Τάκης Θεοδωρόπουλος
Αναρωτιέμαι τι σημαίνει η στάση ουδετερότητας στον πόλεμο ανάμεσα στο Ισραήλ και στη Χαμάς. Αυτήν που υιοθετεί ως την καλύτερη δυνατή λύση, όπως διάβασα σε δημοσκόπηση, η πλειονότητα των συμπολιτών μας. Σημαίνει άρνηση ανάληψης της ιστορικής ευθύνης μιας χώρας σοβαρής η οποία υποστηρίζεται από συμμάχους απέναντι στους οποίους έχει και η ίδια υποχρεώσεις. Οταν ο Ερντογάν μιλάει για την πατρίδα της καρδιάς του και ο κυβερνητικός εταίρος του για τα εδάφη της Τουρκίας που εκτείνονται έως την Παλαιστίνη, πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να σφυρίζει αδιάφορα; Οταν υπερασπιζόμενο τη Χαμάς ένα εκατομμύριο διαδηλώνει στην Κωνσταντινούπολη εκστασιασμένο από τη ρητορική του προέδρου για την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η Ελλάδα μόνον ουδέτερη δεν μπορεί να μείνει. Οταν ολόκληρη η Ευρώπη τρέμει πότε θα ακουστεί η κραυγή «Αλλάχου Ακμπάρ» και πόσα θύματα θα αφήσει πίσω της, πώς είναι δυνατόν η χώρα η οποία υποτίθεται ότι εκτός των άλλων υπερασπίζεται τα ευρωπαϊκά σύνορα να παραμείνει ουδέτερη; Θέλετε να μας πείτε ότι εμείς είμαστε πιο ανθρωπιστές από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και νιώθουμε πιο βαθιά το δράμα του πληθυσμού της Γάζας; Μάλλον δεν χάνουμε ευκαιρία για να επιδείξουμε τον αντισημιτισμό μας και τον αντιδυτικισμό μας, ειδικά όταν ξέρουμε ότι δεν θα πληρώσουμε κανένα κόστος. Το 2015 η τότε κυβέρνηση αποπειράθηκε να αποκόψει την Ελλάδα από τον ευρωπαϊκό κορμό. Απέτυχε. Το 2023, οι ίδιες δυνάμεις που τη στήριζαν και σήμερα είναι σε αποδρομή εξακολουθούν να επιμένουν στους στόχους τους.
Φασαρία μεγάλη επειδή η Ελλάδα απείχε από το ψήφισμα του ΟΗΕ που ζητούσε κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Κασσελάκης, Κουτσούμπας και οι παρελκόμενοι αποκάλεσαν τη στάση της «ιστορικό όνειδος» ή κάπως έτσι. Η δική μου απορία είναι για ποιο λόγο υποστήριξε η Γαλλία ένα ψήφισμα που δεν αναφέρεται στα εγκλήματα της Χαμάς, ούτε προτείνει κάποια συγκεκριμένη διέξοδο. Ποια θα είναι η τύχη των ομήρων που κρατούν οι τρομοκράτες; Κι ας πούμε ότι αποσύρεται το Ισραήλ από τη Γάζα· ποια θα είναι η συνέχεια; Ποιοι θα διαπραγματευθούν τους όρους της ειρήνης; Η ανυπόληπτη Παλαιστινιακή Αρχή; Η Χαμάς που επιδιώκει τη διαγραφή του Ισραήλ από τον χάρτη; Μήπως ο Πούτιν με τον Ερντογάν και τους Αγιατολάδες; Η ιστορική ευθύνη του Νετανιάχου είναι μεγάλη, ιδιαίτερα ο εποικισμός και η ενίσχυση –παθητική και ενεργητική– της Χαμάς. Ομως σήμερα η κατάσταση έχει υπερβεί κατά πολύ τα ελαττώματα και τα εγκλήματα του Νετανιάχου. Εξελίσσεται σε μια απευκταία σύγκρουση Ανατολής και Δύσης και εκεί ο καθένας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του.
Πηγή: Καθημερινή
