Αθηναΐς
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ζούμε έξω από αυτό που ονομάζεται ευνομούμενη πολιτεία. Όμως δεν παύει να υπάρχει ένα πρότυπο προς το οποίο πρέπει να προσβλέπουμε όσο και να φαίνεται μακρινό σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν ποιες είναι οι λειτουργίες και τα καθήκοντα μιας κυβέρνησης σε προτεραιότητα: μια κυβέρνηση ή αρχή της κοινότητας ή της πολιτείας πρέπει πρώτα από όλα να φροντίζει και να ενδιαφέρεται για την προστασία των πολιτών της. Αυτό σημαίνει προστασία από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς.
Για να αντιμετωπίσει εξωτερικούς εχθρούς πρέπει να έχει οργανωμένη άμυνα δηλαδή στρατό. Αυτός πρέπει να είναι οργανωμένος, σύγχρονος και ετοιμοπόλεμος προκειμένου να αντιμετωπίσει οιανδήποτε απειλή έξωθεν. Λέγεται άλλωστε ότι η σωστή άμυνα είναι η καλλίτερη προϋπόθεση για την ειρήνη. Και μπορούμε να δούμε πως κάθε οργανισμός στη φύση είναι προικισμένος με όργανα άμυνας για την προστασία του.
Μετά έχουμε την εσωτερική κατάσταση, αυτή κανονικά πρέπει να αντιμετωπίζεται από την αστυνομία. Ρόλος της είναι να διατηρεί την πολιτεία σε κατάσταση ηρεμίας και να φροντίζει να μην υπάρχουν εγκληματικά στοιχεία, διαρρήκτες, τρομοκράτες και κάθε τύπου διεστραμμένα άτομα που δεν επιτρέπουν στους πολίτες να επιδοθούν στην εργασία και, γενικά, στη ζωή τους ελεύθερα και απρόσκοπτα. Αυτό προϋποθέτει μια καλά οργανωμένη αστυνομία και σε ανθρώπινο δυναμικό αλλά και σε κάθε τύπου υλικό και μέσο που απαιτείται για την λειτουργία της, από αυτοκίνητα, στολές, όπλα, ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης ως και κέντρο ελέγχου.
Ας μην μιλήσουμε για την Αστυνομία που επιβλέπει την κίνηση στους δρόμους (Τροχαία) αλλά για αυτήν που πρέπει να εποπτεύει την καλή λειτουργία της πόλης και όταν βλέπει κάποια παράβαση να την εντοπίζει και ανάλογα με τη νομοθεσία να επιπλήττει ή να τους παραπέμπει στη δικαιοσύνη. Ας μην ασχοληθούμε εδώ με τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Δικαιοσύνη τα θέματα αυτά, είναι άλλο θέμα.
Μια λοιπόν από τις εποπτείες της αστυνομίας είναι να μην κυκλοφορούν στους δρόμους άτομα που ενοχλούν και απαιτούν από τους πολίτες οικονομική συνδρομή (κοινώς επαιτεία ή ζητιανιά).
Διάβαζα προ καιρού σε κάποιο ιστορικό κείμενο αναφερόμενο στους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης και την μετά την επανάσταση κατάσταση τους, ότι ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο λεγόμενος Τουρκοφάγος, (ανιψιός του Κολοκοτρώνη, γενναίος, τίμιος και ανιδιοτελής πολεμιστής), μετά την έξοδο του από τη φυλακή για λόγους πολιτικούς της εποχής, πήρε ως χορηγία από το τότε νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος, “άδεια επαιτείας” για να μπορεί να την εξασκεί μια φορά την εβδομάδα μπροστά στην εκκλησία. Τότε έπρεπε να έχεις άδεια από την αστυνομία για να επαιτείς!
Πριν κάποιο καιρό επίσης, βρέθηκα για μερικούς μήνες στην Μαδρίτη της Ισπανίας. Όμορφη πρωτεύουσα με εξαιρετικά κτίρια και θαυμάσια πάρκα και μουσεία. Ούτε ένας ζητιάνος πουθενά. Βγαίνοντας από το Πράντο, το μεγάλο τους Μουσείο, ένας κιθαρίστας με μεγάλη δεξιοτεχνία έπαιζε ένα κοντσέρτο. Οι ακροατές καθισμένοι στα παρτέρια απολάμβαναν τον ήλιο και τη μουσική. Τέλειωσε, τον χειροκρότησαν και αποχώρησε προς μεγάλη μου έκπληξη δίχως καμία άλλη κίνηση. Έτσι ρωτώντας, έμαθα πως η Δήμαρχος της πόλης είχε απαγορεύσει την επαιτεία γενικά και αν κάποιος μουσικός ήθελε να προσφέρει την δική του εκτέλεση δημόσια μπορούσε, χωρίς όμως να δεχτεί χρήματα για αυτό.
Σήμερα, φτάνει να περπατήσει κανείς στο πιο κεντρικό μέρος της Αθήνας, μπροστά από το κτίριο της Βουλής και μπροστά στα καλύτερα πολυτελή ξενοδοχεία της πόλης για να αισθανθεί ότι βρίσκεται στην αυλή των θαυμάτων όπως περιγράφει την περιοχή των ζητιάνων ο Βίκτωρας Ουγκώ στο γνωστό του διήγημα Η Παναγία των Παρισίων.
Έτσι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και να ανταποκρινόμαστε ή όχι σε όλη αυτή την αισθηματική εκμετάλλευση που υπόκειται ο κάθε περαστικός, χωρίς να μας κάνει πια εντύπωση. Επίσης αν κυκλοφορούμε με το μετρό η τον ηλεκτρικό, συνεχώς αντιμετωπίζει κανείς απαιτητικούς επαίτες που πιέζουν για την «αμοιβή» τους.
Είναι μέλημα της Δημαρχίας, που είναι η αρχή της πόλης και που διαθέτει Δημοτική Αστυνομία, να περιορίσει ή και να εξαλείψει αυτήν την κατάσταση, καθώς δική της ευθύνη είναι να φροντίζει τους πραγματικά ανήμπορους. Αυτοί που δεν είναι πραγματικά ανήμποροι και το κάνουν ως επάγγελμα θα πρέπει να αποσύρονται και ίσως να τιμωρούνται.
Αν το έκανε, θα αναβάθμιζε κάπως τη ζωή στην πόλη (μαζί βέβαια με την καθαριότητα που είναι πρώτιστης σημασίας) και θα εκτελούσε μέρος από το λειτούργημα της.
Αμφιβάλλω αν εκτός των αρχών και οι ίδιοι οι πολίτες που έχουν συνηθίσει σε αυτή την κατάσταση αντιλαμβάνονται το πρόβλημα στην έκταση του…
