Σήφης Πολυμίλης
Για πολλούς, της δικής μου γενιάς τουλάχιστον, όταν διαπιστώναμε τα αδιέξοδα των αριστερών κομματικών σχηματισμών, μια εύκολη λύση αυτοπροσδιορισμού ήταν να αποδεχθούμε τον ορισμό του μακαρίτη Γ. Ιωάννου, που με τη λυρική διάθεση που τον διέκρινε είχε αποφανθεί ότι Αριστερά σημαίνει μια διαρκής ευαισθησία. Λογική διέξοδος, μια και στην αντίληψή μας – κι όχι μόνο – η Αριστερά είχε ταυτιστεί με τους αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία των αποκλήρων, την υπεράσπιση του κράτους δικαίου.
Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η αντίληψη με τη σημερινή κυβερνώσα Αριστερά; Η ευαισθησία έχει υποκατασταθεί πλήρως από έναν προκλητικό κυνισμό, από μια διαρκή δημαγωγία και από μια σκοταδιστική αντίληψη για τη λειτουργία της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Καθημερινές… ριζοσπαστικές πομφόλυγες περί ελίτ, ολιγαρχίας, επάρατου νεοφιλελευθερισμού και μια καθεστωτική, αυταρχική αντίληψη για τη λειτουργία των θεσμών.
Δεν μπορούν να αντιληφθούν – ή δεν τους ενδιαφέρει κιόλας – ότι αυτή η λαϊκίστικη ρητορική, τηρουμένων των αναλογιών, δεν διαφέρει και πολύ από την απέναντι, ακροδεξιά ρητορική που εκπέμπουν οι Λεπέν, Ορμπαν και λοιποί εθνολαϊκιστές που σηκώνουν κεφάλι τελευταία. Προφανώς δεν φτάνουν, για παράδειγμα, στην αντιμεταναστευτική υστερία, αλλά επί της ουσίας αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες ως αναγκαίο κακό που πρέπει να το κρύβουμε. Ετσι μαθαίνουμε από το ΒΒC, γιατί τα ελληνικά μέσα απαγορεύεται να πλησιάσουν, τη φρίκη που επικρατεί στο γκέτο της Μόριας. Ουδείς ασχολείται, ουδείς ευαισθητοποιείται, μέχρι να ξεσπάσει η επόμενη εξέγερση.
Πλασάρουν ένα επίχρισμα αριστερής κοινωνικής ευαισθησίας, επενδύουν ακόμα στο φάντασμα της αγανάκτησης κατά του επάρατου παλαιού πολιτικού συστήματος, υιοθετώντας στην πράξη τις χειρότερες εκδοχές του. Η ρεαλιστική προσαρμογή τους μετά τις «κωλοτούμπες», στην οποία επενδύουν ορισμένοι τελευταία, είναι μια fake πραγματικότητα. Οι ελπίδες περί στροφής στη σοσιαλδημοκρατία και στα προοδευτικά μέτωπα ακυρώνονται από το διχαστικό και εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργούν συνεχώς.
Πίσω από τις επικοινωνιακές πιρουέτες δεν υπάρχει ίχνος ουσιαστικής μετάλλαξης και προσαρμογής της ιδεολογίας και της πολιτικής τους στις ανάγκες της νέας εποχής. Πιστοί στις νεοκομμουνιστικές αντιλήψεις τους, στοχοποιούν συλλήβδην όλο το πολιτικό σύστημα είτε ως ακροδεξιό, είτε ως διεφθαρμένο, μήπως και πλασαριστούν ξανά ως οι αθώες περιστερές του μέλλοντος.
Με fake μεταστροφές δεν μπορούν όμως πλέον να πείσουν. Η αμείλικτη πραγματικότητα επιβεβαιώνει καθημερινά ότι έχουν περιέλθει σε μια ανεπίστροφη πορεία φθοράς…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
