Γιώργος Παπαχρήστος
Φαίνεται πως αυτή η εννιασέλιδη επιστολή του παραιτηθέντος υπουργού Κοτζιά προς τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα μοιάζει περισσότερο με (πολιτικό) θησαυρό, παρά με επιστολή μεταξύ δύο φίλων. Για την ακρίβεια, ανοίγω επ’ ολίγον μια παρένθεση, μόνο επιστολογραφία μεταξύ συνεργατών και φίλων δεν θυμίζει αυτό το πράγμα που έστειλε ο Κοτζιάς στον Πρωθυπουργό και ο άλλος του απέδωσε τον χαρακτήρα «αυστηρά προσωπικό» για να μην εξαναγκαστεί να τη δώσει στη δημοσιότητα.
Θα τον δικαιώσω τώρα τον Αλέξη Τσίπρα για τη στάση του αυτή, ειδικά μετά το χθεσινό που πληροφορήθηκα και το οποίο αποδεικνύει ότι η επιστολή Κοτζιά δεν είναι ακριβώς επιστολή, αλλά επιστολή – μπουρλόοοοοτο, κατά τη μνημειώδη κραυγή της αξέχαστης Σαπφούς Νοταρά.
Σύμφωνα λοιπόν με μία εκ των πηγών που διαθέτω ένθεν κακείθεν, ο Νίκος Κοτζιάς, μεταξύ των πολλών άλλων που αναφέρει για τη θητεία του στο υπουργείο Εξωτερικών, αναφέρεται και στην εκδίωξη από το ΥΠΕΞ του ξάδερφου Τσίπρα, Γιώργου. Προχωρεί δε σε εκτενή αναφορά στη θητεία του Γ. Τσίπρα με καθόλου, μάλιστα, κολακευτικό τρόπο, καθώς και στους λόγους που οδήγησαν στην αποπομπή του, ως μία ακόμη ένδειξη της υπονόμευσής του από το Μέγαρο Μαξίμου (στο ίδιο πλαίσιο, ως γνωστόν, εντάσσει και το γεύμα Τσίπρα – Καμμένου στη Λέσχη Αξιωματικών, το οποίο πληροφορήθηκε, όπως σημειώνει δηκτικά, από «ΤΑ ΝΕΑ»…).
Ο Γιώργος Τσίπρας που κατείχε, θυμίζω, στο υπουργείο Εξωτερικών τη θέση του γενικού γραμματέα Οικονομικών Διεθνών Σχέσεων, εξεδιώχθη πέρυσι τέτοιες ημέρες ακριβώς από το ΥΠΕΞ, ύστερα από εντολή του Νίκου Κοτζιά. Ο Κοτζιάς έγινε έξαλλος πληροφορούμενος ότι εν αγνοία του ο Γ. Τσίπρας είχε μεταβεί στη σπαρασσόμενη από εμφύλιες έριδες και τον ISIS Λιβύη με ομάδα ελλήνων επιχειρηματιών, επιβαίνων ιδιωτικού αεροσκάφους. Ετσι, με το που επέστρεψε από το ταξίδι τον εξεδίωξε.
Μάλιστα, είχε συνοδεύσει, λεγόταν τότε, την απαίτησή του με το δίλημμα «ή αυτός ή εγώ».
Ο Πρωθυπουργός είχε κάνει δεκτό το «αίτημα» Κοτζιά για την αποπομπή του ξαδέρφου του από το ΥΠΕΞ, αλλά ταυτόχρονα γνωστοποίησε με τον πιο εμφαντικό τρόπο τη δυσαρέσκειά του για το γεγονός, καθώς αμέσως τον πήρε σύμβουλο επί οικονομικών θεμάτων στο γραφείο του, στο Μέγαρο Μαξίμου.
Στην επιστολή του ο Κοτζιάς καταγράφει και αυτό το περιστατικό με τον πρωθυπουργικό ξάδερφο ως προσπάθεια υπονόμευσης και απαξίωσής του. Λέγεται ακόμη πως στο οικείο κεφάλαιο «Γ. Τσίπρας» αναφέρεται επίσης, διεξοδικά δε, στις ανεπιτυχείς (για την προσέλκυση επενδύσεων) πολλαπλές επισκέψεις του εξαδέλφου Γιώργου στο Ιράν…
Δεν κάνανε τίποτε
Στον απόηχο των κυβερνητικών πανηγυρισμών για την προφυλάκιση του Γιάννου (Παπαντωνίου) και της συζύγου του στον Κορυδαλλό έχω να αντιτείνω τη μονομέρεια της όλης εικόνας. Και την αντιδιαστέλλω με τα όσα συνέβησαν προ δεκαημέρου, στις 16 του μηνός, στο Υπουργικό Συμβούλιο. Αναφέρω συνοπτικά, με την έννοια ότι ανακαλώ το γεγονός στη συλλογική μνήμη: παρόντων εξήντα τουλάχιστον ατόμων, υπουργών, υφυπουργών και υπηρετικού προσωπικού, ένας υπουργός (ο Καμμένος) ισχυρίζεται στη διάρκεια της διαμάχης του με άλλον υπουργό (Κοτζιά) ότι (αντιγράφω από τα λεγόμενα Κοτζιά σε συνέντευξή του στο κρητικό κανάλι Crete TV) «η κυβέρνηση χρηματοδοτείται από τον Σόρος για να πληρώνει ξένους».
