Μιχάλης Τσιντσίνης
Οι τιμές ήταν για εκείνους. Ομως, εκείνοι φάνηκαν σαν έτοιμοι για κάτι λιγότερο. Οχι έτοιμοι για τα αγήματα στρατονόμων και τις υπουργικές περιπτύξεις που τους περίμεναν στο πάτριο έδαφος. Ιδίως ο ανθυπολοχαγός Αγγελος Μητρετώδης, ο μόνος που είπε δυο αβρές κουβέντες στις κάμερες, περιορίστηκε να υπενθυμίσει τους κανόνες. Θύμισε ότι τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων λογοδοτούν στις ένοπλες δυνάμεις – δεν δίνουν συνεντεύξεις, δεν φιλιούνται με υπουργούς, ούτε απαντούν σε τουριστικού τύπου απορίες («πώς ήταν εκεί που μένατε;») των δημοσιογράφων.
Ολη αυτή η φανφαρόσκονη της πρόχειρης πανηγύρεως τα μεσάνυχτα του Δεκαπενταύγουστου απείλησε να συγκαλύψει το πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν λύθηκε με την απελευθέρωση των δύο. Η ίδια η σύλληψη και μακρά κράτησή τους, η απόπειρα να χρησιμοποιηθεί η ομηρία τους ως μοχλός διακρατικού εκβιασμού, δείχνουν ένα νέο, αχαρτογράφητο περιβάλλον.
Η Ελλάδα γειτονεύει πλέον με ένα καθεστώς που «απάγει» πολίτες δυτικών χωρών για να εκμαιεύσει ανταλλάγματα. Και αυτή είναι μία μόνο από τις νέες τεχνολογίες ασύμμετρης επιρροής στις οποίες βρίσκεται εκτεθειμένη.
Η Ελλάδα βρίσκεται επίσης στην ανάγκη να καταγγείλει μια μεγάλη, όχι εχθρική, χώρα, κατηγορώντας ότι δοκιμάζει και εδώ τον άυλο πόλεμο που είχε δοκιμάσει πριν και κατά της Βρετανίας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ. Υστερα από αυτό που συνέβη –και συμβαίνει– στις ΗΠΑ, η Ευρώπη πήρε τα μέτρα της. Κανένα μέτρο όμως δεν μπορεί να εμποδίζει τα νέα ρωσικά «όπλα».
Καμία κυβερνοασφάλεια δεν μπόρεσε, ας πούμε, να αποτρέψει στη Γερμανία τη διασπορά της κατασκευασμένης είδησης ενός δήθεν βιασμού με δράστη έναν Σύρο πρόσφυγα.
Η Τουρκία με την οποία η Ελλάδα είχε κατορθώσει τουλάχιστον να συνεννοείται και η Ρωσία με την οποία είχε καταφέρει να συνεργάζεται δεν υπάρχουν πια. Αμφότερες έχουν περάσει σε μια σκοτεινή σφαίρα – ολοένα και πιο αυταρχικές στο εσωτερικό, ολοένα και πιο επιθετικές και αστάθμητες στο εξωτερικό.
Αν έδειξε κάτι η απελευθέρωση των δύο –με τον τρόπο και στη συγκυρία που επετεύχθη– είναι ότι το νέο μοντέλο κράτους-τρομοκράτη δεν είναι ανίκητο. Μπορεί να φαίνεται ότι εξάγει τους τρόπους του ακόμη και στη Δύση· αλλά τα θεμέλιά του είναι πήλινα.
Η ένωση δημοκρατιών, στην οποία ανήκει η Ελλάδα –αυτή η άστατη, χιλιοσυκοφαντημένη Βαβέλ– παραμένει πιο ισχυρή από τους υπονομευτές της. Οταν όλα τα κόλπα έχουν τελειώσει, όταν το μπούλινγκ έχει εξαντληθεί, ακόμη και ο Ερντογάν έχει ανάγκη την Ευρώπη.
Πηγή: Καθημερινή
