Νίκος Κωνσταντάρας
Καθώς η κλιµατική κρίση εντείνεται, και η χώρα µας βρίσκεται στο μέτωπο των εξελίξεων, αξίζει να δούμε τι κάνουμε ως πολιτεία και πολίτες για να αλλάξουμε συμπεριφορές, για να περιορίσουμε τη ζημιά που προκαλούμε στο περιβάλλον και για να προσαρμοστούμε στις επιπτώσεις της έως τώρα αποτυχίας μας. Πρόσφατα, παρακολουθώντας την παρουσίαση ενός ειδικού για το πώς οι πόλεις πρέπει να εξελιχθούν για να αντέξουν την κλιματική αλλαγή, μου έκανε εντύπωση το πόσο εξήρε τα «πάρκα τσέπης» που κατασκευάζονται σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο. Μελέτες έχουν αποδείξει ότι και τόσο μικρές παρεμβάσεις μπορούν να επηρεάσουν αισθητά τη θερμοκρασία της άμεσης περιοχής, και να αναβαθμίσουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων με πολλούς άλλους τρόπους. Ενώ μεγάλες, πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας χρειάζονται πράσινο, συνήθως σκεπτόμαστε το ιδανικό αλλά ανέφικτο – την ισοπέδωση πολλών τετραγώνων για να γίνουν πάρκα. Τα «πάρκα τσέπης», αντιθέτως, χρειάζονται πολύ μικρές εκτάσεις, όπως ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο. Ούτε το κόστος είναι απαγορευτικό ούτε απαιτούνται δεκαετίες για να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες. Ο Δήμος Αθηναίων υιοθέτησε την ιδέα από το 2020, και έκτοτε έχουν ξεφυτρώσει –με τη συμβολή ιδιωτικών εταιρειών σε πολλές περιπτώσεις– δεκάδες μικρές οάσεις σε βεβαρημένες περιοχές της πόλης.
Τα πάρκα τσέπης, λοιπόν, αποφέρουν πολλά κέρδη με λίγο κόπο και χαμηλό κόστος. Αρκεί να υπάρχει η διάθεση να γίνει κάτι για το συλλογικό καλό. Τι γίνεται, όμως, όταν βάζουμε το προσωπικό, βραχυπρόθεσμο συμφέρον, πάνω απ’ όλα; Τότε οδηγούμαστε στον κατασκευαστικό όλεθρο που παρατηρείται σε γειτονιές και προάστια όπου εξαφανίζονται οι μονοκατοικίες και οι κήποι τους και ξεπηδούν πολυκατοικίες, σαν να μην έχουμε δει τις επιπτώσεις τέτοιας συμπεριφοράς στο παρελθόν, σαν να μην υπάρχει κλιματική κρίση. Κάθε μέρα εξαφανίζονται μικρά πάρκα –οι παλιοί κήποι σπιτιών– τα οποία αποτελούσαν την καρδιά κάθε οικοδομικού τετραγώνου, προσφέροντας ησυχία και δροσιά σε όλους γύρω. Οι κατασκευαστές ξεριζώνουν τα πάντα, σκάβουν υπόγεια, επιχειρούν συνεχώς να φθάσουν πιο ψηλά, ενώ βυθίζουν τις γύρω κατοικίες στο σκοτάδι. Εκεί που ήταν κήποι δεν μένει τίποτα παρά μπετόν. Μετά, σε λίγο αγορασμένο χώμα φυτεύονται δύο-τρία μοναχικά δένδρα. Οι πολυκατοικίες αυτές διαφημίζονται για τα «οικολογικά» τους προσόντα, καθώς καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια για θέρμανση και ψύξη. Ομως, το πόσο επιβαρύνουν το κλίμα της περιοχής, τη θερμοκρασία, τη ροή των ανέμων και των υδάτων, δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν. Ούτε τους κατασκευαστές ούτε τους δημοτικούς άρχοντες, που καμαρώνουν για την αύξηση του αριθμού κατοίκων, και την ανάλογη αύξηση δημοτικών τελών. Δεν συγκινούνται από λεπτομέρειες, όπως ότι στον Χολαργό ήδη όχι μόνο δεν υπάρχουν θέσεις στάθμευσης, αλλά ούτε χώρος για τους πεζούς, καθώς και τα πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα από αυτοκίνητα. Δεν πτοούνται ούτε απ’ αυτά, ούτε από την κλιματική κρίση. Οι τσέπες των απλήστων πάντα υπερτερούν των αναγκών του συνόλου.
Πηγή: Καθημερινή
