Σήφης Πολυμίλης
Θα μπορούσε να ήταν καλύτερη η συμφωνία για το Μακεδονικό; Προφανώς, αν είχαμε μια κυβέρνηση που επεδίωκε την ελάχιστη δυνατή συναίνεση, αντί να καλλιεργεί τον εσωτερικό διχασμό για να αποκομίσει, όπως νομίζει, κομματικά οφέλη και να καλύψει τις γελοιότητες του συνεταίρου της. Το κλειδί όμως για να κρίνουμε τη συμφωνία δεν είναι οι κυβερνητικές παλινωδίες αλλά αν πράγματι εξυπηρετεί, με τις όποιες αδυναμίες της, το ευρύτερο εθνικό συμφέρον.
Η εθνική μας τραγωδία είναι ότι στα μεγάλα θέματα της χώρας δεν καταφέραμε ποτέ να συνεννοηθούμε. Στο Μακεδονικό, στο Κυπριακό, στα ελληνοτουρκικά διχαζόμαστε – και εξακολουθούμε να το κάνουμε – σε πατριώτες και ενδοτικούς, σε υπηρέτες ξένων συμφερόντων και πάει λέγοντας. Μηρυκάζουμε την ιστορία μας, υψώνουμε σημαίες από νάιλον θεωρώντας με αυτόν τον τρόπο ότι υπηρετούμε το εθνικό μας συμφέρον. Και μετά βέβαια τρέχουμε και δεν φτάνουμε, προσπαθώντας να διασώσουμε ό,τι μπορούμε, όπως συνέβη και τώρα.
Μπορεί να αποδεχθήκαμε ότι η Μακεδονία δεν είναι μία και μόνο ελληνική, ύστερα από 25 και πλέον χρόνια άγονων αγώνων, αλλά εξακολουθούν να μας κατατρέχουν η μόνιμη εθνική ανασφάλεια, ο φόβος απέναντι στον άλλον και οι απειλές που μόνιμα εξυφαίνονται εναντίον μας. Αλήθεια, τι φοβόμαστε από τους βόρειους γείτονές μας; Τη στρατιωτική τους δύναμη, την οικονομική τους ευρωστία ή τον υποβόσκοντα αλυτρωτισμό τους;
Η μεγάλη Μακεδονία ανήκει στην ιστορία και στις ουτοπικές διεκδικήσεις των αρχών του περασμένου αιώνα. Και ο αλυτρωτισμός, ακόμα κι αν υπάρχει, προϋποθέτει την ύπαρξη αλυτρώτων. Υπάρχει κανείς σήμερα που να πιστεύει ότι θα βρεθούν στη Μακεδονία πολίτες που να θεωρούν ότι η εθνική τους συνείδηση τους συνδέει περισσότερο με τα Σκόπια και τους Βορειομακεδόνες ή όπως αλλιώς θέλουν να λέγονται;
Ναι, πράγματι ο κ. Τσίπρας έφερε μια συμφωνία με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Ως πιστός οπαδός του εθνολαϊκισμού και της δημαγωγίας δυναμίτισε το πολιτικό κλίμα, τροφοδότησε τις υπερπατριωτικές εξάρσεις, αδιαφορώντας αν έτσι υπονομεύει το ευρύτερο εθνικό συμφέρον. Η συμφωνία είναι όμως εδώ και μας προκαλεί. Θέλουμε να λυθεί ένα θέμα που μας ταλανίζει, θέλουμε να διασφαλιστεί η σταθερότητα στα Βαλκάνια με μια χώρα ενταγμένη στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή η προτεραιότητά μας είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση;
Η Ιστορία της Ελλάδας, παλιά και πρόσφατη, είναι γεμάτη από χαμένες ευκαιρίες, κυρίως γιατί οι ηγεσίες προτίμησαν το στενό κομματικό τους συμφέρον. Αν πράγματι θέλουμε να γυρίσουμε σελίδα, δεν μπορούμε να πετάξουμε ακόμα μία γιατί πρώτα πρέπει να φύγει ο Τσίπρας…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
