Δημήτρης Ρηγόπουλος
Στους πρωθυπουργούς αρέσει να μιλούν για τα «μεγάλα». Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αποτελεί εξαίρεση. Στις προγραμματικές δηλώσεις δεν μπορούσε να μην αναφερθεί στο μετρό της Θεσσαλονίκης, «το οποίο επιτέλους ολοκληρώνεται», αλλά –με μια μικρή λεπτομέρεια– μόνο… 18 χρόνια μετά την έναρξη των έργων. Προφανώς δεν έλειψαν οι εξίσου πανηγυρικές αναφορές στο μετρό της Αθήνας «το οποίο εξαπλώνεται», στους «μεγάλους δρόμους», στο αεροδρόμιο στο Καστέλλι, στη διπλή ανάπλαση του Βοτανικού. Κανείς δεν είναι αντίθετος με τα «μεγάλα έργα». Αυτό δεν αναιρεί τη μεγαλειώδη άγνοια του πολιτικού μας κόσμου για την ταπεινωτική καθημερινότητα των πολιτών που χρησιμοποιούν τακτικά μέσα μαζικής μεταφοράς. Εχουν αναρωτηθεί οι πολιτικοί μας γιατί ο κόσμος προτιμά να βασανίζεται ώρες στους σχεδόν μόνιμα μποτιλιαρισμένους δρόμους αντί να χρησιμοποιεί το πολιτισμένο μετρό και το λεωφορείο όπως εκατομμύρια Ευρωπαίοι; Επειδή έχω κάνει την ερώτηση στον εαυτό μου δεκάδες φορές, η απάντηση είναι ότι (και αυτή) η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Συρμοί του ηλεκτρικού μπορεί να κάνουν διελεύσεις κάθε 8 ή 10 λεπτά σε ώρα αιχμής και ορισμένοι από αυτούς μάλιστα να μη διαθέτουν σύστημα κλιματισμού… Η πλειονότητα του στόλου των λεωφορείων είναι αξιοθρήνητη: βρώμικα, ξεχαρβαλωμένα και εντελώς αναξιόπιστα από απόψεως συχνότητας δρομολογίων προκαλούν οίκτο και αποστροφή. «Σπασμένα καθίσματα, πόρτες χαλασμένες, κουμπιά που δεν λειτουργούν, καλύμματα οροφής που καταρρέουν κ.ά.», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο ρεπορτάζ της Δέσποινας Κόντη, στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής.
Ποιος λογικός άνθρωπος που διαθέτει Ι.Χ. θα ρισκάρει να περιμένει 30 και 40 λεπτά μέσα στο λιοπύρι για ένα λεωφορείο του 1993 που θα τον μεταφέρει από τον σταθμό του μετρό στο σπίτι του; Ο προαστιακός σιδηρόδρομος, που θα μπορούσε να είναι κρίσιμο εργαλείο για την ενίσχυση της συνδεσιμότητας των μέσων μεταφοράς της πόλης, είναι πλήρως εγκαταλελειμμένος, με ελάχιστα δρομολόγια και θλιβερές υποδομές. Για να μη μιλήσουμε για τις λεωφορειολωρίδες (το πιο σύντομο ανέκδοτο στην Αθήνα), για το «πράσινο κύμα» που θα έδινε προτεραιότητα στο τραμ (από το 2004 το περιμένουμε…), για την πλήρη επικράτηση της εισιτηριοδιαφυγής που μετά την πανδημία έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, ας παραδεχθούμε ότι αυτή τη στιγμή η Γραμμή 1 του μετρό (ο κατακαημένος ηλεκτρικός), τα λεωφορεία και ο προαστιακός υπολειτουργούν. Και έχουμε δύο, σχετικά, «κανονικές» γραμμές μετρό, όταν η Μαδρίτη, μια πόλη με συγκρίσιμο πληθυσμό και έκταση, διαθέτει 12. Οταν λοιπόν οι πολιτικοί μας επαίρονται για τα μεγάλα έργα, ας γνωρίζουν ότι οι πολίτες βιώνουν με χαμηλωμένο βλέμμα μια προσβλητική κατάσταση. Και πριν εξαγγείλουν την επόμενη επέκταση του μετρό ή του τραμ, ας φροντίσουν να εξασφαλίσουν πρώτα ο συρμός του ηλεκτρικού να έχει κλιματισμό Ιούλιο μήνα και το επόμενο λεωφορείο να κάνει λιγότερο από μισή ώρα για να φτάσει στη στάση…
Πηγή: Καθημερινή