Στη συνεδρίαση είναι παρόντες και δύο υπουργοί Δικαιοσύνης, ο της τακτικής Μιχάλης Καλογήρου και ο για θέματα διαφθοράς Δημήτρης Παπαγγελόπουλος. Διατυπώνονται και άλλες σοκαριστικές καταγγελίες – ισχυρισμοί μεταξύ των δύο «μονομάχων» υπουργών. Ακούγονται τρομερά ποσά με τα οποία δήθεν «λάδωσε» ο Σόρος ή ότι ενθυλακώθηκαν από τα λεγόμενα «μυστικά κονδύλια». Το Υπουργικό Συμβούλιο ολοκληρώνεται περί τις 4 το απόγευμα και οι δύο προαναφερόμενοι υπουργοί (λογικά) επιστρέφουν στα γραφεία τους (συστεγάζονται στον ίδιο, τον 3ο, όροφο) του υπουργείου Δικαιοσύνης. Και άντε πες ότι ο κ. Καλογήρου αφήνει λόγω αρμοδιότητας την πρωτοβουλία των κινήσεων στον υπουργό Παπαγγελόπουλο. Τι από όλα κάνει ο δεύτερος;
Α) Τηλεφωνεί στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και ενημερώνει την εισαγγελέα κυρία Δημητρίου περί των διαμειφθέντων στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Β) Αποστέλλει σημείωμα στην κυρία Δημητρίου και της ζητεί να διερευνήσει την ακρίβεια των καταγγελιών.
Γ) Κάνει γαργάρες με χοντρό αλάτι.
Δ) Δεν κάνει απολύτως τίποτε και πάει σπίτι του.
Οποιος απαντήσει το Δ σημείο, φυσικά κερδίζει. Τι κερδίζει; CD με την ομιλία Πολάκη στην Κεντρική Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ, όπου διατυπώνει φωναχτά το σχέδιο «άμα θέλουμε να κερδίσουμε τις εκλογές, πρέπει άμεσα να βάλουμε κανέναν τους στη φυλακή».
Βουτιές σε ένα σάπιο παρελθόν
Ο Γιάννος στον Κορυδαλλό έπειτα από 15 χρόνια ερευνών, εκ των οποίων τα τελευταία έξι πολύ εντατικά, με τον ίδιο να δηλώνει θύμα του «δόγματος Πολάκη», τον ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίζει ότι επιτέλους «οι κλέφτες φυλακή», τη ΝουΔου να ωρύεται ότι δική της ήταν η πρωτοβουλία της έρευνας κατά Γιάννου το 2012 και το ΚΙΝΑΛ, ο πραγματικός στόχος αυτής της ιστορίας, να ζητάει αμήχανο «να ριχθεί άπλετο φως παντού».
Αν δεν ξέραμε το παιχνίδι που από καιρό παίζεται στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, θα λέγαμε ότι αυτή η ιστορία δεν πρόκειται να τελεσφορήσει. Θα καταρρεύσει μόλις αποκαλυφθούν τα ειδικότερα στοιχεία που τη συνθέτουν. Ομως, επειδή ακριβώς γνωρίζαμε από καιρό τι θα συμβεί, αν εξεπλάγη κάποιος, αυτός είναι μάλλον ο Γιάννος – όλοι οι άλλοι το ξέραμε ότι θα προφυλακιστεί, ανεξάρτητα από το τι ισχυρίζεται ο ίδιος για την υπόθεσή του.
Και ότι θα προφυλακιζόταν ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν πραγματικά στοιχεία εις βάρος του ή τον «έκαψε» η μαρτυρία ενός συνεργάτη του.
Πολύ απλά διότι η κυβέρνηση που δεν έχει να επιδείξει τίποτε σε επίπεδο παραγωγής έργου επιδιώκει να κρατηθεί στον αφρό, με βαθιές βουτιές σε ένα σάπιο παρελθόν, τότε που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα.
Θα ερωτηθώ ενδεχομένως, υπό περίεργου τύπου, αν αυτός και μόνος ο λόγος, δηλαδή η προφυλάκιση ενός πρώην υπουργού, αποτελεί από μόνη της την αιτία να ξαναψηφίσει κάποιος τον ΣΥΡΙΖΑ. Να αποτελέσει δηλαδή η εξέλιξη με το ζεύγος Παπαντωνίου ένα πλυντήριο για όσα έχει κάνει ή έχει παραλείψει να κάνει αυτή η κυβέρνηση. Θα απαντήσω ευθαρσώς: οκτακόσιες τέτοιες προφυλακίσεις να κάνει το καθεστώς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τίποτε δεν μπορεί να παραγράψει όσα έχουν κάνει εις βάρος της χώρας, τα οποία μας έχουν κοστίσει 100 δισ. τουλάχιστον και υποθήκευση του μέλλοντός της ώς το 2060. Αυτά δεν ξεχνιούνται. Με τίποτε.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
