Γιάννης Μαγκριώτης
Η χώρα μας ολοκλήρωσε το τρίτο μνημόνιο και στους επόμενους μήνες και χρόνια πρέπει να εφαρμόσει -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- μια σειρά διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων με μεγάλο κοινωνικό κόστος και αυστηρή δημοσιονομική πολιτική υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, που φαίνεται πολύ δύσκολο να επιτευχθούν.
Με το τέλος του τρίτου μνημονίου, η χώρα έμεινε με τις δεσμεύσεις τους, χωρίς τη φθηνή και ασφαλή χρηματοδότηση του χρέους και των δημόσιων πολιτικών.
Το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου της χώρας μας έφθασε στο 4,6%, πιο ψηλό από τις ημέρες πριν μπούμε στο πρώτο μνημόνιο, το ΧΑΑ σε ιστορικά χαμηλά και ειδικά οι τράπεζες, που υποτίθεται θα χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη.
Η προγραμματισμένη έξοδος στις αγορές χρήματος με χαμηλά επιτόκια, για τη χρηματοδότηση των πιο πάνω αλλαγών, δυστυχώς δεν είναι ορατή και το “μαξιλάρι” που δημιούργησε η κυβέρνηση με την υπερφορολόγηση της οικονομίας και των πολιτών, αλλά και την βοήθεια των δανειστών, όχι μόνο δεν επαρκεί, αλλά -αν χρησιμοποιηθεί- θα σημαίνει ότι η χώρα θα έχει βρεθεί σε χειρότερη θέση από την προμνημονιακή περίοδο και στο έλεος των αγορών.
Αυτή η επισφαλής πραγματικότητα γίνεται τραγική από τη δίδυμη βόμβα των γειτόνων μας.
Μια ανεπτυγμένη χώρα, η Ιταλία, και μια αναπτυσσόμενη, η Τουρκία, με ηγεσίες λαϊκίστικες και εθνικιστικές, ακολουθώντας όμως την ίδια πολιτική, αυτήν που προπαγάνδισαν και επιχείρησαν κόμματα και κυβερνήσεις και στην Ελλάδα, κινδυνεύουν να καταρρεύσουν και να πλήξουν και τις πιο ασφαλείς χώρες και οικονομίες στην ΕΕ.
Η χώρα μας, δυστυχώς, θα βρεθεί ανοχύρωτη και ίσως χειρότερα από το 2009, χωρίς οικονομικές, πολιτικές και ψυχολογικές εφεδρείες.
Με αυτά τα δεδομένα, κυβέρνηση και κόμματα ανεβαίνουν στη ΔΕΘ και όλα δείχνουν ότι θα πυροδοτήσουν την κομματική σύγκρουση μέχρι τελικής εξόντωσης.
Ιδανικοί αυτόχειρες…
Η χώρα, χρειάζεται συνεννόηση στα αυτονόητα, που ούτως ή άλλως τα έχουν ψηφίσει και αντιπαράθεση για τις καλύτερες ιδέες, που θα μας βγάλουν από την κρίση, χωρίς τον διαρκή κίνδυνο της επιστροφής.
Οι πολίτες δεν βλέπουν ουσιαστικές διαφορές στην πράξη, τα κόμματα όμως τις επικαλούνται και τους ποτίζουν με μίσος.
Τα αδιέξοδα μεγάλα και προφανή, οι πολίτες πρέπει να αντισταθούν και να επιβάλλουν τα αυτονόητα.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
