Γιούλη Επτακοίλη
«Οφείλουμε να ζητήσουμε μία ειλικρινή συγγνώμη από τον Ελληνικό Λαό, που στη διάρκεια της προσπάθειάς μας για υπέρβαση των μνημονίων, δεν καταφέραμε να αλλάξουμε όπως οφείλαμε και έχει ανάγκη ο τόπος, εκείνες τις νοοτροπίες και τις αντιλήψεις που το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της συνενοχής και της διαπλοκής, είχαν μετατρέψει την ελληνική κοινωνία σε συνυπεύθυνη στην παρανομία και ταυτόχρονα το νομιμοποιούσε».
Αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα από τη χθεσινή ανακοίνωση της κίνησης «Πράττω», της οποίας μέλη είναι ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς και ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας. Τι ακριβώς μας λένε οι εμπνευστές της ανακοίνωσης; Συγγνώμη, αλλά δεν προλάβαμε να ασχοληθούμε με αυτά τα θέματα γιατί παλεύαμε να βγούμε από τα μνημόνια; Είναι εντυπωσιακό, κάθε φορά και περισσότερο, το τι επινοεί αυτή η κυβέρνηση, προκειμένου να πετάξει από πάνω της την ευθύνη.
Από την πρώτη μέρα της φοβερής αυτής τραγωδίας, ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά. Τώρα, «επιστρατεύτηκε» και ο αγώνας κατά των μνημονίων.
Σωστά. Είχαμε ξεχάσει το σόου στο Ζάππειο. Εχει σβηστεί από τη μνήμη μας η εικόνα του πρωθυπουργού που βάζει και βγάζει τη γραβάτα, για να μας δείξει ότι τα βάσανά μας τελείωσαν. Αφήνουμε οριστικά πίσω μας τα μνημόνια, έρχονται ανέφελες μέρες, με λιγότερα οικονομικά βάρη, άγχη και αγωνίες. Με ανάπτυξη και δουλειές. Θυμάμαι τους υπουργούς, τους βουλευτές της συγκυβέρνησης, την περιφερειάρχη Αττικής, όλοι φορώντας τα πιο καλά τους ρούχα, στριμωγμένοι στις πρώτες σειρές για να τους πιάνει η κάμερα, μην τυχόν, σε αυτήν την ιστορική στιγμή, δεν αποτυπωθεί στον φακό το δικό τους προσωπικό μερίδιο στην «επιτυχία».
Είναι οι ίδιοι που σήμερα αλληλοδιαψεύδονται, ψελλίζουν ανόητες και εξωφρενικές δικαιολογίες ή απλώς λουφάζουν για να μην αναμετρηθούν με τις ευθύνες τους, και δεν βρίσκουν το θάρρος να αρθρώσουν μια ουσιαστική συγγνώμη. Μια συγγνώμη χωρίς «ναι μεν, αλλά», χωρίς προϋποθέσεις και όρους, που θα συνοδεύεται από πράξεις, έστω από μια παραίτηση, το ελάχιστο που μπορεί να προσφέρει κανείς ως ένδειξη κατανόησης της τραγωδίας. Ως απόδειξη ενσυναίσθησης.
Υπάρχει κάτι κοινό και ουσιώδες σ’ αυτές τις δύο συμπεριφορές. Η αλαζονεία. Ιδια στην υποτιθέμενη χαρά και επιτυχία, ίδια και τη στιγμή του βαρύτατου πένθους. Κανένα ίχνος ταπεινότητας. Ούτε στη μία περίπτωση ούτε στην άλλη. Στο Ζάππειο στήθηκε μια εορταστική φούσκα. Επαιξαν μια παράσταση, χωρίς να σκεφτούν τον κόσμο που υποφέρει, που παλεύει εδώ και δέκα χρόνια να κρατήσει το κεφάλι του έξω από το νερό, που έχει χάσει τη δουλειά του, έχει δει τα παιδιά του να φεύγουν στο εξωτερικό, αγωνιά και φοβάται για το μέλλον.
Τώρα πάνω από τα καμένα, με το ίδιο θράσος, με την ίδια έπαρση, κατασκευάζουν από εχθρούς μέχρι εξωφρενικές δικαιολογίες για να κρύψουν τα τραγικά λάθη, διαχέουν την ευθύνη και οραματίζονται «συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα» και «μεγάλες αλλαγές». Με τι ανάστημα;
Πηγή: Καθημερινή
