Πάσχος Μανδραβέλης
Eλέχθησαν πολλά για τον ανασχηματισμό. Γράφονται αναλύσεις για τους αμφίπλευρους στόχους του· για το άνοιγμά του στην κοινωνική Ακροδεξιά και την παλαιοκομματική Κεντροαριστερά· για τους εκλογικούς σχεδιασμούς του Μαξίμου, τους συμβολισμούς που έκρυβε η ανάσυρση από τα αζήτητα της κ. Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου και την εξυπηρέτηση που έκανε ο πρωθυπουργός στον κυβερνητικό του εταίρο διά της υπουργοποίησης της κ. Κατερίνας Παπακώστα. Για ένα πράγμα δεν αναρωτιόμαστε καθόλου: την αποτελεσματικότητα του νέου σχήματος.
Ισως να το πήραμε απόφαση πως διαχείριση και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι έννοιες ασύμπτωτες. Ισως πάλι να περιμένουμε για να κουβεντιάσουμε το θέμα της αποτελεσματικότητας όταν –ο μη γένοιτο– ζήσουμε μια νέα Μάνδρα ή ακόμη ένα Μάτι. Αλλά τότε για τα πράγματα θα είναι αργά…
Το πρόβλημα είναι πως οι υπουργοί δεν είναι σημαίες. Στις λειτουργικές πολιτείες δεν ορίζονται για να συμβολίσουν κάτι. Δουλειά τους είναι να λύνουν προβλήματα, ειδικά όταν η χώρα τους βρίσκεται σε μια τέτοια κρίση. Αλήθεια, τι μπορούμε να θυμηθούμε από τα σύμβολα του αμφίπλευρου ανοίγματος που έκανε ο πρωθυπουργός με τον ανασχηματισμό; Η κ. Κατερίνα Παπακώστα είχε ένα «καταστροφικό πέρασμα» από το υπουργείο Υγείας· ο κ. Παύλος Πολάκης το χαρακτήρισε ως τέτοιο. Θα μείνει αξέχαστη γιατί παρομοίασε τους μετανάστες με «κατσαρίδες», κάτι που έκανε πολλούς οπαδούς της Χρυσής Αυγής να χειροκροτήσουν την υπουργοποίησή της, αλλά και να γκρινιάξουν που δεν έγινε υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής. Η κ. Ξενογιαννακοπούλου πάλι διακρίθηκε στο υπουργείο Υγείας για τα παλαιοπασοκικά της ρουσφέτια. Ηταν η πρώτη που υπονόμευσε μια μεγάλη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, τον πολύ φιλόδοξο στόχο που είχε η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό με αποκλειστικό κριτήριο το βιογραφικό. Στον κατάλογο των νέων διοικητών νοσοκομείων, έγραφε η «Καθημερινή» (13.3.2010), «εντοπίζονται τα ονόματα προσώπων γνώριμων στην Ιπποκράτους και την κυβέρνηση… Πρώην βουλευτές, δήμαρχοι, πολιτευτές, φαρμακοποιοί, στρατιωτικοί και συνδικαλιστές καταλαμβάνουν θέσεις οι οποίες θεωρητικά θα έπρεπε να στελεχωθούν από έμπειρους μάνατζερ».
Για τους νεαρούς της αναπαλαιωμένης κυβέρνησης δεν πρέπει να ειπωθούν πολλά. Κάπως πρέπει να δοκιμάζονται οι νέοι άνθρωποι και ο «ηλικιακός ρατσισμός» πάντα είναι άδικος. Στο κάτω κάτω, ο πρωθυπουργός έχει την πολιτική ευθύνη των πεπραγμένων όλων των υπουργών του κι όταν επιλέγει ανθρώπους χωρίς ειδικό πολιτικό βάρος, δεν μπορεί να μοιραστεί και την ευθύνη. Το ζήτημα είναι να έχουν και κάποιο αντικείμενο για να αποδείξουν την αξία τους. Η κ. Κατερίνα Νοτοπούλου, για παράδειγμα, δεν θα μπορέσει. Μεταπηδά από την μια άχρηστη δομή στην άλλη. Από συντονίστρια του Γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, έγινε υφυπουργός Μακεδονίας – Θράκης. «Στην Ελλάδα της κρίσης, το υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης έλειπε για να έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη;», αναρωτιόμασταν όταν ο κ. Αντώνης Σαμαράς το επανασύστησε (Καθημερινή 21.6.2012).
Με υπουργούς που λειτουργούν σαν σημαίες και υπουργεία που έχουν μόνο συμβολικό χαρακτήρα, προκοπή δεν γίνεται. Ούτε καν εκλογική. Τα προβλήματα είναι μεγάλα και οι παθογένειες κατά καιρούς εκρήγνυνται. Ναι μεν η κυβέρνηση είναι προεκλογική, αλλά με ανίκανους να διαχειρίζονται τομείς του Δημοσίου, όταν «κάτσει η στραβή», οι αρνητικές επιπτώσεις μεγιστοποιούνται. Οχι μόνο σε ανθρώπινες ζωές, αλλά και στα εκλογικά ποσοστά, που ενδιαφέρουν πρωτίστως τους κυβερνώντες.
Πηγή: Καθημερινή
