Μαρία Κατσουνάκη
Τι σημασία έχει αν πριν από καιρό η κυρία Κατερίνα Παπακώστα είχε πει, απευθυνόμενη από το βήμα της Βουλής προς τον ΣΥΡΙΖΑ, «δεν είστε σοβαροί, είστε ανεύθυνοι, τελειώνετε με το παραμύθι της Αριστεράς»; Μόλις χθες, ως μέλος πλέον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όχι ως πολιτικός αντίπαλος, δηλώνει ευθαρσώς ότι είναι «παραπλανητικές οι ετικέτες κέντρου, Δεξιάς και Αριστεράς», και εκείνη από τον νέο υφυπουργικό ρόλο της θα εργαστεί για την Ελλάδα και τους Ελληνες.
Εξάλλου, την απάντηση έδωσε ήδη ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης Νίκος Παππάς: «Το κλείσιμο των μνημονίων μάς καλεί να αντιληφθούμε ότι δεν είναι απαραίτητο να διαφωνούμε για το μέλλον με αυτούς που διαφωνούσαμε για το παρελθόν».
Το δημοφιλές απόφθεγμα του Γκράουτσο Μαρξ «αυτές είναι οι αρχές μου, και αν δεν σας αρέσουν… εντάξει, έχω και άλλες» μπορεί να είναι διαρκώς επίκαιρο, αλλά είναι, εν προκειμένω, και ξεπερασμένο. Γιατί η λεπτή ειρωνεία και το χιούμορ προσκρούουν πάνω σε ένα συμπαγές τείχος αμοραλισμού. Δεν είναι ο σαρκασμός ο τρόπος για να προσπεράσει κανείς αυτή τη διαμορφωμένη πραγματικότητα.
Ποιες είναι οι συνέπειες για την πολιτική, την κοινωνία, τον τρόπο που σκεφτόμαστε και ζούμε εν τέλει, με την τόση ρευστότητα (για να το θέσουμε κομψά) των απόψεων των κυβερνώντων; Οταν, δηλαδή, οι πολιτικοί άρχοντες δεν έχουν δικό τους περίγραμμα αλλά παίρνουν το σχήμα που κάθε φορά βολεύει και εξυπηρετεί.
Υστερα, αρχίζει ο τρόπος διαχείρισης του κακότεχνου λίφτινγκ. Πότε απαλείφονται από βιογραφικά ενοχλητικά στοιχεία, που αφορούν στενές σχέσεις με προηγούμενες μη αρεστές κυβερνήσεις, πότε το πιστεύω του/της υπουργού συνοψίζεται στο χιλιοφορεμένο «για την πατρίδα ρε γαμώτο», πότε η άνευ κανενός επιχειρήματος εκτίναξη στην εξουσία ερμηνεύεται ως ευκαιρία σε νέα πρόσωπα κ.ο.κ. Μόνο που το «νέο» στους κατά καιρούς ανασχηματισμούς –και, βέβαια, στον τελευταίο– είναι η διαρκής μετάλλαξη μέχρις εξαφανίσεως των αναγνωρίσιμων χαρακτηριστικών.
Ο πολίτης το μόνο που αντιλαμβάνεται από το αλισβερίσι είναι ο προχωρημένος εκφυλισμός της κυβέρνησης. Σε αυτή τη διαρκή υποκριτική αλλαγή και ιδεολογική μεταμφίεση η κοινωνία αντιδρά με δύο τρόπους: είτε απαξιώνει συνολικά τους πολιτικούς και αρνείται να ασκήσει το εκλογικό της δικαίωμα είτε επιλέγει να ψηφίσει ακραία, αποκρουστικά και τιμωρητικά. Το ερώτημα δεν είναι, πλέον, ποιο είναι χειρότερο. Γιατί το «χειρότερο» το παρακολουθούμε ήδη, ανασχηματίζεται και βρίσκεται σε εξέλιξη.
Πηγή: Καθημερινή
