνος του επανέφερε στη σκηνή το μπουρλέσκ του νομισματικού τρόμου.
Το ίδιο και με την ανασφάλεια του Προσφυγικού: Περισσότερο και από τις στυλιζαρισμένες πόζες στον φράχτη του Εβρου, τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπενθύμισαν τη δική τους συνοριακή (μη) πολιτική που είχε καταλήξει στη Μόρια.
Τελευταία προεκλογική δωρεά στη Ν.Δ. ήταν η εκπαίδευση. Ο Τσίπρας έλεγε στους μαθητές ότι δεν κόπηκαν εκείνοι – τους έκοψε η Κεραμέως. Οι άριστοι του ΣΥΡΙΖΑ που διδάσκουν στα ξένα πανεπιστήμια δήλωναν ότι τα στάνταρ εκείνων των ιδρυμάτων δεν είναι για τα ΑΕΙ της καθ’ ημάς Ανατολής. Η νεολαία του κόμματος έταζε κατάργηση της βάσης, με τον τρόπο που άλλοτε έταζαν διορισμούς.
Τίποτε από αυτά δεν χρειάστηκε προπαγανδιστική προσπάθεια από τη Ν.Δ. Ηταν μια αυθόρμητη εκδήλωση του συριζαϊκού εαυτού που, στα θεμελιώδη του χαρακτηριστικά, δεν έχει αλλάξει. Δικαιώνεται έτσι η πρόβλεψη ότι ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να διατηρήσει την υπεροχή του όχι χάρη σε κάποιο μιντιακό κόλπο ή επειδή είναι καλύτερος campaigner από τον Τσίπρα, αλλά απλώς επειδή εξαρχής οι δικές του προτεραιότητες ήταν σε αρμονία με τις αξίες της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Λένε ότι η άνεση με την οποία η Ν.Δ. εξασφαλίζει μέχρι στιγμής ευνοϊκή προεκλογική ατζέντα έχει έναν κίνδυνο: να προκαλέσει εφησυχασμό σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος, που θα προεξοφλήσει ότι η συνέχεια είναι εξασφαλισμένη.
Πιο απειλητικός όμως είναι ο δίδυμος κίνδυνος του μετεκλογικού εφησυχασμού. Ενα καλό αποτέλεσμα (αυτοδυναμίας) κινδυνεύει να εκληφθεί ως παραγραφή και των λαθών. Κινδυνεύει έτσι να οξύνει τις ροπές εξουσιαστικής αυταρέσκειας που ήρθαν στο φως στον τελευταίο χρόνο της μητσοτακικής διακυβέρνησης και τη στιγμάτισαν.
Χάρη στους αντιπάλους της Ν.Δ., αυτά τα λάθη δεν φαίνεται να της κοστίζουν εκλογικά. Μετά τις εκλογές, όμως, ο αντίπαλος θα είναι αυτά τα λάθη.
Λείψανα
Θα μπορούσε κανείς να αφηγηθεί τη σταδιοδρομία του Τσίπρα ως μια καριέρα στην πλαστοπροσωπία: Στα συνθήματα, στην τακτική, ακόμη και στη φωνή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε πάντα να είναι υποτελής του ίσκιου του Ανδρέα Παπανδρέου. Με τα χρόνια φάνηκε ότι η μίμηση δεν ήταν μόνο ένα προμελετημένο κόλπο πολιτικού μάρκετινγκ. Ηταν και το καταφύγιο ενός ακαταστάλακτου δημοσίου προσώπου με ασταθή αίσθηση του εαυτού του. Δεν είχε βρει τι είναι ο ίδιος, γι’ αυτό υπέκλεπτε τους ξένους τρόπους (περίπου όπως τότε που μιλούσε τα ελληνικά με αμερικανική προφορά δίπλα στον Ομπάμα). Αυτή η ώσμωση του μιμητή με το αντικείμενό του έφτασε μάλλον στα όριά της. Δεν αντέχει άλλο να τον αντιγράφει εξ αποστάσεως. Τον διεκδικεί ανοιχτά. Τον θέλει δικό του. Δεν είναι, είπε προχθές στον ΑΝΤ1, το ΠΑΣΟΚ «ιδιοκτήτης του Ανδρέα Παπανδρέου». Θέλει κι ο ίδιος ένα κομμάτι. Η ανανεωτική Αριστερά, που είχε κάποτε ως αντίπαλό της τον ανδρεϊκό λαϊκισμό, κατέληξε σε αυτό: σε μια φθονερή απόπειρα λειψανοκλοπής.
Βοήθειά μας
Υπερσύγχρονες τεχνολογίες ψηφοθηρίας: Προσκυνηματικά stories στο Instagram.
Πηγή: Καθημερινή
