Ηλίας Μαγκλίνης
Η ελληνική Αριστερά ενηλικιώνεται, αφού πρώτα γέρασε πρόωρα. Το 1999 πλημμύριζε τους δρόμους της Αθήνας (με την υπερπατριωτική, παραδοσιακή Δεξιά στο πλάι της) υπέρ των «αδελφών Σέρβων», κατά του ΝΑΤΟ και, πάνω απ’ όλα, κατά των Αμερικανών.
Το αλήστου μνήμης θεατρικό δικαστήριο στην πλατεία Συντάγματος, όπου ο «δικαστής» Κώστας Καζάκος έκρινε ένοχο τον τότε πρόεδρο Μπιλ Κλίντον ως εγκληματία κατά της ανθρωπότητας, έχει περάσει στην ιστορία του παγκόσμιου θεάματος ως σκηνή ανθολογίας σε βαριετέ μιας μικρής χώρας με γνήσια επαρχιακή νοοτροπία.
Ηταν οι αθώες, νοσταλγικές εποχές που η Αριστερά κοιτούσε την εξουσία με το τηλεσκόπιο. Η βολή της αντιπολίτευσης ξεκούραζε άπαντες, το ηθικό πλεονέκτημα περίσσευε και μαζί με αυτό αφθονούσε και η γραφικότητα (η τελευταία συνεχίζει ακμαία).
Κύλησε όμως το νερό στο αυλάκι και ύστερα από άπειρες πορείες και κάμποσες μολότοφ στην αμερικανική πρεσβεία, η ελληνική Αριστερά «ήρθε στα πράγματα» με πύρινη αντιμνημονιακή ατζέντα που στη διαδρομή μετατράπηκε σε άνοστη μαρμελάδα. Ως κυβέρνηση πλέον διοργανώνει, μεταξύ των άλλων, και τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης – με την αγαστή συνεργασία του FBI. Στα λαϊκά καφενεία αυτό λέγεται και «η εκδίκηση της γυφτιάς».
Κάπως έτσι, οι πρώην επαγγελματίες «αντιαμερικάνοι» προσαρμόστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Από το γήρας της συνταξιοδοτικής αντιπολίτευσης πέρασαν αίφνης στην ενηλικίωση της θέσης ευθύνης. Οι «φονιάδες των λαών» είναι πια ένα παλαιό ημερολόγιο.
Αλλά οι της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς το είχαν και εύκολο – πολύ πιο εύκολο απ’ ό,τι μάλλον θα περίμεναν και οι ίδιοι. Μόλις μύρισαν εξουσία τον Ιανουάριο του 2015, είχαν έτοιμη τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ της λαϊκιστικής Ακροδεξιάς. Η συμπόρευση μαζί τους στις διαδηλώσεις του 1999 επιτέλους έγινε κυβερνητικό σχήμα μετά δεκαπέντε χρόνια. Οπως το λένε και οι ίδιοι: ήταν δίκαιο, έγινε πράξη.
Θυμάμαι μάλιστα τότε, εν μέσω των διαδηλώσεων κατά των νατοϊκών βομβαρδισμών, γνωστή και καλή ηθοποιό, γνωστή και για τις ούλτρα αριστερές πεποιθήσεις της, να λέει σε μια παρέα του ένδοξου κάποτε «Εν Δελφοίς»: «Σκεφτείτε ότι ακόμα κι εγώ μπήκα σε εκκλησία και άναψα κεράκι». Η άθεη κομμουνίστρια είδε το φως το αληθινό. Αν αυτό δεν λέγεται θαύμα, δεν έγινε ποτέ η Ανάσταση του Σωτήρος.
Οχι ότι είναι απαραιτήτως κακά τα παραπάνω – θέλω να πω, να μαθαίνει «να παίζει μπάλα» η κυβέρνηση (και) με την Ουάσιγκτον. Μια άλλη ΔΕΘ ξημερώνει λοιπόν. Ερχεται ο αμερικανικός στόλος και η καρδιά πολλών εν Ελλάδι πηγαίνει στη θέση τους. Το αρχικό φιλορωσικό ανακλαστικό που επέδειξαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015 έχει και αυτό ατροφήσει και η Ελλάδα, έστω και πτωχευμένη, δείχνει να επανέρχεται στην αγκαλιά της Δύσης.
Είναι ωραία όλα αυτά, σαν κωμωδία κυρίως. Με ανατροπές στην πλοκή και αμφιέσεις που αλλάζουν κάθε τόσο. Από το γλυκό γήρας στα άγχη του ενηλίκου. Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Κάτι άλλαξε· η ρητορική έμεινε μόνο.
Πηγή: Καθημερινή
