Μπάμπης Παπαδημητρίου
Στην Οικονομική Γεωγραφία, έναν υπέροχο κλάδο των ανθρωπιστικών σπουδών, συνηθίζουν κάποιες παράξενες απεικονίσεις της σύνθετης πραγματικότητας μέσα στην οποία μεγαλώσαμε. Εναν τέτοιο χάρτη χρησιμοποιεί ο Πλάτων Τήνιος, εξέχων αναλυτής του συνταξιοδοτικού μας συστήματος: Ευρώπη και ΗΠΑ, όταν η έκτασή τους εμφανιστεί αναλογικά προς το μέγεθος των κρατικών δαπανών, παραμορφώνονται. Μοιάζουν, ειδικά η Ευρώπη, να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη (δείτε το στη σελ. 7 του βιβλίου «Συντάξεις» της σειράς «Μικρές Εισαγωγές»).
Μεταξύ των κρατικών δαπανών, η μεγάλη μερίδα πηγαίνει στην κοινωνική προστασία. Στη χώρα μας, όλη αυτή η ιδιαιτερότητα των πλούσιων πληθυσμών έναντι των νεότερων αναπτυσσόμενων κρατών αφορά κατά κύριο λόγο τις συντάξεις. Οι παλαιές παρατάξεις, τις οποίες με τέτοια ευκολία κατηγορεί ο κ. Τσίπρας για την «καταστροφή», είναι αυτές που προστάτευσαν γενναιόδωρα και αποτελεσματικά τους συνταξιούχους. Στήριξαν συντάξεις με ολίγα έτη συνεισφοράς στο κοινό σύστημα. Μετέφεραν δεκάδες δισεκατομμύρια από την τσέπη του κράτους στα ασφαλιστικά ταμεία. Εθεσαν κατώτερα όρια σύνταξης εντυπωσιακά υψηλότερα από εκείνα που είχαν άλλα κράτη, πλουσιότερά μας. Δανείστηκαν στο όνομα της Ελληνικής Δημοκρατίας δεκάδες δισεκατομμύρια προκειμένου να διατηρήσουν τις συντάξεις αλώβητες και, κατά κανόνα, υπερπροστατευμένες, έναντι του πληθωρισμού, κάτι που αρνείται να κάνει ο κ. Τσίπρας. Εδωσαν μάχες κόντρα στη λογική, στις πιέσεις των διεθνών οργανισμών (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΟΟΣΑ) ώστε να μη πειραχτεί ούτε τρίχα από το πλέον περιπεπλεγμένο, κορπορατίστικο και λαοπλάνο σύστημα συντάξεων όλης της Ευρώπης. Το Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων ιδρύθηκε το 1934 «μερικούς μήνες πριν ιδρυθεί το αμερικανικό κρατικό σύστημα». Πρόκειται για σπουδαίο γεγονός το οποίο, δυστυχώς, συνοδεύτηκε από κάτι στραβό: ο ιδρυτικός νόμος του ΙΚΑ επέτρεψε την ύπαρξη διαφορετικών συνταξιοδοτικών καθεστώτων ανατρέποντας νόμο του 1932 που προέβλεπε «κοινούς κανόνες για όλους».
Το λάθος εκείνο το πληρώσαμε ακριβά. Απ’ αυτή την άποψη, ο νόμος Κατρούγκαλου του 2016 αξίζει εύφημο μνεία επειδή καθιερώνει ενιαίο σύστημα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα: να εισαγάγει τον τρίτο, αυτοδύναμο, αποταμιευτικό και αφορολόγητο πυλώνα που θα πείσει τους νέους ανθρώπους για την αξία της δουλειάς τους, για την ανάγκη κοινωνικού κράτους και ασφαλιστικού συστήματος. Να κοιτάξει δηλαδή πέραν της επίκαιρης κομματικής αντιπαράθεσης για το ποιος θα είναι αυτός που δεν θα τσεκουρώσει για ακόμη μία φορά τις συντάξεις, τώρα που οι συνταξιούχοι, όπως είχε προβλέψει ο Τήνιος, έγιναν ρυθμιστές του εκλογικού αποτελέσματος.
Πηγή: Καθημερινή
